Geesten in oorlogsgebied

Rondhangende geesten rond Ieper en Passendale WOI

De grootste oorlogsgruwel van België is beslist Passendale geweest waar 12.000 soldaten het leven lieten voor 7 km winst. 1917 was een afgrijselijk koude winter die in drassige loopgraven in vlakke velden moest worden doorgebracht. Deze winter werd gevolgd door overmatige lange regen, die het hele vlakke veld tot een modderpoel omtoverde. Daarbij zag je niet of er een plas lag of een bomput gevuld met water. Trapte je in de bomput dan was je door het drijfzand, hopeloos en kon niemand je redden. Men moest je gewoon laten zitten.

Daar kwamen in 1917 eerst chloorgas bij die de soldaten deed stikken in de loopgraven, gevolgd door het gruwelijkere mosterdgas dat dagenlang bleef hangen. Dit tastte de huid, longen en slijmvliezen aan tot je een vreselijke dood stierf.

Bij het uit de loopgraven stappen kon je kiezen, ofwel gefusilleerd voor lafheid of omvergemaaid worden door de machinegeweren van de Duitsers op de heuvels. Oprukkend werd je nog tegengehouden door artillerie nabij de onoverkomelijke prikkeldraad. Gewonde soldaten kon men erg moeilijk helpen omdat het terrein door de modder onberijdbaar was, zelfs voor de eerste tanks.

Een kennis van mij had op een nachtelijke wandel langs een weg zonder verlichting een foto genomen waarbij duidelijk een geestelijke mist op te zien was (ectoplasma). Toen we besloten bezoek te brengen aan de oorlogsgebieden landden we eerst overdag in Tyne Cot cemetary (foto) waar 12.000 graven van bekende en onbekende soldaten tussen de velden liggen.

Ik had een EMF meter (gaussmeter of electromagnetic field meter) mee, geluidsrecorder, fototoestel en laserthermometer omdat het mogelijk was dat daar nog geesten zouden rondhangen van dolende getraumatiseerde soldaten.

Terwijl we langs de muur van het oorlogskerkhof liepen, ging de EMF ineens sterk af om enkele seconden nadien terug te stoppen. Dit midden in het veld waar elektrische leidingen onmogelijk verantwoordelijk konden zijn. Ook bereikte de meting meer dan 7 milligauss met onderbroken alarmgeluid, wat zeker onmogelijk aan iets anders kan worden toegeschreven tenzij je vlak naast een hoogspanningstransformator zou staan. Even later ging die zelfs over de piek van 10 mGss met een piepend vol alarm.

Midden op het kerkof zelf was er minder activiteit dan langs de velden. Enkele keer mat ik 1 en 3 mGss. Genoeg om je vragen bij te stellen in het niets, buiten alle elektrische lijnen of stralingsvelden. Ook was geen enkele meting blijvend maar verplaatsten deze zich. Na de oorloggruwel goed beschouwd te hebben verlieten we langs hetzelfde muurtje aan de kant van het veld terug het kerkhof. De meter ging weer enkele malen naar meer dan 10 Mgss op een andere plaats en 2 keer was ik in staat er een tijdje te volgen doSteror aftastend heen en weer te zwaaien met de meter en deze meting zo even achterna te lopen.

Dit gaf de indruk dat iemand bij ons kwam te staan en daarna bij het alarm wegging waarbij ik even kon volgen, tot ik deze kwijtraakte. (+/- 7 sec). Nadien was op die plaats niets meer te meten. ’s Avonds besloten we de plaats te bezoeken waar de foto genomen was waarop de mistwolk in de leegte hing (ectoplasma). Het was intussen middernacht en pikdonker.

We werden eveneens, net zoals in de oorlog, vergezeld van een hevige regen waarbij ik enkel onder de paraplu mijn zaklamp en emf meter kon gebruiken. We liepen eerst langs de kerk waar men het gevoel kreeg gevolgd te zijn. Vanaf die plaats ging de EMF meter constant staan loeien tot 1 km verder. Er stonden geen zendmasten op de kerktoren noch in de nabijheid. Constant meer dan 10mGss is enorm veel. Ook midden het open veld waar we stemmen en geroep hoorden. Dit geschreeuw was al eerder gemeld door de vrouw van mijn vriend die daar effectief in de velden ging zoeken omdat daar duidelijk iemand in nood leek.

Dus dit verschijnsel hoorden we nu ook zelf. Fototoestel en laserthermometer waren door de hevige regen onbruikbaar waterdicht weggeborgen. Je kan met de laserthermometer de “lucht” niet meten, alleen oppervlaktes. Merkwaardig was dat tijdens het terugkeren de meting zwakker was, zelfs aan de kerktoren waardoor de eerste meting erbij niet zou kunnen verklaard worden dat er toch een zender zou staan. Ook was het gevoel van gevolgd te worden er niet bij.

In het gebied waren ook aanrakingen gevoeld maar niet door ons. Besluit, de oorlogsgebieden gruwelen nog na door ronddolende geesten die je blijkbaar proberen verwittigen voor het gevaar dat je tegemoet gaat. Bij het terugkeren is dat niet meer zo. Dat de stemmen en de schreeuw, nog over het gekletter op onze paraplu te horen was, was wel sterk. Ik had echter mijn handen vol en het regende te hard om andere apparatuur te laten beschadigen door de regen.

Opnemen zou zeker door het constant gekletter van de regen niet gegaan hebben. De metingen waren sterker dan deze die ik in gelijk welk spookhuis ooit gemeten heb. Eigenlijk is dat niet verwonderlijk. Je ziet dat je deze dingen niet hoeft te gaan zoeken in vervallen kastelen met dramatische geschiedenissen….. Het deed me nadenken over de vele spookgevallen in bewoonde oude woningen die ik al in die gebieden gemeld was. Van deze zal ik er wel een aantal merkwaardige beschrijven in deze blog.

      Denis

© 2010 Aura-Oasis – Denis Dhondt