Geestwaarnemingen

Getuige van geestelijke activiteiten

De eerste meldingen van geesten kreeg ik via getuigenissen. Ik kon het met vrienden die ook maar een beetje geïnteresseerd waren in paranormale fenomenen goed vinden. Zo meldde men me de eerste ervaringen omdat ze me konden vertrouwen.

Een van de eerste was van een vrouw die toen ze net gescheiden was, inwoonde bij haar zieke grootmoeder. Die was zo ernstig ziek dat ze in het hospitaal lag.
Ze vertelde me dat ze op een nacht haar grootmoeder zag thuiskomen en zag haar op haar slaapkamer komen. Ze begreep er natuurlijk niets van en vroeg “zijt gij nu thuis?”
“Ja, ik ben genezen” antwoordde de grootmoeder. De kleindochter begreep er natuurlijk niets van, omdat je toch midden in de nacht niet thuiskomt uit het ziekenhuis.
“Ga je niet mee?” vroeg haar grootmoeder haar?
Zo ontwikkelde zich een gesprek op de bedrand omdat ze wel wou weten waar ze wel zou naartoe gaan en hoe ze thuis was gekomen. De antwoorden op de vragen zoals waar ze naartoe zou gaan, werden ontwijkend beantwoord “het is er zoveel beter”. Naar haar zeggen zou ze er bijna 30 minuten mee gepraat hebben, idd alsof ze terug thuis was en genezen was.
Het bleek dat ze die nacht net om dat uur in het ziekenhuis overleden was. Ze had ze levendig waargenomen als verschijning, maar voor haar was ze echt thuisgekomen.
Lang was ik mondeling aangewezen op dergelijke live getuigenissen van bepaalde kennissen.

Later vernam ik veel meer getuigenissen die me gemeld werden. Met de opkomst met de computer en met verbindingen door nieuwsgroepen. Toen bestond internet nog niet en alles ging via de telefoonlijn. Ik had ook vroeg een computer, in de jaren tachtig nog. Software was peperduur en er werd veel uitgewisseld. Zo ook via zogenaamde bulletinboard (BBS). Dat waren mensen die hun pc met heel grote harddisk dagenlang op de telefoonlijn aangesloten hielden en zo toelating gaven aan hun leden om up en down te loaden. Naargelang er meer leden waren werden er ook berichten uitgewisseld.
Op de duur werden de bulletinboards ook eenmaal per dag met een andere BBS aan elkaar aangesloten en kon je eigenlijk na verloop van tijd de hele wereld bereiken in nieuwsgroepen. Ik was enorm actief in die groepen en geraakte snel goed bekend.

Intussen had het spiritisme ons te pakken en na veel geknoei kwamen de eerste correcte resultaten door en met af en toe verpletterende onvergetelijke momenten. Zo deed ik dat jaren met mijn overbuurman wiens zoon daarover een voordracht gaf. Hij had die samen met mij in elkaar gezet. De moeder deed ook wel eens mee maar was sceptisch. Ze geloofde meer in de theorie van het onderbewustzijn.

Op een zondagmorgen verongelukte die zoon. Twee dagen na elkaar viel op de slaapkamer een boek uit de kast voor mijn voeten. Ik plaatste die gewoon terug tot ik zag dat die “na de begrafenis” noemde. Na enkele maanden kwam die spontaan door. Hij gaf details van de drie dingen waar zijn moeder, zijn broer en zijn vader door zijn dood persoonlijk het meest mee worstelden.
Voorzichtig liet ik me iets ontglippen tegen zijn moeder en die zei dat het juist was. Daarop zei ik maar wat er gebeurd was waardoor ze wat onder de indruk was. Ze besloot toch eens mee te doen en daar kwamen toen overtuigende zaken aan het licht die we niet konden weten. Vanaf dat moment was ze uit haar depressie verlost. Ik heb het doodsprentje voor een herdenkingsmis hier nog liggen waar ze nu op plaatste “nu weten we dat we elkaar ooit terugzien”.

Ik werd ook soms gecontacteerd door mensen die met vreemde verschijnselen kampten. Ik had eigenlijk nog nooit dergelijke geestfenomenen waargenomen, al was het vallen van die boeken er wel een. Maar toch, hij kon misschien te los op de plank gelegen hebben. Als had ik die de eerste keer toch terug tussen de boeken geplaatst.

Dit keer ging in aan huis bij iemand die thuis allerlei rare fenomenen had. Deze vertelde allerlei dingen zoals lichten, tv en dergelijke die automatisch aangingen. Op een bepaald moment was een sleutel met “flos” 1 meter van de kast gevallen waar die op zat. Ik had echter niet gezien hoe die erop zat en of hij er wel op zat.
Terwijl we alles optekenden, zat ik ook naar de vele kleine fotokadertjes te kijken die op haar schouw stonden. Als amateurfotograaf keek ik eigenlijk naar alle foto’s die mensen namen. Ik denk dat er wel een tiental familiefoto’s op de schouw stonden, netjes schuin gerangeerd. Daarvoor stond een erg lompe kachel en nog ervoor een rek opdat de kinderen er niet zouden aankunnen.
Toen ze even naar het wc ging, kwam ze terug en schrok dat alle kadertjes ineens omgedraaid stonden. En inderdaad, enkele seconden ervoor had ik er ook nog verder zitten naar kijken. De uitlijning van de omgekeerde foto’s, en de hoek waarmee ze gedraaid stonden was geometrisch van ongelooflijke preciezie. Net zoals professionals palen voor een afsluiting zo prachtig in lijn kunnen stellen.
Maar bovendien kon je er niet aan met uitgestrekte arm, zeker niet aan de middelste. En ik? Ik was niet van mijn stoel geweest. Dit was oa. één fenomeen dat geen toeval kon zijn. Ook kon er geen verklaring voor gevonden worden. Dit moest gebeurd zijn op erg korte tijd, max. 1 minuut.

Later zou ik meer dingen beleven en sommige zouden mijn overtuiging onwankelbaar maken. En dan mag er echt geen verklaring mogelijk zijn, noch twijfelachtige getuige, nog mogelijk vergissing of iets in de aard.

Ik zou nog veel leren: er zijn immers ook geesten rond mensen die ermee meegaan of die deze gebruiken.

      Denis