Mijn uittreding

Een van mijn ervaringen

Op het moment dat ik dit schrijf, is het 1998. Zowat 15 jaar geleden raakte ik betrokken bij een zwaar ongeval.

Gedurende wat noodzakelijk herstelwerk in het gebouw waar ik dagelijks werk, riep men mij plots toe “PAS OP!” Bijna tezelfdertijd viel een erg zware eiken dwarsbalk op mijn hoofd. Het eerste wat ik daarna hoorde was een zeer onverdraaglijk geluid. Het leek op een horde bijen, die binnen in mijn hoofd rondraasden. Dit was een erg tergend geluid. Toen viel ik bewusteloos op de grond. Ik vond het heel eigenaardig, zelf te beseffen dat ik bewusteloos was, maar ik dacht er verder niet over na. Ik zag dat de man die had geroepen, naar buiten liep door de gang, tot bij de telefoon. Ik wandelde gewoon met hem mee, tot op de plaats waar de telefoon stond. Terwijl hij opbelde, hoorde ik alles wat hij zei. De boodschap was heel duidelijk en kort. Hij smakte de telefoon toe en liep zonder verdere uitleg terug weg.

Ik herinner me nog goed zijn woorden, “Kan u de ambulance naar hier sturen, er is hier iets gebeurd met Denis”. Meer moest hij niet zeggen want de ambulanciers kenden hem en ook mij. Een andere reden voor de korte uitleg was het feit dat de persoon nogal overstuur was. Het telefoongesprek had slechts 10 tot 15 seconden geduurd, want hij had niets meer dan deze korte zin gezegd. Dan gebeurde er iets wat me onmiddellijk opviel, ik dacht “dat kan toch niet!”. Hij had namelijk pas de hoorn neergelegd toen ik al direct de sirene hoorde. Ik dacht nog “daar zouden zeker enkele minuten moeten tussen zitten”. Door mijn gedachten op de ambulance te richten, stond ik plots vooraan op straat en zag ik hen aankomen. Deze plaats was ong. 200 m van waar het accident gebeurde en van waar er gebeld werd. Ik wist heel zeker dat de ambulanciers van meer dan 2 km ver moesten komen, dus kon het volgens mijn inzicht niet dat daar geen tijd tussen zat. Toen viel het me ook op dat ik vooraan op straat stond zonder dat ik het eind tot daar gelopen had. De verplaatsing gebeurde plots, door gewoon aan de ambulance te denken… vanaf het punt waar ik me toen op straat bevond, zag ik de ziekenwagen van zo’n 700 m ver afkomen. Het was onmogelijk om van de plaats van het ongeval, de plaats waar de telefoon stond of van op de binnenkoer de straat te zien, daar de lange oprit omringd is met dichte struiken en bomen. Bovendien was de straatkant volledig bezet met huizen en als u toch door de struiken heen kon kijken, zou u gewoon de achtergevels van de huizen zien. Maar ik stond daar op straat te kijken, hoe ze in volle snelheid de oprit opreden. Dan gebeurde weer iets wat ik vreemd vond, want opnieuw zag ik de ziekenwagen komen, maar nu van het standpunt vanaf de binnenkoer bekeken. Ze reden aan hoge snelheid en het is onmogelijk dat ik die afstand van de binnenkoer naar de straat en omgekeerd stappend had afgelegd. Het eigenaardige was wel dat ik honderd procent zeker was op al deze plaatsen ECHT te hebben gestaan. Deze maal stond ik op de plaats waar de ziekenwagen halt hield. De mannen die van dienst waren stapten uit, terwijl ik bijna aan de deur van de bestuurder stond. Ik vond het nogal grof van de ambulanciers dat ze uitstapten, zonder me zelfs maar een blik te gunnen, terwijl het tenslotte toch wel om mij ging. Meer nog, ik moest zelfs flink opzij stappen voor de heren. Ze liepen vlug naar binnen naar de plaats waar het ongeval gebeurd was.

Het enige dat ik me dan nog herinner was, dat ik me toen plots oprichtte, op de plaats waar ik bewusteloos gevallen was. Ze wilden me toen wegvoeren op de brancard, maar ik voelde me toch nog te goed en ik weigerde te gaan liggen. Ik had ondertussen gezien hoe erg ik bloedde in mijn gezicht en wou het meeste er wat gaan afwassen aan de wastafel. Achteraf gezien was het een mirakel dat ik die harde klap had overleefd. Een meer dan 60 kg wegende massieve eiken balk, was van een hoogte van 2 m recht op mijn hoofd gevallen…

Gedurende mijn uittreding had ik niet echt het gevoel uitgetreden te zijn, maar overal werkelijk lichamelijk aanwezig te zijn geweest. Ik was mee gewandeld, tot aan de telefoon, had op de uitkijkposten gestaan, had alles kunnen horen en kunnen zien, niet “alsof” ik het in volle realiteit meemaakte, maar in volle realiteit en met een minder begrensd zicht. Alleen had ik me wel herhaaldelijk afgevraagd hoe bepaalde gebeurtenissen zo volledig onlogisch en zelfs onmogelijk leken zoals de plotse verplaatsingen. Ik was heel zeker dat ik niet gedroomd had en alles wat ik gezien en gehoord had strookte 100 % met de werkelijkheid die ik achteraf minuscuul reconstrueerde. Pas nadat ik van de grond terug opstond realiseerde ik me dat ik was uitgetreden. Tijdens de ervaring zelf, leek dit ondanks de ongeregeldheden uitgesloten. Net zoals u uzelf afvraagt in een droom of u nu droomt of niet en daar bijna altijd “nee, want het is te echt” op antwoordt tot je wakker wordt. Dan weet u zeker dat u gedroomd hebt.
Nee, dit was anders; ik was zeker niet gedroomd te hebben, maar alles werkelijk beleefd te hebben. Wie de film “Ghost” gezien heeft, herinnert zich dat de hoofdrolspeler, na te zijn vermoord, achter de moordenaar aanholt zonder te beseffen dat hij uit zijn lichaam was. Dit bewust worden gebeurde pas later. Bij mij was dit net zo. Mijn complimenten aan de maker van de film die dit fenomeen toch wel heel merkwaardig realistisch heeft weten te verfilmen. Of had hij misschien zelf ooit ook zo’n persoonlijke ervaring gehad?

Het bleef maar in mijn hoofd spoken, dat er vreemde dingen waren gebeurd:

1. Ten eerste wist ik dat ik bewusteloos was.
2. Ten tweede leek de man die telefoneerde me bijna omver te lopen toen hij het lokaal weer verliet.
3. De sirene klonk bijna direct na met het neerleggen van de hoorn.
4. Toen ik aan het geluid dacht, zag ik ze plots komen van een standpunt dat 200 m verder gelegen was. Ik zag ook iets verder dan ik normaal kon zien.
5. Toen ze indraaiden, zag ik de auto opnieuw komen, zoals het zou verfilmd zijn in een scenario waar camera 1 het overneemt van camera 2.
6. Toen ze uitstapten was het duidelijk dat ze me negeerden…of hadden ze me niet opgemerkt misschien?
7. Ik kwam bij toen zij naar binnen gingen.
8. Toch had ik dit niet gedroomd en had ik alles beleefd in wat mij uiterst realistisch leek. Ik had ook de ganse tijd het gevoel werkelijk in mijn lichaam te zijn.
9. Ik had ook nog een flinke stap opzij moeten doen voor de bestuurder van de ziekenwagen die, toen hij uitstapte, me blijkbaar niet zag staan.

De eindconclusie

Mijn conclusie was dan ook eenvoudig. Ik had een buitenlichamelijke ervaring gehad. De waarnemingen waren zeker niet wazig noch dromerig geweest… ik twijfelde er niet aan. Nu begrijp ik waarom iemand die sterft, nog een tijd kan “denken” dat hij nog leeft.

Ik wil nogmaals benadrukken dat alle gebeurtenissen elkaar opvolgden zonder tussentijden en dat die volgens mij “in aardse tijd” echter wel leken te verlopen binnen normale tijdsduur. Even verduidelijken. Het telefoongesprek had een normaal lijkende tijd geduurd. De plotse verplaatsing die daarop volgde had geen tijd gekost. Toen ik de ambulance zag afkomen aan hoge snelheid, was dit opnieuw zoals het zich in “werkelijk benodigde tijd” zou hebben afgespeeld.

Nu ik ouder ben, draag ik de gevolgen van dit ongeval. Ik ben een chronische pijnlijder geworden. Jammer genoeg heeft de verzekering zich hier gladjes van tussen gewerkt.

Toen ik later een boek las over spontane uittredingen, viel het me plots op dat zeer frequent, vlak voor de uittreding een zeer irriterend geluid werd gehoord. Meestal leek dit op een gezoem en in andere gevallen op een gerinkel. Ook bestaat een aangenamere versie van geluid; namelijk muziek. Toen ik dacht aan het onvergetelijk irriterende geluid dat ik net voor mijn bewusteloosheid had gehoord; namelijk net alsof duizend bijen in mijn hoofd rondgonsden was dit voor mij een bijkomend maar toch sterk argument om zeker te zijn dat ik toch was uitgetreden.

Sedert die ervaring ben ik eerst zelf lid geworden van een paranormale organisatie en heb ik mij in die materie verdiept. Eigenlijk had ik er al altijd interesse voor, vooral door enkele gevallen van spontane helderziendheid die mijn vrouw had.Iedere keer waren dit echte voltreffers. Het is al lang geleden… en we hebben elke toen ook elke ervaring zeer strikt gecontroleerd… daardoor raakte ik echt overtuigd. Mijn uittreding deed daar natuurlijk nog een schepje bovenop. Nadien kwamen er nog vele spiritistische ervaringen, waarvan enkele voor mij persoonlijk een bewijs leverden van het voortbestaan na de dood. Ik kreeg die keiharde bewijzen van twee kennissen kort na hun overgang. Ook weer van die dingen die je eerst zelf beleefd moet hebben om het te kunnen geloven…

Momenteel leid ik zelf een paranormale organisatie en doe ik hierbij bovendien een oproep naar mensen met paranormale ervaringen. Hebt u zelf een paranormale ervaring gehad, (om het even van welke soort) neem dan de tijd om me uw verhaal te schrijven. Met uw goedkeuring kan het gepubliceerd worden, zodanig dat anderen het kunnen lezen, maar dit kan, indien gewenst ook anoniem gebeuren. Zelfs als u geen publicatietoelating wenst te geven, is uw ervaring heel welkom. Ik hoop dat u de moed hebt om uw verhaal uit te tikken en het te e-mailen, waarvoor hartelijk dank bij voorbaat.

      Denis

© 2002 Aura-Oasis – Denis Dhondt