Het Antiek Ouijabord

Op deze site staan nog talrijke ouija-ervaringen en informatie.
Wat ik hier vertel is de volstrekte waarheid. Dat zweer ik op mijn leven. Mijn Ouijabord is zeer oud. Mijn grootmoeder kocht het ooit eens op een rommelmarkt en de verkoopster zij haar toen al, dat het ding gegeven was van een overleden grootmoeder aan haar kleindochter die het haar 4 jaar geleden had verkocht. Wij waren nieuwsgierig over wat ermee mogelijk was. Van in het begin kregen we nooit met een vriendelijke geest contact. Natalian

De eerste met wie wij contact kregen noemde Natalian. Deze werd steeds zeer kwaad telkens als wij persoonlijke zaken vroegen zoals hoe hij gestorven was, hoe oud hij was. Hij wilde gewoon dat we de normale vragen stelden. Onervaren stelden we dan ook vragen zoals: “Wanneer zal ik trouwen?”. Maar deze vragen leken hem ook niet te bevallen en hij zei “Stilte, je maakt het me ergerlijk”. (Eigenlijk weten zij dat niet, net zo min als wij.) Mijn vriendin spotte een beetje en zei toen “Oh, Ik ben al zo bang”, en ze stelde verder dezelfde soort vragen, zonder zich om de geest en zijn onwetendheid hieromtrent te bekommeren. Wij waren toen nog jong en onervaren. Maar plots schreeuwde Melinda en sprong recht van haar stoel! Ik vroeg mij geschrokken af wat er was gebeurd en ze toonde me haar vinger die bloedde. Het was net alsof iemand erin geprikt had. Haar hand lag evenwel rustig op het Ouijabord, en daaraan was niets waar zij zich kon aan prikken. Zonder dat ik verder nog iets kon zeggen en zonder dat iemand de planchette aanraakte vloog het ding plots met geweld van de tafel op de vloer. Melinda is nogal een harde en ik zag haar nooit wenen, behalve die keer. We borgen het bord op voor een gans jaar.

Een jaar later

Ik kreeg een vriend “Kirsten”, en deze wou ten alle prijs dit ding proberen. Natalian was er nog steeds. Maar iemand anders daagde op die zich “Claire” noemde. Deze moet Natalian weggedrumd hebben. Het enige dat Claire wilde was dat we haar graf opzochten en haar lichaam opgroeven. Ze vertelde dat ze slechts 16 was en schrijfster wilde worden. Ze ging om met een jongen die Bobby Herper noemde. Deze vermoorde haar toen hij te weten kwam dat ze zwanger was van zijn kind. Ze wou dat we haar opgroeven om zo wraak op hem te kunnen nemen. Ze dreigde ons leven tot een hel te maken als we het niet deden. Ik weet dat dit ongelooflijk klinkt, maar mijn vriend en ik gingen die avond toch nog zoeken naar de plaats waar haar lichaam zou liggen. Dit was een beboste omgeving, minder dan 2 km van het huis. Ze vertelde dat ze net naast een cabine lag, onder een pijnappelboom. Tot onze grote verwondering vonden we de cabine en de boom! Wij waren verwonderd en eigenlijk in een staat van opwinding omtrent onze ontdekking. Natuurlijk begon alles ook nogal griezelig te worden. Dat deed de deur dicht en ik verstopte het bord onder enkele tonnen dozen in onze opslagruimte. Toen begonnen vreemde dingen te gebeuren. Een vriendin kwam me halen op school en had het Ouijabord mee! Mijn bord! Thuisgekomen begonnen dingen te bewegen rondom ons. Tv’s begonnen te spelen zonder reden, en overal waar we ook gingen, hoorden we steeds een lage vrouwenstem die klonk alsof het binnen ons oor was, net zoals je oren tuiten. Wij hadden beiden nachtmerries, allemaal in verband met Claire. In onze dromen droeg ze zwart haar, blauwe ogen en droeg ze een oude vuile trouwjurk. We vertelden niemand iets van deze vreemde dingen. Ze waarschuwde ons opnieuw dat ze ons leven tot een hel zou maken als we niet deden wat ze gevraagd had. Ze leek het erg te menen. Op een avond nam ik het Ouijabord en begon er alleen mee te experimenteren. Ik voelde een onweerstaanbare dwang om dit te doen. Ik kon er ook niet mee stoppen. Ik begon moe te worden zodanig dat ik ongeveer iedere 10 minuten in slaap viel (klassiek en bekend, de entiteit vreet zoveel energie, zeker als je dit alleen hanteert, dat je de ogen niet meer kan openhouden en letterlijk met je kop op het bord valt.)
Dit ging zo door van januari 95 tot oktober 95. Ik stopte ermee toen ik mijn vriend Kirsten verloor, doordat deze werd verboden nog met mij om te gaan.

Enkele maanden geleden

Ik begon opnieuw met het bord om te gaan toen een vriendin van mij, Amy, erop aandrong. We kregen nu nog exacter de plaats door waar Claire zou zijn begraven. We hadden sterk het gevoel dat er nog iets anders met het bord was, je kon dit zo voelen. Dit overweldigde Claire. We konden nog met moeite met haar communiceren, en het enige dat we nog doorkregen was: “Hij is hier”. Toen we vroegen was zei ze enkel nog “Kwaad”. We vonden het zo vreemd dat Claire die ons vroeger zelf al bedreigde ons nu waarschuwde. We lazen toen ergens dat indien je wierook gebruikt bij het Ouijabord, dit je tegen het kwaad beschermt (er is wel meer nodig, beter is een lichtcirkel of struiken met doornen rond de groep te visualiseren, waarbinnen ze niet kunnen, en bescherming te vragen). Dit bleek te werken, en zolang de wierook brandde kregen we een andere: “Rowenta Marie” maar van zodra de wierook op was, overstemde dat andere ding weer het bord. Deze zegde dat hij vermoord was op 56-jarige leeftijd in 1895. We weten niet goed wat we er moesten van denken, maar het voelde wel zeer griezelig aan.

Bloody Mary

Enkele weken geleden, besloten we “Bloody Mary” te proberen. (Een legende zegt dat als je haar driemaal aanroept haar bloedering gezicht in de spiegel verschijnt. Vaak wordt echter iets anders bedoeld. Spiegelkijken is een divinatiemethode die echt werkt om contact te krijgen met overledenen. Het gaat erom in een duister vertrek in een spiegel te blijven kijken, tot je bewustzijn vage mistige wolken begint te zien. Daaruit vormen zich dan dichterbij komende figuren, tot deze beelden bij volle bewustzijn heel duidelijk menselijke overleden verwanten tonen, waarmee men zelfs kan communiceren. Hierover meer in een ander artikel, dat ook reeds gemaakt is (Moody schreef er een nieuw boek over: “Over de grens van Leven en dood”, zijn tweede ontdekking, na de Bijna Dood Ervaring in de media populair te hebben gemaakt met het eerste boek hierover “De Tunnel en het Licht”. We probeerden het uiteindelijk zelf ook, en tenminste iemand die geduld genoeg had, slaagde erin geschokt van zijn stoel te springen met de mededeling dat er plots een duidelijk gezicht naar hem keek, een heel duidelijk gezicht en dat naar hem lachte, deze persoon leest waarschijnlijk mee; Nota aan hem: Je was nog lang onder een sterke emotionele indruk. Je zag er echt opgewonden uit en je slikte voortdurend met een aangedaan gezicht. Toch zei je sterk geëmotioneerd met een bevende stem “Dat moeten we nog doen!”. Men deed hierop al honderden proeven zowel bij gelovige als kritische mensen, en het werkt bijna altijd. Bijna altijd zijn het gekende overleden verwanten.) Terug naar het verhaal – In ieder geval had het spiegelfenomeen nog nooit gewerkt voor mij. We keken dan maar samen in de spiegel om het eens opnieuw te proberen. We zagen het typerende mistige rokerige stuff, dat zich vormt in de achtergrond van de spiegel. Maar dat leek zo ver weg en dan zagen we plots iets dat de omtrekken waren van een gezicht dat zich vormde, ik wenste dat we toen het licht aanknipten, want dit gezicht begon zich duidelijk karakteristieke trekken te vormen tot we een zeer duidelijk beeld hadden. We grepen elkaar; we zagen beiden een gezicht van een man. Dit bekroop me op mijn rug en ik was totaal onvermogend te bewegen. Mijn vriendin die kon tenminste nog schreeuwen. Maar ze kon ook niet bewegen. Uiteindelijk kreeg ik mijn stem terug, nog steeds starend naar dat duidelijke gezicht in de spiegel en ik fluisterde “Als we het licht niet uitdoen, komt de geest misschien nog uit de spiegel” (eigenlijk lijk je erin te gaan volgens Moody’s onderzoek en kan je zo de astrale sfeer binnen, soms komt het echter voor dat de geest inderdaad uit de spiegel stapt. Dit zou echter een rustgevende beleving zijn en niet schokkend daar je kennissen ziet). Toen sprongen we samen naar de lichtschakelaar. Toen we uiteindelijk in slaagden dit aan te knipperen, bleek de spiegel leeg te zijn. We begonnen echter hysterisch te reageren, schreeuwend en aangedaan. Het was het indrukwekkendste dat ik ooit in mijn leven meemaakte.

Zag je me?

De dag erop namen we terug het Ouijabord en er verscheen “Zag je me?”. We keken elkaar aan en werden bijna weer hysterisch. Bovendien hoorden we beiden een griezelig lijkende mannenstem die van mijn patio bleek te komen, terwijl daar niemand was. Tegelijkertijd hoorden we ook een schreeuwende vrouw op de achtergrond. Het klonk zo luid dat we begonnen te bidden van schrik. Dit is nu twee weken geleden (op 25/5/97 vertaald) en sedertdien deed ik niets meer.

Ik zweer erop dat dit hele verhaal de waarheid is. Iedereen suggereert me om dit bord weg te doen, omdat het alleen maar slechte geesten oproept (aardgebonden entiteiten die om een of andere reden, zoals moord, haat, zelfmoord, verslaving niet naar het licht kunnen of willen.) Sedert dit alles nu achter de rug is lijkt mijn leven totaal anders. In ieder geval; bedankt voor je aandacht voor mijn verhaal.

      Daniëlle

      Vertaling en correspondentie,
      Denis

© 2001 Aura-Oasis – Denis Dhondt