Een bijna doodervaring verduidelijkt waarom iemand blind door het leven moest

Het gebeurt maar zelden dat je tussen de zovele bijna doodervaringen er enige aantreft, die qua gedetailleerdheid heel bijzonder uitgebreid zijn en daardoor spirituele, zeer diepzinnige geheimen prijsgeven. Bovendien kan je soms een ervaring ontdekken die op enige manier heel speciaal is. Denk je deze eens in. Een vrouw is al altijd blind geweest sedert haar geboorte. Tijdens haar BDE heeft ze kunnen zien waardoor ze bepaalde dingen kon beschrijven, wat ze anders nooit zou kunnen gedaan hebben. “Zuurstofgebrek in de hersenen?” is een nog steeds gebruikte verklaring voor bijna doodervaringen door pseudo sceptici. Nee, hier schieten alle kritische verklaringen tekort. Deze bijna doodervaring leert ons niet alleen dat een blinde kan zien eens men het fysieke lichaam verlaten heeft, maar tevens leren we door de uitgebreidheid van de ervaring hier de uitleg waarom iemand blind werd geboren. Wat zo bijzonder is aan die ervaring is tevens dat iemand die nooit kunnen zien heeft, die plotse kans gebruikt om haar bijna doodervaring zo gedetailleerd te beschrijven. Het moet een dubbele fascinatie zijn geweest. Ook hier treffen we weerom de consequenties aan die ik jaren geleden ontdekte bij zelfmoord-bijna doodervaringen.

De bijna doodervaring van een blinde vrouw

Ik ben blind geboren. Tot mijn ouders omkwamen verongelukten leefde ik met hen, ook al was ik volwassen. Het spreekt vanzelf dat ik eenzaam en hulpeloos was. Mijn enige vriend was Queeny, mijn geleidehond. Toen deze 6 maand later overleed aan ouderdom twijfelde ik of ik mijn leven nog aankon.

Even kwamen kennissen me een tijd bezoeken, maar al gauw nam dat af en werd ik heel eenzaam. Ik wou niemand ten last zijn en besloot daarom mijn leven te beëindigen. Ik zat uren voor het stopcontact eer ik een puntmes in een van de gaten stak. Ik wou niet de rest van mijn leven doorbrengen als een plant en daarom was ik niet zo zeker, daarom had ik ook zo lang getwijfeld. De pijn was onbeschrijfelijk. Op dat moment kon ik plots zien. Ik zweefde boven mijn lichaam, en keek naar mezelf zonder dat ik een connectie met mezelf had. Ik dacht nog dat het zweven boven mijn eigen lichaam wel eigenaardig was. De pijn was ook opgehouden. Ik was gechoqueerd, ik had nooit mijn eigen lichaam gezien. Ik dacht dat ik er beter uitzag. Ik was zo in beslag genomen van mezelf te bestuderen dat ik er niet direct bij stilstond, dat als ik mezelf kon zien ik dan andere dingen ook moest kunnen zien. Plots kon ik zien hoe mijn wereld; mijn klein appartement, er uitzag. Ik was niet in het donkere niets van de dood, maar kon zien en denken.

Toen hoorde ik geluiden die van buiten het appartement kwamen. Ik dacht gewoon bij mezelf, laat ik eens zien wie dat is waardoor ik automatisch naar de hall zweefde en zag dat het mijn huisbazin was. Ze bleef op de deur kloppen en had een papier in de hand, waarvan ik zeker was dat dit mijn tweede opzegnota was. Ik had immers geen geld meer om de huur te betalen en daardoor wist ik dat ik eruit zou gezet worden. Ik bestudeerde haar nog enkele seconden en vroeg me af wat ik hier eigenlijk nog deed. Ik wou de wereld zien.

Zodra ik dat dacht zweefde ik door de muren en keek neer op de staat beneden. Ik zag mensen komen en gaan. Ik wilde proberen of ik iemand kon aanraken. Ik zweefde omlaag en legde mijn hand op de schouder van een kind. Het voelde erg vreemd toen ik dat niet kon aanraken, alhoewel ik een hand had, dat ik nu nauwkeurig bestudeerde. Ik keek minutenlang naar mijn hand. Ik zag dat er een lichte gloed uitstraalde en dat mijn hand licht transparant was. Ik zweefde dan nog wat rond op zoek naar andere dingen tot ik weer naar mijn lichaam werd getrokken. Ik zag dat de huisbazin intussen binnen was en de hulpdiensten belde.

Ik wou niet meer terug

Ik hoopte op mijn dood omdat dit zoveel beter was dan leven. Daarom was ik bang dat ze me zouden revalideren. Ik was overweldigd door een vredig en liefdevol gevoel. Ik bevond me plots zwevend naar een zeer helder licht. Door een ovaal lijkende tunnelvorm gleed ik sneller en sneller naar een ver licht in de oneindige verte. Ik voelde geen angst maar eerder een gerustheid en verwondering. Toen ik in het licht kwam zag ik een man met een kleed, een baard en lang bruin haar. Ik vroeg hem wie hij was antwoordde hij dat hij Jezus was. “Ik geloof niet in u” antwoordde ik, maar hij lachte en antwoordde telepathisch “Wel, hier sta ik hoe dan ook toch”. Ik keek diep in zijn ogen en vroeg hem “Was je altijd bij me? Ken je me en weet je hoe ik verzorgd dien te worden? Hij glimlachte geamuseerd en antwoordde: “Ik hield altijd al van u. Wat ga je doen, hier blijven of meegaan met mij?”. “Geef me even de tijd, ik ben juist gestorven en moet hier nog allemaal een beetje aan wennen”. Plots werd ik me weer bewust van het grote licht dat direct op mij af kwam. Het licht leek ook warmte af te geven. Dit was ongelooflijk prachtig en het ontroerde me zo, dat ik weende met een vloed van tranen die er niet waren. Het licht was zo enorm en ik voelde me zo bemind. Ik voelde dat alles me onvoorwaardelijk vergeven was, en dat het licht onvoorwaardelijk van me hield. Toen werd ik plots in een kamer gezogen, een enorme kamer met duizenden beeldschermen. Op elk scherm zag ik een stuk film met een episode uit mijn leven, het goede, het slechte, het geheime, het smerige, het oneerlijke en het speciale. Het zag er naar uit dat alles zich gelijktijdig afspeelde. Niets was in een bepaalde volgorde. Het was stil en als je naar een beeld keek, dan was het alsof je erop focuste, je kon alles zien en horen wat er zich afspeelde. Niet alleen in woorden, maar speciaal in gevoelens en gedachten beleefde je opnieuw die levensmomenten. Op sommige schermen zag ik mijn hond Queeny en op andere zag ik me met een vroegere geleidehond. Ik zag in hoe ik nu ook hun gedachten kon lezen en hoe ik hun leven beïnvloedde. Ik zag mijn ouders en herkende die onmiddellijk, ook al had ik nooit gezien hoe ze er eigenlijk uitzagen. Ik kon zien hoe ik enerzijds een zegen voor hen was en anderzijds een last. Ik zag hoeveel ze hebben moeten opofferen voor mij. Ik had hun weerhouden zovele dingen te doen die ze zouden hebben willen doen. Ik was vervuld met een sterk gevoel van verantwoordelijkheid om hen te danken voor de constante zorg die ze aan mij hadden besteed.

Het verbodene

“Ik gaf je deze gift van het leven” sprak het licht. “Wat deed je met het leven dat ik je schonk?” Ik reageerde zeer oncomfortabel en antwoordde met een weke stem: “Wel, ik ben blind, en ik weet niet echt wat er van mij verwacht wordt dat ik deed”

“Je kan nog veel doen in je leven, wil je teruggaan?” “Terug naar de aarde?” vroeg ik verbaasd. “In geen geval, waarom zou ik daarnaar teruggaan? Ik wil hier bij u blijven”. “Wel laat me je enkele dingen zien” zei het licht en de scène veranderde, ik was niet langer in die plaats.

Ontmoeting met mijn overleden ouders

Ik bevond me plots in een landschap, een plaats van zulke schoonheid en rust dat het me aangreep. Dit landschap had het meest wonderbaarlijke, tijdloze en ruimtelijke in zich. Blind zijnde, kon ik enkel raden hoe gras, bomen, bergen, wolken en stromen eruit zagen. Nu zag ik alles. Het was de ongelooflijkste ervaring die ik ooit had. Ik was me bewust van de delicate kleuronderscheidingen die regenbogen en hemelse klanken hadden. Geluid was niet zoals ik op aarde ooit had gehoord. Het was alsof alles op en neer ging in pitch en volume op een melodische manier. Je kon bovendien ook zien vanwaar de klank kwam. Ik ontdekte dat de muziek ontstond door de wind. Als de wind sterker werd, klonk de muziek luider. Het was fascinerend. Ik vloog over een veld met wilde bloemen, de meeste waren geel, sommige stralend purper en oranje en ze reageerden op mijn aanwezigheid door een geluid dat klonk als gerinkel van belletjes, weer te geven. Ik voelde me overweldigd door deze schoonheid. Het licht nam me ook me in de richting van een zilveren stroom. Het water glinsterde in de zon. Ik zag twee figuren naderen die ik herkende als mijn vader en mijn moeder. In seconden zweefde ik naar hen. Tijd en ruimte bestonden hier niet zoals we die kennen op aarde. (Dit betekent dat ze onmiddellijk bij haar ouders was)

Onmiddellijk verwelkomden mijn ouders me met groeten en kussen. Ik kon niet geloven dat ze er zo echt en zo solide uitzagen. Ze zagen er beiden ook zo jong en gezond uit. De reünie was zeer aangrijpend. We communiceerden telepathisch over onze liefde voor elkaar. Toen zeiden ze mij dat ze zo bedroefd waren dat ik zo weinig had gedaan met mijn leven. Ze lieten me voelen dat ze me dat nooit toegelaten hadden omdat ik in hun ogen nooit was opgegroeid. Zij hebben nooit gewild dat hun babydochter geconfronteerd werd met de hardheden van het leven, vooral omdat ze zich zo verantwoordelijk vonden voor mijn conditie. Op het einde van hun leven werd hen getoond dat me dit totaal van hen afhankelijk had gemaakt en dat dat verkeerd was. Het was belangrijk voor hen dat ik terugkeerde naar de aarde om mijn lessen tot onafhankelijkheid te vervolmaken. Deze les zou ik gekozen hebben vóór mijn geboorte.

Op dat punt nam het licht weer de communicatie over. Ik kon wel blijven voor een korte periode, maar dan zou ik terug moeten reïncarneren en te kampen krijgen met dezelfde psychische en fysieke problemen die tot mijn zelfmoord leidde. Dit hield in: de blindheid, de afhankelijkheid, de confrontatie met het verliezen van degenen van wie men afhankelijk is en alle andere toestanden die me gebracht hadden tot de depressie die me die zelfmoorddaad had doen begaan.

Ik kon echter ook teruggaan om mijn leven af te maken, waarbij ik in dit geval speciale gaven zou meekrijgen die me zouden helpen met die situatie om te gaan. De algemene gevoelens waarmee ik sukkelde was dat ik niets had gedaan met mijn leven. Ik voelde me niet zo schuldig maar meer gevoelig voor de verantwoordelijkheid die ik altijd had vermeden. Ik zag hoe zij eronder leden dat ze me zelf mijn eigen leven niet hadden laten leiden.

Ik stelde vele levensvragen en kreeg vele antwoorden. Ik begreep waarom de mens met zoveel problemen en obstakels in het leven wordt geconfronteerd. Er werd me verteld dat die uitdagingen speciaal gepland waren om ervan te leren. Het werd me duidelijk dat alles goed was besproken en overlegd voordat we ons leven begonnen.

Ik ontdekte het proces van het leven en de kennissen en wonderen van de unieke capaciteiten van iedere persoon. Ik werd opmerkzaam gemaakt dat God ons de kansen gaf voor unieke groeimogelijkheden terwijl we naar onze eigen vrije wil kunnen handelen of deze verwerpen. Tot hiervoor had ik me niet gerealiseerd dat ik zoveel vooropgezette ideeën had van eigenliefde, zelfrespect, zelfwaardering en afhankelijkheid. Ik had het echt nodig om me geliefd en geaccepteerd te voelen, maar ik was zo zeker dat ik zou afgewezen worden door mijn blindheid dat ik mijzelf gedistantieerd had op de mogelijkheid van een rijker en bevredigender leven.

Mijn angst voor afwijzing werd vervangen door liefde en aanvaarding. Ik zag in dat ik alles lief moest hebben, van alles moest leren houden, inclusief alle levende en niet levende dingen. Plots zag ik mijn hond die ik liefdevol tegemoet ging en die me overweldigde met liefdevolle likjes. Ik zag plots in dat zijn taak was geweest om mij te helpen en me graag te zien. Welke was mijn taak?

Opnieuw richtte ik mijn aandacht naar het lichtwezen en wachtte geduldig op een antwoord. Er werd me gezegd dat als ik terugging dat mijn ouders en Queeny een deel van mijn dagelijks leven zouden worden en dat andere gaven zich zouden ontwikkelen voor mij. Er werd mij gezegd dat het nu mijn taak was om uit te zoeken welke giften ik anderen nu kon geven. Ze zeiden me een grote boodschap: “Van mezelf en van anderen te houden”. Ik keek terug op naar het licht maar het was verdwenen. De liefde die ik toen voelde is me tot op heden bijgebleven.

Opnieuw in het leven

Het volgende dat ik mij herinnerde was dat ik opnieuw boven mijn lichaam zweefde, maar nu boven een ziekenhuisbed. Zonder waarschuwing gleed ik plots mijn pijnlijk lichaam binnen. Het meeste dat me teleurstelde was dat ik opnieuw zo blind was als ik altijd al geweest had. Ik bad tot God om me te helpen met alle uitdagingen die me in dit leven nog te wachten stonden. De dokter zei me dat ik drie dagen in coma was geweest. Het was een mirakel dat ik dit had overleefd. Mijn herstel duurde maanden en mijn huisbazin was erg veranderd tegenover mij. Ze kwam me regelmatig bezoeken en toen ik haar vertelde dat ik kunnen zien had welke inspanningen ze voor mij had gedaan was ze erg verwonderd. Toen ik haar omschreef welke kleding ze die dag droeg geloofde ze me en was ze zeer hulpvaardig gedurende de laatste jaren.

De gift die ik gekregen had was dat ik anderen hun gevoelens en gedachten kon lezen. Ik maak mij nu nuttig als een helderziende en maakte vele nieuwe vrienden. Ik weet nu ook dat onze handicaps waarmee we geboren kunnen worden door onszelf voor onze beproeving gekozen zijn. Ik kreeg ook de mogelijkheid voor astrale projectie, waardoor ik dagelijks mijn ouders en mijn hond kon gaan bezoeken. Ik weet dat ze ook dagelijks bij me zijn en me helpen. Ik gaf mijn bitterheid omtrent mijn blindheid op en begon mezelf graag te zien.

	Vertaling Denis

© 2002 Aura-Oasis – Denis Dhondt