Esoterie
Padre Pio
Levensschets
Francesco Forgione werd geboren te Pietreleina in Noord-Italië in 1887. Hij werd monnik in het Kapucijnenklooster te San Giovanni Rotondo. Dit dorp is gelegen op de Monte Gargano waar zich ook een beroemd heiligdom van de aartsengel Michaël bevindt. Hij ontving de stigmata in 1918 en overleed op enkele dagen na juist 50 jaar later in 1968. Deze 50 jaar bracht hij vrijwel volledig door in zijn klooster te San Giovanni Rotondo. Zijn persoon en leven zijn een van de grootste vraagtekens van onze tijd.
Helderwetendheid met universele dimensies
Laten we enkele grote en kleine voorvallen nagaan uit zijn dagelijkse leven. De helderwetendheid van padre Pio is alomvattender en bijvoorbeeld ook veel profetischer dan die van de pastoor van Ars. Maar men bemerkt dezelfde totale gerichtheid op het sacrale en dezelfde fijngevoelige eenvoud.
Een kardinaal wilde Paus Benedictus XV inlichten over het feit dat padre Pio een “truffatore”, een bedrieger was. De paus antwoordde: “mijn zoon, je bent verkeerd ingelicht, gaat u ter plaatse overtuigen en de raad van de paus is een bevel: en enige dagen later vertrok de kardinaal al. Hij neemt de trein naar Foggia. Bij zijn aankomst traden hem twee Kapucijnen tegemoet en groetten hen, eerbiedig “Eccelenza, padre Pio stuurt ons om u te verwelkomen.” Maar de kardinaal wist genoeg en keerde vlug naar Rome terug, uit angst voor nieuwe verrassingen! Een man wilde naar de padre gaan, maar zoals vaak gebeurt, was de pastoor van het dorp daar niet zo erg mee gediend. Om de padre een valstrik te spannen gaf hij zijn parochiaan een omslag mee, waarin een lijst moeilijke vragen waarop hij antwoord vroeg. De man werd samen met een ganse groep reizigers binnengelaten, maar padre Pio sprak hem dadelijk aan en zei “Neen uw brief maar uit uw zak en schrijf de antwoorden op de omslag.” En hij dicteerde al de juiste antwoorden zonder dat de brief was opengemaakt!
Een priester toonde twee foto’s aan padre Pio terwijl hij zich klaarmaakte voor de mis. Voordat hij een vraag had kunnen stellen zei de padre: “Geen van de twee, of beter gezegd van de drie is nog in leven, maar wees gerust ze zijn allen gered.” De priester had zijn beide ouders en zijn broer verloren in een bombardement. Hij wilde weten hoe ze het in het hiernamaals stelden. Hij was echter de foto van zijn broer vergeten…
Een vrouw aarzelde om te vragen of haar man in het vagevuur was. Maar vóór ze de vraag kon stellen zei hij haar “Maar, hij is in het Paradijs!” “Maar padre, hij was ongelovig… “Herinner u dat een zucht van berouw volstaat om een ziel te redden!” Padre Pio had ook een indringende profetische begaafdheid. In de periode van de tweede W.O. werden hem allerlei vragen gesteld over het verloop ervan. In 1940 vroeg iemand uit Genua of deze stad zou gebombardeerd worden. De padre zei met tranen in de ogen: “Oh, wat zullen ze die stad bombarderen Arme stad. Zoveel huizen, gebouwen en kerken zullen in puin vallen.” Maar hij troostte de man: “Maar wees gerust, uw huis zal gespaard blijven.” Inderdaad toen later de stad onder zware bombardementen in puin viel bleef het bewuste huis temidden van het puin overeind. Reeds van bij het begin van de oorlog kondigde hij aan dat Italië het eerste land zou zijn om over wapenstilstand te spreken, op treurige toon voegde hij er aan toe: “Nog niet zo zeer de oorlog maakt mij bang, maar wat erna komt.” Zijn profetische begaafdheid strekte zich ook uit over zijn dood, die hij lang op voorhand kende. Aan mensen die hun jaarlijkse reis naar hem een genade noemden, maar aarzelden omdat het zoveel geld kost, liet hij meedelen: “Mij kennen is niet één genade; ge zijt bedolven onder een berg genaden. Geld zal er altijd zijn, maar padre Pio zult ge niet altijd hebben!” Hij overleed enkele maanden later onverwacht.
Een arm Siciliaans vrouwtje kwam op 8 september 1968 naar de pater, maar ze kon hem niet bereiken omdat er teveel volk was. Toen sprak ze één van de medepaters aan want ze zag zich verplicht nog diezelfde dag terug te keren omdat ze geen geld had voor een hotel. De pater was verwonderd en vroeg wat uitleg. Dit vrouwtje zei: “Mijn hele leven lang verlang ik ernaar de pater te zien, maar nooit had ik geld voor de reis. Enkele dagen geleden is pater Pio mij in een droom verschenen en hij heeft mij gezegd: “Als je mij wilt zien kom dan onmiddellijk naar San Giovanni want binnen enkele dagen zal ik sterven!” Ik ben dan bij mijn vriendinnen geld gaan lenen om te kunnen komen.”
Toen werd de pater aan wie ze het vertelde kwaad, “Vertel niet zulke onzin, er is geen enkele aanwijzing dat de pater zal sterven.” Maar hij bracht haar toch op een plaatsje waar ze padre Pio kon ontmoeten. De pater stierf 14 dagen later. U merkt het, voorbeeld na voorbeeld zijn we een rijk binnen getreden van uitzonderlijke kracht en grootsheid. In 1923 werd padre Pio door het Heilig officie veroordeeld: hij mocht zijn cel niet meer verlaten en kon geen enkel contact met de buitenwereld hebben. De beslissing was genomen op aanstoken van onwaardige kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders die later allen ontmaskerd zijn geworden. Maar op dat ogenblik stortte als het ware de menselijke wereld van de pater in elkaar. En ziehier hoe hij zich gedroeg. Het decreet van het Heilig officie verscheen op 31 mei 1923. Het werd na het middagmaal, zonder dat de betrokkene erbij was, voorgelezen in de refter van het klooster van San Giovanni. De paters waren verslagen en bedroefd. Toen de gardiaan padre Pio hoorde aankomen sloot hij vlug de brochure en legde ze op tafel neer. Padre Pio kwam binnen, en opende de brochure juist op de bladzijde waar men het over hem had. En hij draaide gewoon het blad om, en begon te praten over iets anders alsof er niets gebeurd was. Zijn totale afzondering duurde 10 jaar. Toen hij in zijn cel kwam sloot hij de luiken van de vensters, bleef een ogenblik in de verte staren en barste toen in tranen uit. Hij zei: “Ik ween niet over mij, maar over al de zielen die mij werden toevertrouwd en die nu beroofd zijn van mijn getuigenis, beroofd door hen die het eigenlijk in bescherming moesten nemen.” Hoe groots de wereld van padre Pio was hebben tallozen ondervonden.
Een man kwam bij de pater biechten. Hij had een moord begaan, maar deze was onopgehelderd gebleven Toen hij zijn biecht gesproken had zonder de moord te vermelden zei de pater: “En dan, mijn zoon?” Maar hij kreeg de bekentenis niet over zijn lippen. Tot driemaal toe herhaalde de pater zijn vraag. Toen hij nog steeds zweeg stond de pater op, greep hen bij de arm en trok hem in de kerk. Wat de man daar zag bracht hem zo van streek dat hij bewusteloos neerviel neergeknield in de banken zag hij de man die hij’ vermoord had.
Dr. Rosario Scapurro van Rome kwam naar San Giovanni om hem een gewichtige vraag te stellen. Hij was echter pas aangekomen toen hij uit Rome werd opgeroepen voor een dringend geval in zijn praktijk. Het was reeds laat en het klooster was helemaal gesloten. Wachten tot de volgende morgen kon hij niet moest hij dan onverrichter zake terugkeren? Als uiterste middel beproefde hij iets dat hij van padre Pio geleerd had: hij stuurde zijn engelbewaarder naar de pater met de vraag of hij hem wilde ontvangen. Hij wachtte toen even en ging opnieuw naar de deur van het gesloten klooster. Tot zijn verbazing was die nu open. Hij trad binnen en ook de volgende deur was open, hij kon het ganse klooster doorlopen tot aan de cel van de pater die hem stond op te wachten.
We kunnen ons niet genoeg verbazen over het universele, alomvattende karakter van de helderziendheid van de pater. Ziehier het verhaal van prof. Lotti die werkzaam is in het ziekenhuis dat de pater liet oprichten. Hij was bediende van beroep toen hij onder de wapens ging en in 1944 was hij als soldaat aangewezen om naar Griekenland te vertrekken. Vóór zijn vertrek wilde hij padre Pio ontmoeten. De pater zei hem: “Je hebt de verkeerde weg gekozen, je moet dokter worden en in mijn kliniek komen werken “Maar padre, ik heb geen geldmiddelen, trouwens ik moet naar Griekenland vertrekken.” “Naar Griekenland ga je niet, ga naar huis en laat u inschrijven aan de universiteit.” Twee maand later was het wapenstilstand en hij moest dus niet naar Griekenland vertrekken. Hij liet zich inschrijven aan de universiteit en telkens bij hem een rekening binnenkwam die hij niet kon betalen kwam er tegelijkertijd ook een omslag met het nodige geld toe.
De Belgische Broeder van Liefde Arni wiens gegevens het grootste gedeelte van deze tekst steunt, verlangde er in 1962 naar als herinnering aan padre Pio een kruisbeeld te hebben dat door hem gezegend was. ‘Hij sprak er echter met niemand over. Enkele dagen later kreeg hij een pakje dat hen werd toegestuurd door een Italiaan uit Firenze. In het pakje stak een kruis en een bericht: “Ik ben bij padre Pio geweest, hij nam een kruis, zegende het en vroeg het naar u op te sturen.” Eén van de meest kenmerkende verschijnselen van padre Pio is het plots opkomen van een geur. Deze geur gebruikte de pater om te waarschuwen, te troosten enz… Bijvoorbeeld iemand die op het punt stond zelfmoord te plegen werd weerhouden door deze indringende geur, of een vrouw die kastanjes raapte in de omgeving van het klooster op het punt stond achterwaarts in een ravijn te storten wordt erdoor verwittigd. Die geur is ook vaak na zijn dood waargenomen.
Hoewel hij in het gewone, profane leven geen vreemde talen kende sprak hij bij, zijn spirituele taak alle talen ter wereld. Een Fransman kon bij hem biechten in het Frans, een Duitser in het Duits, een Hongaar in het Hongaars, een Japanner in het Japans.
De meest onbekende dialecten kon hij begrijpen en spreken. Kort na de oorlog kwam een Amerikaans leger een marinier, bij hem en sprak het geheim taaltje uit de havenwijk van New York. De verklaring door padre Pio hiervan zelf is tegelijk eenvoudig en mysterieus: “Mijn engelbewaarder heeft het zeer lastig, want naast zijn andere taken moet hij ook alle vreemde talen voor mij begrijpelijk maken!”
Onzichtbaarheid en bilocatie
Padre Pio had de gave zich onzichtbaar te maken. Hij bediende zich hier vaak van wanneer hij bijvoorbeeld iemand niet wilde ontmoeten. Op een bepaalde dag kwam een jonge toneelspeler luidruchtig, met de wagen vol jonge bewonderaarsters bij het klooster aan. Hij stapte lachend uit en riep: “Waar is die padre Pio, hij moet mij bekeren.”
Hij drong het klooster binnen, maar hoe men ook zocht, nergens was de pater te vinden.
Nauwelijks was de jonge man vertrokken of de pater was terug in de kerk. Hij zei “Ik was hier de ganse tijd bij u, hij heeft driemaal naast mij gelopen, maar het was beter dat we elkaar niet zagen.” Dezelfde methode paste de pater ook toe om bijvoorbeeld ongemerkt in de biechtstoel te geraken of om ongemerkt langs wachtende mensen heen te kunnen gaan.
Maar er deden zich ook nog andere verschijnselen voor. Op een bepaalde dag werd de pater zo omstuwd door de menigte in de sacristie dat hij het erg benauwd kreeg. “Toen ben ik maar over de hoofden buiten gegaan, om een luchtje te scheppen. Niemand heeft het gemerkt.” Dit vermogen voor ontdubbeling, werd talloze malen vastgesteld en bevestigd. Het is een historisch feit dat hij na 1945 San Giovanni nooit meer verlaten heeft. Niettemin ging hij naar Hongarije om kardinaal Mindszenty te troosten in zijn gevangenis, n aar Joegoslavië gedurende het proces van kardinaal Stepinac en naar Polen om kardinaal Wyszingky bij te staan en te troosten. Er bestaan vele getuigenissen van contacten in Siberië, Tsjecho-Slowakije enz…
En wat te denken van volgend voorval? In de tweede wereldoorlog gaf de pater de bevolking van San Giovanni de verzekering dat geen enkele bom op de stad zou vallen. In de nabijheid was nochtans een Amerikaanse luchtbasis te Bari ongeveer 100 km verder. Bovendien bevonden zich op dat ogenblik nog steeds Duitsers met munitieopslagplaatsen in en rond San Giovanni. De Amerikaanse generaal stelde een aanvalsplan op en besloot zelf het bombardement te leiden. Hij was niet katholiek. Toen ze in de buurt van San Giovanni kwamen zag hij tot zijn verbazing hoog in de lucht recht vóór zijn vliegtuig een monnik met uitgestrekte armen, alsof hij hem wou verhinderen naderbij te komen. De generaal gaf zijn eskadron bevel naar de basis terug te keren en de bommen in zee te laten vallen. Later kwamen ze de zaak onderzoeken in het klooster. De Amerikaan herkende onmiddellijk padre Pio! Hij was zo ontdaan dat hij zich bekeerde en kapucijn werd.
Monseigneur Damiani, vicaris-generaal van het bisdom Salto in Uruguay was padre Pio zeer genegen daar hij hem genezen had van maagkanker. Hij vroeg te mogen sterven in San Giovanni Rotondo. Padre Pio zei: “Nee, uw plaats is in uw bisdom.” Maar hij beloofde hem bij te staan op zijn stervensuur. In 1941 vierde de aartsbisschop van Salto zijn priesterjubileum, al de hoogwaardigheidsbekleders van Uruguay en Argentinië waren aanwezig. Die nacht werd plots op de deur van kardinaal Barbieri van Monte Video geklopt. Een onbekende kapucijn kwam zijn kamer binnen en zei: “Ga vlug naar monseigneur Damiani, want hij ligt op sterven.” Men kon de stervende, getroffen door een hartaanval, nog juist de laatste sacramenten toedienen. Op zijn nachttafel lag een briefje, waarop met bevende hand geschreven stond: “Padre Pio is gekomen.” Toen de kardinaal naar Rome kwam ging hij naar San Giovanni en herkende er Padre Pio.
Padre Pio werd in 1910 priester gewijd door monseigneur Spinosi in de kathedraal van Benevento. In 1921 was monseigneur Spinosi dodelijk ziek. Hij was toen 94 jaar. Op 18 juli kwam padre Pio de kamer binnen, verzocht monseigneur De Rienzo wat te gaan rusten, en bracht zelf een half uur door aan het bed van de man die hem elf jaar geleden priester had gewijd. Hij bereidde hem voor op de dood en stond hem bij in zijn doodstrijd. Hij overleed dezelfde dag.
De getuigenissen van bilocatie van de pater zijn zonder tal. Gedurende de oorlog verleende hij bepaalde soldaten een bijzondere bescherming. Hij hield van de moedigen! Hij was soms plots bij hen in de loopgrachten en duwde hun hoofd in het zand telkens er een granaat ontplofte.
Een miraculeuze genezer.
De wonderbare genezingen die zich door bemiddeling van padre Pio voordeden zijn zonder tal. En niet alleen vage, moeilijk controleerbare gevallen: ook talrijke onomstootbaar bewezen gevallen waarvoor geen enkele natuurlijke verklaring mogelijk is. En dat alles volledig controleerbaar, in onze huidige tijd, ja zelfs tot op heden, want de wonderbare reeks hield niet op bij de dood van de pater!
Op 18 juni 1947 werd de 7 jarige Gemma Di Giorgi door de pater genezen van blindheid. Zij was geboren zonder pupillen en volstrekt hopeloos voor de wetenschap. Het wonder gebeurde in een volle kerk. Het kind werd onderzocht door de befaamde oogarts Dr. Carmazza uit Peruggia die vaststelde dat het kind nog altijd geen pupillen had en dus nog altijd niet kon zien. Haar genezing was wel degelijk volledig en blijvend. Daarna gaf Gemma les te Messina in Sicilië.
Dr. Guiseppe Gusso, is een befaamd Italiaans anesthesist die zich specialiseerde te Parijs. Hij leed aan een geheimzinnige en onverbiddelijke vorm van leukemie; elke behandeling bleek vruchteloos. Hij werd genezen door padre Pio en stelde zich in dienst van diens kliniek waar hij thans hoofdgeneesheer is.
Maria Currone was ernstig verminkt na een ongeval. Ze had een driedubbele beenbreuk en er was gevaar voor amputatie. Op voorspraak van padre Pio genas ze plots en volkomen. Prof. Caponani stelde tot zijn verbazing vast dat ze volledig genezen was.
Guiseppe Canapone is een spoorwegarbeider die bij de aanrijding door een vrachtwagen een ernstige openbeenbreuk opliep. De wonde genas slecht en de man bleef op krukken rondlopen. Hij hoorde spreken over padre Pio maar was communist en wilde er niets van weten. Tenslotte ondernam hij toch de reis. Padre Pio keek hem aan en zei: “Kniel neer en biecht!” En de pater noemde zelf al de zonden die hij bedreven had. Canapone voelde zich innerlijk totaal veranderd en overweldigend gelukkig. Pan toen hij terug in de hotelkamer kwam realiseerde hij zich dat hij al zo lang niet meer kon knielen en nog veel minder marcheren met de krukken onder zijn arm, zoals hij thans deed! Het been was totaal genezen, wat werd gecontroleerd op een medisch congres door 50 eminente dokters. Toen hij in België kwam werd hij onderzocht door prof. Mulier uit Leuven, die vaststelde dat volgens de röntgenfoto’s het been nog volledig stijf zou moeten zijn. Canapone gebruikt het echter normaal.
Giovanni Savino was belast met een gevaarlijk werk: nl. het dynamiteren van de rotsen waar de kliniek van padre Pio moest gebouwd worden. Hij zag de pater regelmatig en op een bepaald tijdstip gaf deze hem drie dagen na elkaar dezelfde vermaning: “Giovanni, bid God dat hij u het leven spaart”. De derde dag, op 14 februari 1949 kreeg hij een ontploffing in volle gelaat, waarbij hij vreselijk werd verminkt en zijn twee ogen verloor. Men had geen hoop meer hem het zicht terug te kunnen geven. Tien dagen later evenwel kwam padre Pio ’s nachts in bilocatie bij de zieke en gaf hem een slag op de rechter slaap. De volgende morgen bemerkten de dokters bij de verzorging dat er een nieuw oog in de rechteroogholte stak. Ze waren er volkomen zeker van dat voordien het oog er volledig uit verdwenen was. Het gelaat is helemaal genezen zonder enig lidteken. Dit wonder is door talrijke eminente geleerden nagegaan het is o.a. grondig bestudeerd door Biondi.
De streek van San Giovanni werd sterk communistisch. Op een bepaald ogenblik waren er op 9.000 stemgerechtigden 4.000 die communistisch stemden. Een tijdlang was het bestuur van San Giovanni communistisch. De burgemeester, Dr. Francesco Ricciani was een gezworen vijand van padre Pio. Hij voerde een ware lastercampagne tegen hem. Op zekere dag bleek hij aangetast door kanker. Hij was opgegeven door de beste dokters. De pastoor wou hem bezoeken maar hij werd weggejaagd met de woorden: “Ik wil slechts één priester: padre Pio. Maar ik heb hem teveel misdaan dat hij nu nog naar mij zou komen. Ik zal sterven zoals ik geleefd heb.” Maar padre Pio ging er onmiddellijk naar toe, omhelsde hem, hoorde zijn biecht en diende hem de sacramenten toe. Dan – de wraak van een heilige – genas hij hem.
Een tweetal maand later werd Donna Guiseppa, de moeder van padre Pio opgenomen. Ze kreeg een longontsteking en op Kerstmis was ze op haar uiterste. Toen de dokter hem vroeg: “wel padre, zult ge niet bidden voor de genezing van uw moeder?” Bleef hij een tijdlang zwijgen en zei toen zachtjes: “Gods wil geschiede.”
Padre Pio wilde zijn gaven niet gebruiken voor zichzelf. Alles ging trouwens niet automatisch: enkel wat hij van boven bekwam kon hij doorgeven. Hij moest zelf een zware tol betalen, liet wonderbaar biecht horen ging ermee gepaard dat hij de schulden op zich nam en zelf uitboette. Ditzelfde geldt voor de genezingen. Aan een vrouw die een gunst vroeg antwoordde hij: “Ziet ge niet dat ik niet meer kan; moet ik er dat nog bijnemen?” Toen iemand anders hem een vraag stelde antwoordde hij bedroefd: “Mijn dochter, ik heb geen penningen meer.” Maar hij voegde eraan toe “Ik zal uw broer aanbevelen bij Onze Lieve Vrouw.” De broer stierf datzelfde jaar, op de feestdag van Onze Lieve Vrouw van Hoop.
De gunsten konden ook maar bekomen worden wanneer ze in overeenstemming waren met goddelijk inzicht. “Als het gebed niet verhoord wordt, als God u de genade niet verleent, is het misschien omdat Hij weet dat ge Hem de verschuldigde dankbaarheid niet zou geven. Hij vermijdt aan u te verhoren om u de grote zonde van ondankbaarheid niet te moeten aanrekenen.”
In de omgeving van de pater leefde een blinde man, Pietruccio. Ze hebben elkaar gedurende 45 jaar gekend. De pater vroeg hem: “En gij, Pietruccio, zoudt gij niet willen genezen?” Maar het antwoord van Pietruccio was verrassend: “Nee padre, onze Lieve Heer gaf mij dit kruis, ik wil het dragen.” De pater die het licht terug gaf aan ogen zonder pupillen genas Pietruccio niet. Maar hij hield zeer veel van hem.
We eindigen met de eenvoudige woorden die het hele grote geheim van padre Pio bloot leggen: “Ik ben slechts een arme boerenzoon die gelooft in het gebed.”
Denis
© 2002 Aura-Oasis – Denis Dhondt