Voorkennis en helderziendheid

Je hoeft niet helderziend te zijn

Het volgende ingezonden voorbeeld illustreert duidelijk hoe vele “niet-helderziende” mensen toch een intuïtief voorgevoel kunnen hebben. Wie het echter niet beheerst, kan zich ook tamelijk gaan vergissen als men opzettelijk probeert helderziend waar te nemen. Een helderziende is geoefend om zijn denken te beperken en zijn innerlijke waarneming bewust te laten worden. Bent u niet helderziend? Sla dan nooit een gevoel in de wind… het hart heeft meestal gelijk, ook al lijkt het van niet. Soms blijkt daarna “ik heb het geweten”. De meeste mensen die echter geen reden zagen, hebben deze gevoelens weggewuifd en vergeten. Laat dit een tip zijn, meer naar uw innerlijk te gaan luisteren. Let erop dat u in het begin alleen de spontane, plots opdringende gedachten leert filteren. Met wat meer techniek slaagt u erin om dit vermogen aanzienlijk te verbeteren. Helderzien doe ik zelf ook wel met behulp van een aangeboden foto. (Zie ook onze voordracht over hypnose en helderziendheid daarover op 4 april. Daar kunt u het ook leren zelf te doen aan de hand van tips). Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat zowel voorgevoel als in “real time”-gevoelens of telepathie statistisch niet van elkaar te onderscheiden zijn en dus één en hetzelfde zijn: PSI.

Ingezonden: een spontaan helderziend gevoel

Het was kort na de middag en ik was direct na het eten vertrokken met de auto, op weg naar een vriend die ik wilde helpen. Tijdens de rit naar de dichtstbijgelegen oprit van de snelweg was ik nog aan het nadenken over wat ik thuis allemaal had gezegd de laatste dagen. Omdat het er op dat moment een beetje minder leuk aan toeging, was ik erg verheugd dat ik straks een en ander kon bespreken met mijn vriend, waardoor ik dan weer een klaarder zicht kreeg op mijn eigen situatie. Zo’n beetje in verre gedachten vertoevend, reed ik als in een automatisme de snelweg op. Ik was er nog geen minuut opgereden toen ik plots iets voelde opkomen… Alsof er iets probeerde me van binnenuit te waarschuwen… ik begon angstig te worden en begreep niet goed wat er gaande was.

Ik reed mijn gewone snelheid en het was niet overdreven druk, maar toch kreeg ik het gevoel… LET OP, er komt een ongeval… Ik matigde mijn snelheid uit voorzorg en keek goed uit mijn doppen, maar ik raakte het angstige gevoel niet meer kwijt. Naarmate ik verder reed, voelde ik het precies nog erger worden en als ik 10 minuten verderop was, zag ik dat de auto’s begonnen te vertragen en dat de knipperlichten aangingen op het moment dat het echt bijna stapvoets verkeer werd. Mijn hart bonsde in mijn keel… dit kon niet, zeg dat het niet waar is… zei ik voortdurend bij mezelf. Het duurde zeker nog 5 minuten voor we konden zien wat er aan de hand was. De politie stuurde al het verkeer naar de rechter rijstrook en toen zag ik het: een ernstig ongeval. Een personenwagen die helemaal over kop was gegaan en in omgekeerde rijrichting stond, terwijl een lichte bestelwagen over de vangrails gekanteld lag. Er was overal glas en angstvallig keek ik of er personen op de grond lagen… nee, dat was niet het geval, maar de ziekenwagen stond daar nog en ik zag hulpverleners net de deuren sluiten. Maar dat was nog niet alles… helemaal rechts op de pechstrook stond nog een zware oplegger die vooraan beschadigd was, maar die linksachter een ferme deuk had, die eigenaardig genoeg aan het smeulen was… het moet gebrand hebben, dacht ik. We werden verdergeleid op één rijstrook en eens 30 meter voorbij de plaats van het onheil was het verkeer weer heel vlot.

Ik reed voorzichtig verder, nog steeds met dezelfde angst als voorheen. Ik moest nog bekomen van het feit dat ik dit eigenlijk voordien al wist, maar er niet echt bij stilgestaan had. Ik nam mezelf voor om in het vervolg beter stil te staan bij wat er zomaar in mijn gedachten opkwam. Ik heb dat vroeger ook nog gehad; zomaar plots kreeg ik inzicht en soms flapte ik het er zomaar uit, maar ik stond er niet bij stil dat dit kon… in mijn ogen leek dit toevallig! Nu denk ik meer en meer… als ik dat spontaan krijg, is het dan niet de bedoeling dat ik daar iets mee ga doen?

De weg naar het huis van mijn vriend heb ik een beetje op automatische piloot gereden. Met een kloppend hart en een angstgevoel dat nog enige tijd bleef hangen, kwam ik daar aan. Het eerste moment moest ik wel nog even bekomen. Gelukkig is mijn vriend iemand die je ook helpt om je spanningen kwijt te raken en nadat ik het ganse voorval kon vertellen, raakte ik door zijn aanwezigheid en aandacht algauw mijn angsten kwijt. Toch is dit iets wat me tot nadenken stemt… er is iets, iets wat je dingen toont. Maar als je er niet voor openstaat, kun je die kennis niet ten volle integreren. Je ziet de verbanden niet, waardoor je geen betekenis kunt geven aan je gevoel, bijvoorbeeld je angst. Deze ervaring is iets wat ik lang zal meedragen en die misschien pas op een later tijdstip zijn “volle betekenis” zal prijsgeven… wie weet?

      Denis

© 2002 Aura-Oasis – Denis Dhondt