Macro-atoom

Onze Kosmos

Wij leven in een wereld die materieel is. Volgens de regels van de fysica, moet deze materie eenzelfde hoeveelheid antimaterie hebben om te kunnen bestaan. Dit is aangetoond en ook “antimaterie” is nu een “laboratorium bewezen feit”. Wanneer een toestel bijvoorbeeld een elektron produceert, produceert het eveneens een anti-elektron. Zo is er steeds een evenwicht en de som van beiden tegengestelde energieën is nul. (De wet der symmetrie) Ook in de mystiek vinden we dit terug denk maar aan Yin en Yang. Net zoals in het atoom evenveel positieve (protonen) als negatieve (elektronen) deeltjes zijn, moet dit ook in onze kosmos zo zijn tussen materie en antimaterie. Nu is het wel een feit, dat wanneer materie en antimaterie mekaar ontmoeten (ze trekken mekaar aan zoals ook een elektron en een proton); ze mekaar annuleren, en dat daaruit 2 fotonen vrijkomen. (Een foton is een lichtdeeltje). Maar waar is dan die antimaterie gebleven? En hoe blijven ze uit elkaar? Dit mysterie is een wetenschappelijk raadsel dat slechts met een zeer slechte theorie van singulriteit, die niet houdt, veronderstelt dat er een overschot aan materie zou zijn geweest door annillatie van de twee met een waarschijnlijke storende factor. Ook al zit die theorie zo ingewikkeld in elkaar, ze verklaart zichzelf niet, en wordt daarom ook wetenschappelijk slechts als een te overwegen model beschouwd. Intuïtief weet iedere kosmoloog en fysicus dat dit niet kan.

De oplossing via Nabij de Dood Ervaringen

Iemand die een BDE beleeft gaat door een tunnel. Dit is in feite de Kosmos, maar door de waanzinnige snelheid, lijkt dit een tunnel. Ik bestudeerde talrijke bijna dood ervaringen, en daarvan zijn er tamelijk veel ervaringen van personen die achterwaarts door die tunnel reisden. Zo zien ze de aarde, ons zonnestelsel, onze melkweg, onze galaxies steeds kleiner worden. Dit blijven naar de aarde kijken is dan ook de reden waarom ze achteruit reisden. Op een gegeven moment komen ze aan de rand van een soort schil, zodat de kosmos een soort ingesloten ruimte lijkt te zijn zoals een zeepbel. Dan zien ze een hele tijd niets, tot ze weer beginnen melkwegen te zien alsof onze kosmos eigenlijk een kern is die omgeven is met een nieuwe koepel van sterrenstelsels en galaxies, een sfeer binnen een sfeer. Ze reizen met oneindige snelheid zodat ze de hele kosmos die een draaiende beweging heeft die wij bijna niet kunnen waarnemen, door inkrimping van hun tijdsverloop, werkelijk als een waanzinnig snelle cycloon zien draaien. Deze buitensfeer draait daarbij in tegenovergestelde richting.

Bijna Dood Ervaringen en een Fysicaprofessor

Op een Internationaal congres kondigde een fysicus zijn theoretisch model aan van hoe volgens hem dit kosmologische en fysica-probleem was op te lossen. Hij tekende een kosmos, met daar rond een koepel van antimaterie. Materie en antimaterie hebben een tegengestelde draairichting (spin), (ook in de tijd lijkt antimaterie naar het verleden te gaan) De vergelijking met het atoom is nu wel zeer groot. Deze materie/antimaterie symmetrie, zou gescheiden kunnen blijven door een tegengestelde draairichting. Nu is het ook in de fysica bekend dat een deeltje, bijvoorbeeld een elektron een rechtse spin heeft. Het antideeltje heeft dan altijd een linkse spin. Doordat beiden een verschillende tijdsvector opgaan verwijderen ze zich van elkaar. Het proton of liever de protonenkern, (dit is dus wel geen anti-elektron, maar binnen de atoom kan je dit de tegengestelde pool noemen) en het elektron of meerdere elektronen (altijd evenveel elektronen als protonen vanwege de balans) kunnen gescheiden blijven door de middelpunt vliegende krachten door de snelle draaibewegingen van de elektronen tegenover de eveneens omgekeerd draaiende kern. Deze kern bevat protonen met eenzelfde positieve lading, die eigenlijk mekaar dus afstoten, zoals magneetpolen mekaar kunnen afstoten. Daarom zit er tussen ieder protonenkoppel een neutron, zoals je twee gelijke polen van een magneet bij elkaar kunt houden door er een stuk ijzer tussen te steken. Dit model zou ook het model van de ruimte zijn.

Verschillende getuigenissen bevestigen het model

Zoals ik reeds opmerkte, bij het doorlezen van deze Bijna Dood Ervaringen uit de eerste hand, verzameld door IANDS (Internationale organisatie die nabij de dood ervaringen bestudeert en verzamelt) merk ik dat er een aantal mensen zijn die deze kosmos-ervaring achterwaarts door de tunnel beleefden, omdat ze naar de aarde blijven kijken; de kosmos allen zo zien. De koepel die rond de kosmos is; en een kosmos op zichzelf is; draait inderdaad omgekeerd rond de eerste. Ook namen zij energie-uitwisselingen (lichtflitsen) waar, zoals ook een foton binnen het atoom de energie-uitwisselaar is tussen verschillende deeltjes en hun daardoor andere eigenschappen doet krijgen. Daardoor blijft het geheel in balans en herstelt zich het kritische model van een zeer precieze constructie van het atoom. Net als het heelal zeer kritisch uitgebalanceerd werkt is ook het atoom een uiterst kritisch functionerend deeltje waarbij de minste afwijking het ding zodanig zou verstoren dat het uiteen zou vallen. Dit is ook zo bij ons zonnestelsel. Om al die duizenden jaren zo precies in baan te kunnen blijven is de minste wiskundige correctie van een van de banen der planeten fataal voor het hele zonnestelsel. Denk maar aan de kritische en ingewikkelde berekeningen die men moet maken om een ruimtetuig in een baan rond de maan te kunnen krijgen. Een minimale afwijking stuurt de apollo’s en mercurie’s uit hun baan, de verloren ruimte in.

Leeg en toch zo vol

De ruimte is een enorme leegte, net zoals het atoom een enorm leeg ding is. Als je het uitvergroot zo hoog als een kerktoren, dan zit de kern er zo groot uit als een pingpongballetje en de elektronen zo groot als een erwt. Sterker wordt het nog als je weet dat je eigenlijk van geen deeltjes mag spreken maar van energievelden, die door onze waarneming als deeltjes worden ervaren. Deze leegte is eveneens zo in onze ruimte. Alhoewel wij door onze geavanceerde sterrenwacht, nu zo’n 30 miljard lichtjaren ver kunnen kijken; en de kosmos er daardoor zo gevuld uitziet door de compressie van de kijker, zo ziet die eruit als een gigantische volheid van sterren. Maar als je nu van buiten ons zonnestelsel naar het dichtstbijzijnde andere stelsel wil reizen, zit daartussen (met onze huidige technologie) minstens miljoenen jaren leegte, eer men weer een massief iets als een ster of een planeet waarneemt.

Mochten we binnen moleculen en atomen kunnen reizen, dan zou dit net zo zijn. Nochtans nemen wij het atoom als massief waar. Deze personen die door de ruimte reisden in een BDE zien deze hele kosmos dan ook uiteindelijk zo klein worden dat deze massief lijkt. De miljarden melkwegen lijken hoopjes zandkorrels. Uiteindelijk ziet de ganse kosmos eruit als dat pingpongballetje van het atoom, en de ring er rond als een soort luchtbel van deeltjes, die ook melkwegen zijn, maar die zo snel draaien dat ze door hun massa en de middelpunt vliegende kracht net als de antideeltjes niet naar hun deeltje kunnen en zo mekaar annuleren. Mocht dit kunnen dan zou deze materie-antimaterie-verzoening een reactie geven van puur licht.

Zo, daar is dus de verklaring

Yin en Yang, materie en antimaterie, symmetrie, de tegengestelde spin, het raadsel van de oermaterie of de eerste energie, wordt hier opgelost. Het is gewoon een scheiding die uit niets kan ontstaan door een negatief en een positief te creëren die samen nul zijn. Daarbij geef ik wel toe dat deze scheiding wel niet verklaard is, maar het brengt ons wel veel dichter bij een logische verklaring en lost zeer veel recente mysteries op. Daarbij wijs ik nog eens op het feit dat verscheidene BDE-ers die zo hebben ervaren, en ook naar de fysica-professor die op het congres met dit model diezelfde problemen wou oplossen. Ik vestig er ook de aandacht op, dat dit model de paradox van de oerknal wegneemt. Hoewel de oerknal nog steeds als juist beschouwd wordt, kan het eigenlijk niet meer. Als de theorie juist zou zijn, dan zou door de innerlijke zwaartekracht uit het centrum der cosmos, de uitdeining van het heelal moeten vertragen en uiteindelijk terug imploderen. MAAR!!! Dit is niet zo, het heelal deint steeds sneller uit ipv statisch of trager naar implosie toe!!!

Een ontmoeting tussen het spirituele en de wetenschap

Op dat congres zat iemand die dit in een BDE zo gezien heeft. Deze vrouw werd haast hysterisch toen ze dat model zag. Voor haar betekende dit nogmaals de juistheid van haar ervaring. Deze vrouw werd daardoor zo opgewonden dat ze hysterisch reageerde en hulp nodig had. (BDE-getuigenis opgenomen met dit voorval in de annalen van de Amerikaanse IANDS). Dit kon je dus een spiritueel wetenschappelijke conjunctie noemen.

En buiten de macro-atoom? Het einde van de tunnel.

Juist, het einde van de tunnel. Nadat zij door de kosmos en deze overkoepelende antikosmos zijn gegaan, zien zij deze “luchtbel” buiten in de donkerte van de ruimte. Daar blijken nog zulke luchtbel-modellen te zijn. Dus wij zijn niet alleen.
Dus komen zij uiteindelijk tot stilstand buiten de materiële wereld en ontmoeten ze dat lichtwezen, die dit alles beheert. Daar ervaren ze die liefde die dit wezen uitstraalt (eerst ervoeren zij een oneindige vredigheid met hun dood). Helaas voor de “dode” moet hij terug. Dit is dus wel niet de bedoeling, de meeste blijven, maar degenen die het ons kunnen vertellen moesten terug omdat hun “taak niet af was”. Sommigen kregen een keuze, andere “moesten” terug, anderen werd de toegang gewoon niet toegestaan en werden gewoon teruggeduwd (zelfmoordenaars). Ik wou hier gewoon eens een link tussen fysica, het spirituele en het mystieke leggen die een groot mysterie, heel wat eenvoudiger verklaart. Daarmee is het niet opgelost, want dat wezen; die “God”; kunnen en zullen we nooit met onze aardse vermogens kunnen bevatten. Toch niet zonder het begrip “Holistisch bewustzijn” erbij te halen. Er is nog een link, namelijk zij die een mystieke ervaring beleefden en zich één voelden met de kosmos en alles met een superbevattingsvermogen plots konden begrijpen. (ik had er ooit wel zo eens één +/- 1995, dus wel zonder liefde-ervaring en zonder de lichtervaring als bij een BDE). Alhoewel de meeste ervan overtuigd zijn dat ze nu onbewust veel meer begrijpen (Ook ik heb gezien en begrepen hoe alles werkt, als ware het de eenvoud zelve), blijkt het moeilijk te zijn deze bevatting mee te nemen buiten de ervaring. Het is als een droom die je je ’s morgens herinnert maar die je na enkele uren niet meer kan navertellen. De meesten nemen wel een deeltje mee van dit begrip en weten dat er meer bestaat.

      Denis

© 2002 Aura-Oasis – Denis Dhondt