Hauntings, docuseries versus praktijk

Spookhuizen onderzoekers

Ghosthunters die puur als sensationele of spannende vrijetijdsbesteding leegstaande “spookpanden” verkennen, proberen natuurlijk wel mogelijke bewijzen op video vast te leggen. In werkelijkheid moet dit hun theorie bewijzen. In docuseries zoals “Ghost Adventures” is men verplicht ook af en toe met resultaten te komen. Wat je ziet is een walkthrough van 15 minuten met een klein groepje van 3 tot 6 personen, waarbij mogelijk geluid of metingen worden geregistreerd. In de praktijk is er echter een hele filmploeg en een heel technisch team aanwezig, en een team dat na de opnames achter de schermen iedere seconde minutieus onderzoekt. Om die 45 minuten video te maken, maakt men waarschijnlijk wel een week aan opnames. Het vooronderzoek, zoals het zoeken naar getuigenissen, geschiedenis, het regelen van verplaatsing en overnachting voor iedereen, en het maken van afspraken met de eigenaar, kan weken in beslag nemen. Dit omvat ook iemand die de locaties op voorhand verkent om te voorkomen dat men bij aankomst tot de conclusie komt dat het geblokkeerd is door een instorting, onder water staat, krakers bevat, vol zit met dieren, of dat de veiligheid van de werkploeg in gevaar is. Wellicht worden er vooropnames gemaakt om het scenario en de montage te overleggen.

Men kiest ook zeer spokende plaatsen die erg bekend zijn en waar amateurs geen toegang toe hebben zoals zij dat wel hebben. Deze locaties zijn steeds dezelfde voor verschillende docuseries van andere producenten. Deze locaties zijn immers allemaal zeer bekend en staan in encyclopedieën van Haunted Places, inclusief de geschiedenis die al bekend is. Vaak reizen ze voor deze series ettelijke duizenden kilometers ver. Van sommige series, zoals “Ghost Hunt”, weet ik dat er meer dan 25 camera’s actief waren, terwijl je bijvoorbeeld enkel 2 personen ziet met een camcordertje met infraroodlamp. De video’s komen daar bijna nooit van.

Een groepje ghosthunters die samen ettelijke kilometers afleggen om een nachtje een walkthrough te doen, hebben die middelen niet. Het hebben van meer apparatuur helpt daarbij niet. Het is zelfs eerder een last om dat allemaal mee te slepen. Vaak wordt gepronkt met apparatuur die soms zeer duur is voor de resultaten die er zo goed als nooit mee bereikt worden, zoals bijvoorbeeld een nachtkijker of een FLIR (warmtecamera). Daarom zullen eigen resultaten in vergelijking met die uit docuseries meestal teleurstellend zijn. Voor de docuserie MOETEN er immers hits inzitten. Je maakt bijvoorbeeld ook geen documentaire over leeuwen in Afrika zonder erin te slagen er één in beeld te krijgen. Ook voor docu’s worden er een hoop trucjes gebruikt om resultaten te waarborgen; anders raken ze de dure documentaire niet kwijt.

Groepjes ghosthunters zullen zelden worden uitgenodigd om een bewoonde woning op zijn kop te zetten. Hoe zou je zelf zijn als het gaat om je privacy en vertrouwen? Bovendien biedt dit geen oplossing. De bewoners hoeven niet bewezen te krijgen dat het er spookt, want dat zullen zij al veel beter hebben waargenomen.

Het beste bewijsmateriaal komt dus vaak van bewoners die zelf foto’s en video’s proberen te maken. In de praktijk kan het namelijk weken of maandenlang stil blijven zonder dat er iets te merken is.

Voor wie in zo’n woning belandt door huur of aankoop, is het natuurlijk van groot belang om hulp te krijgen en de kwestie te proberen oplossen. Men schiet echter meer op met personen met algemene kennis van paranormale verschijnselen dan met ghosthunters die ermee begonnen zijn na enkele afleveringen gezien te hebben en soms zelf niet eens in psychics geloven.

Wie denkt dat zoiets kan worden opgelost met één ritueel, het aanbidden van St-Michael, het branden van salie, zout, wijwater, een katholieke priester of een exorcist, zal zich vergissen. Ook een twijfelachtig medium dat nu beweert dat hij/zij weg is, moet afgewacht worden. Hoogstens beseft de aanwezigheid dat hij stoort.

Een echte oplossing zal dus tijd nemen en bedient zich niet van dergelijke middelen.

Uit echte gevallen met bewoonde panden hoor je vaak dat het na de komst van iemand beter lijkt te gaan. Maar enkele maanden later besluit men vaak toch nog om te verhuizen. Waarom? Omdat er niets opgelost is natuurlijk.

Het vraagt meer om deze dingen op te lossen en tot een goed einde te brengen. Zeer betrouwbare kwesties van hauntings zijn onderzocht door de SPR en dit duurt soms maandenlang (bijvoorbeeld de kwestie Enfield, de zaak van de bezetenheid van Douglas Deen, verfilmd in “The Exorcist”). Het resultaat is dan ook zeer hard bewijsmateriaal en uiteindelijk, al dan niet, een opgeloste kwestie.

Toch blijkt het vaak mogelijk om soms na één enkel bezoek een kwestie op te lossen als men op voorhand al samen met de bewoners zo veel mogelijk voorbereidend werk doet, zoals het verzamelen van informatie. In de praktijk is het immers vaak honderden kilometers rijden om bij iemand langs te gaan, en dat is natuurlijk niet haalbaar om dit veel keer te doen. Ook de bewoners zullen dit nooit zo lang toelaten en zeker niet in deze tijd.

Is er dan geen oplossing mogelijk? Vaak wel, maar het vraagt meestal wat geduld.

Als het binnen redelijke afstand is, is het vaak wel te helpen.

Het huis zuiveren met bijvoorbeeld salie, rituelen, wijwater, zout, of exorcisme is een gemakshalve methode die weinig uithaalt en die je ook zelf kan doen. De kwestie moet opgelost worden om een goed resultaat te hebben.

      Denis

© 2013 Aura-Oasis – Denis Dhondt