Astrale uittredingen

Ontmoetingen met mijn overleden vader

Het volgende document is geschreven door mezelf, Marcel VDD. Ik ben de tweede zoon van een gewoon werkmansgezin. Mijn Vader, Jozef Van den Dries, en moeder, Joanna Verbeeck, hebben heel hun leven gewerkt om mij en mijn broer groot te brengen. We hebben nooit tekort gehad, we hebben het ook nooit echt breed gehad, maar onze familie was in mijn opzicht perfect. Mijn broer is 14 jaar ouder dan ik, is getrouwd en heeft 1 zoon die op zijn beurt ook reeds 2 kinderen op de wereld heeft gezet. Ikzelf ben getrouwd en heb ook twee kinderen. Ik ben ondertussen 42 jaar oud. Mijn vader is onlangs overleden (20 mei 2001), een dag dat als een open wond in mijn geheugen gegrift staat tot het einde der tijden. Alles wat je in het volgende hoofdstuk kan lezen zijn dan ook dingen die verschenen zijn na die datum.

Om te beginnen moet ik nog eerst nog even vertellen dat ik en mijn vader heel dicht bij elkaar stonden (en nog steeds staan, ook al is hij niet meer op deze wereld). We hadden zelfs afgesproken dat wanneer iemand van ons ooit plotseling zou komen te sterven, dat we aan elkaar zouden laten weten of er nu werkelijk een hiernamaals is. Deze belofte is mijn vader nagekomen door middel van verschillende tekens en enkele ongelofelijke dromen die ik eerder visioenen zou noemen dan dromen. Een droom vergeet je snel als je deze niet onmiddellijk noteert, maar deze dromen waren, en zijn nu nog, zo echt dat ze in mijn geheugen staan gegrift als zijnde een herinnering.

Wat voorafging:

Ongeveer twee maand voorafgaand aan het heengegaan van mijn vader, werd hij ziek. Hij kon plotseling niet meer eten. Drinken ging nog, maar ook met veel moeite, het was “alsof er iets bleef steken” zei hij. Toen hij de dokter er over inlichtte moest hij worden opgenomen in het ziekenhuis, waar men hem na observatie vertelde dat hij slokdarm kanker had, dat de tumor kwaadaardig was en dat hij was uitgezaaid naar de lever. Dit bericht kwam hard aan voor iedereen van ons gezin, we hadden nooit gedacht dat mijn vader of moeder een kanker zou kunnen oplopen aangezien ze elk half jaar een kompleet onderzoek lieten doen en steeds gezonde voeding aten, geteeld door vader in zijn eigen tuin zonder sproeien of iets dergelijks te gebruiken. Om dan ineens een kanker te hebben die reeds is uitgezaaid was voor ons gewoon ongeloofwaardig. Nog erger was dat er totaal geen enkele medicatie werd gegeven of voorgeschreven die de kanker zou bestrijden. De dokter had vader dus reeds van het eerste onderzoek opgegeven. Hij vertelde ons dat vader geen pijn zou hebben en stilletjes werd aan ons verteld dat het er niet zo goed uitzag voor mijn vader.

Het probleem met eten zou worden verholpen door een buisje in te planten in de slokdarm en de tumor los te branden van de lever zodanig dat het eten terug zou kunnen passeren. Deze ingreep zou vader nog een waardig leven gegeven hebben, deze ingreep heeft echter meer slecht dan goed gedaan. Vader kon nog steeds niet eten want steeds moest hij overgeven wanneer hij gegeten had. Ik ben dan gaan zoeken naar alternatieve oplossingen, of beter gezegd alternatieve geneesmiddelen. Het enigste wat hielp was vitamine B17, deze vind je terug in abrikozen pitten. Dit middel zou enkel de kankercellen aanvallen en de gezonde cellen gerust laten. Als bij mirakel kon vader terug eten na het toedienen van die abrikozen pitten en alles leek de goede kant uit te gaan. Hij had wel enorme pijnen van de kanker die verholpen werden door strippen die dagelijks op de huid werden gekleefd. Deze klevers bevatte morfine en diende constant een dosis toe wanneer het nodig was. Hetgeen mij ook opviel was dat vader zijn geheugen achteruit ging (denkelijk door de morfine), en dat hij geen pilletjes meer mocht nemen voor zijn hartkwaal die hij 25 jaar geleden had opgelopen. Ineens was het gedaan met die pilletjes, wat ik persoonlijk gevaarlijk vond, maar de dokter had het zo gezegd en we deden wat deze dokter ons opdroeg.

Vader is op 20 mei 2001 gestorven, na slechts 2 maand kanker te hebben gehad, niet van kanker maar van water in de longen. Water in de longen krijg je als je hart niet goed functioneert, morfine is een van de slechtste drugs die bestaan voor hartpatiënten, maar toch had men het hem voorgeschreven. Op de laatste dag van zijn leven hebben ze hem verschillende spuitjes morfine toegediend. Besluit, men heeft mijn vader in de kliniek gedood door hem steeds meer morfine te geven zodanig dat zijn hart het op het laatste begaf.

Mijn eerste droom:

Mijn eerste droom had ik op 23 mei 2001, drie dagen na de dood van mijn vader. Het begon na de hele dag verdriet te hebben gehad, oververmoeid van alles wat diende te gebeuren om de begrafenis te regelen. Alles kwam op mij en mijn moeder neer aangezien mijn broer zich niet eens liet zien, tot de dag van de begrafenis.

Toen ik die avond doodmoe wou gaan slapen, wou het maar niet lukken om de slaap te vatten. Het was ondertussen reeds 1.30 uur na middernacht geworden en ik besloot om een “diepe slaap relaxatie” uit te voeren. Dit had ik reeds vroeger geleerd en pas die vorm van relaxeren toe telkens wanneer ik niet kan slapen. Het systeem is vrij simpel, je legt je op je rug en begint met jezelf te dwingen om traag te ademen, inademen langs de neus, even de adem inhouden en langzaam weer uit te ademen langs de mond, dan maak je uw gedachten vrij om bij elke ademhaling een deel van je lichaam volledig te laten ontspannen. Ik visualiseer dat mijn adem een fijne lichtgrijze mist is die naar alle plaatsen van mijn lichaam gaat vertrekkende van de tenen van mijn voeten, omhoog gaande tot mijn hersenen.

Terwijl ik met die relax bezig was voelde ik mezelf indommelen. Tegelijk hoorde ik een lichte ruis in mijn oren wat overging tot een oorverdovend lawaai, ook zag ik op dat zelfde moment een wit licht in de verte opkomen dat steeds dichterbij kwam en me ineens omsloot. Het geruis ging over en het verblindende witte licht, verzwakte, en maakte plaats voor het mooiste tafereel wat ik ooit heb gezien. Ik voelde een gezellige warmte over mij komen, net als op een zomerdag, ik bevond me op een zandweggetje afgeboord met trotse hoge bomen. De hemel was azuurblauw en ik hoorde overal vogeltjes fluiten, de geur die ik waarnam was een mengeling van juist afgedaan gras met een sterke overheersende geur van bloemen. Ik dacht dat het de bomen waren die tenslotte prachtig in bloei stonden die deze geur weergaven. Ik kon echter de geur van de bloemen niet echt thuisbrengen, maar wist wel dat het bloemen moesten zijn die zo een aangename geur afgaven.

Ik wandelde het weggetje af en was benieuwd waar het weggetje zou eindigen… wanneer ik ongeveer (in mijn gedachtegang) een half uurtje aan het wandelen was, zag ik in de verte een gestalte staan in het midden van het zandweggetje. Een gestalte die me bekend voorkwam. Ik begon te lopen naar de gestalte die langzaam aan groter werd. Ik herkende mijn vader en ik liep en liep, ik gaf alles wat ik had om bij mijn vader te komen, terwijl wenend, want ik dacht dat ik had gedroomd dat hij was heengegaan en ik was zo blij dat het slechts maar een droom bleek te zijn. Hij droeg een hemd met korte mouwen, een grijze broek maar hij liep wel op zijn kousen. Toen ik bij hem aankwam vol met tranen, Riep ik “Pa! Waarom ben jij hier!”. Mijn vader bekeek me glimlachend en zei me met zachte stem, “Mijn jongen toch, wees toch niet zo droevig over mij. Kijk nu maar eens naar mij, de kanker is weg, ik heb geen pijn meer en ik voel me terug jong en sterk”. Hij stak zijn hand op en wuifde me goedendag, zoals hij altijd deed wanneer we na een bezoek terug naar huis gingen. Het volgende moment was ik terug klaarwakker in mijn bed, nog steeds had ik het warme gevoel en had ik nog steeds de geur in mijn neus van mijn droom.

Ik heb daarna maar een slaappilletje genomen want deze droom was zo werkelijk voor mij geweest, dat het me eerder overkwam dan een herinnering dan een droom. Ik lag te piekeren over de droom en te denken, wanneer is dit gebeurd, was dit wel gebeurd, was dit een droom of heeft mijn vader me echt bezocht en heb ik een stukje van het paradijs mogen zien? Toen ik ’s morgens naar mijn moeder ging en haar mijn droom vertelde, barste deze uit in tranen. Ze vertelde me meteen dat dit onmogelijk een droom kon geweest zijn want de kleding die hij aanhad waren de kleren waarin hij opgebaard lag. Ik had hem elke dag wel gaan bezoeken en had wel het hemdje gezien maar had zijn broek nooit gezien aangezien er een deken over zijn benen lag, hij had ook geen schoenen aan vertelde ze mij. Dit was voor mij te veel om toeval te zijn.

Het gevoel van aanwezigheid:

De dag ging verder, we hadden een reeks dingen in orde gebracht en het was tijd om terug naar huis te gaan. Het was nu vier dagen nadat mijn vader gestorven was en geen minuut is hij uit mijn gedachten geweest. Ik herinnerde me steeds de laatste dag van zijn leven, hoe hij daar zo in dat kamertje alleen naar adem lag te snakken. Ik dacht eraan dat ik toen eigenlijk al het voorgevoel had dat hij ging heengaan, maar ik had nooit gedacht dat het zo snel zou gaan. Hij had al zoveel dingen meegemaakt en steeds sloeg hij er zich door, het zou nu ook wel lukken dacht ik. Spijtig genoeg was het niet waar. Ook herinnerde ik me zijn lichaam, daar zo levenloos liggend met een handdoek onder zijn kin denkelijk om de mond niet te laten openvallen, wel had hij een lichte glimlach op zijn gelaat, meer een gezicht van voldoening, alsof hij nog wou uitdrukken dat hij eindelijk verlost was. Ik heb toch zo een spijt dat we er niet vroeger van op de hoogte waren dat het zo slecht ging met vader, hij was volgens de verpleegster namelijk slechts een minuut geleden overleden toen we op de verdieping aankwamen. Hij is dus met andere woorden overleden op het moment dat we door de gangen liepen om naar het derde verdiep te gaan waar zijn kamer gelegen was.

Later op de avond zat ik thuis alles nog eens voor de zoveelste keer te overdenken en ineens kreeg ik het gevoel dat mijn vader achter mij stond. Ik wist dat het niet kon zijn, maar ik had dat gevoel. Gelijktijdig was er ook de geur van mijn droom aanwezig, niet alleen ik maar ook mijn vrouw had dat geroken. Mijn zoon (6 jaar oud) vertelde me ineens dat hij Bompa in de zetel zag zitten. Dit heeft zich regelmatig herhaald gedurende 2 weken volgend op zijn dood. De geur van bloemen die ik niet echt kan beschrijven is daarna nog een hele week blijven hangen. Soms was het weg, maar meestal was het in ons huis, alsook in het huis van mijn ouders. De geur was zo sterk dat het zelfs boven de geur van sigarettenrook uitkwam. Mijn moeder zag hem ook in de zetel bij haar zitten, hij was blijkbaar tv aan het kijken. Wanneer ze dan even wegkeek was het beeld van vader in de zetel verdwenen. Wel had ze steeds het gevoel dat vader daar ergens in huis aanwezig was.

Een ander voorval was het kraken van de versterker van de geluidsinstallatie. Deze liet kloppende geluiden horen, deze kloppende geluiden zijn verdwenen na de begrafenis van vader. Ik heb alles nagekeken en er is geen enkele verklaring waarom de versterker uit zijn eigen zo een geluid kon produceren.

We hebben een foto laten vergroten van vader en moeder en deze hangt in ons huis en een ander exemplaar hangt in het huis van mijn ouders. Je kan die foto bekijken van alle kanten en het geeft een gevoel dat vader je in het oog houd, precies of hij draait zijn hoofd mee in jouw richting. Dit is natuurlijk gezichtsbedrog maar het komt wel raar over. Ik spreek zelfs tegen die foto alsof mijn vader daar zit. Soms is het net of hij glimlacht naar mij, de glimlach die hij op die foto heeft is dezelfde glimlach die hij heeft meegenomen naar het hiernamaals. God, ik wou dat ik hem nog eens een knuffel kon geven en hem nog eens kon zeggen dat ik hem nog steeds graag zie. Ik ben er wel van overtuigd dat hij dat weet en ik geloof ook dat na dit leven er nog een ander leven zal zijn, dit denkelijk in een ander dimensie maar toch dicht bij deze wereld zodanig dat onze overledenen toch nog een soort van communicatie met ons kunnen maken.

Ik ben normaal gezien een kluns in het herstellen van dingen (buiten computers herstellen en andere elektronische toestellen wat min of meer mijn werk is), na de dood van mijn vader kan ik ineens veel meer dan voorheen. Onbewust los ik dingen op die mijn vader anders zo zou hebben opgelost hebben, wanneer de klus is opgeknapt verbaas ik mezelf hoe goed dat het gegaan is. Mijn vader was een meubelmaker maar kon van alles wat (behalve dan van elektriciteit waar hij bang voor was, maar dat laatste is meer mijn specialiteit.) Zo zijn er nog andere dingetjes voorgevallen, zowel hier als bij mijn ouders thuis die volgens mij te maken hebben met de aanwezigheid van vader. Om nog één voorbeeld te geven, Ik heb een schim van hem opgevangen in onze kinderkamer, zelfs mijn vrouw zei op dat moment, dag Papa en ging dan verder slapen, wij weten dat we van vader niets te vrezen hebben, daar hij tot het laatste een goede vader, schoonvader, bompa en peter is geweest voor onze kinderen. Het laatste wat in zijn gedachten gegaan zijn op deze wereld waren dan ook mijn kinderen, hij had ze toch nog zo graag zien opgroeien waren de woorden die hij uitsprak de dag voor hij gestorven is. Zijn geest zat er toen al een beetje naast van de medicijnen maar dat bleef hij toch steeds maar herhalen, zijn kleinkindjes waren alles voor hem. Aangezien hij niet heeft kunnen genieten van het kind van zijn oudste zoon, en van de onze dus wel, konden mijn kinderen in zijn ogen geen kwaad doen. Het gevoel was natuurlijk meerzijdig, want mijn kindjes houden nog steeds erg veel van hun bompa die nu in de hemel is, maar ze zeggen er dan wel steeds bij, Bompa kan ons zien en horen hé papa…

Opvolgdroom 1:

Een paar dagen gingen voorbij en ik dacht al dat ik vader nooit meer zou ontmoeten in mijn dromen, ik probeerde het uit te lokken door middel van meditatie, maar ik kreeg mezelf nooit zover dat ik mijn vader te zien kreeg, tot enkele dagen later, het was net voor de begrafenis toen ik, deze keer zonder meditatie, in slaap was gevallen. Eensklaps was het gesuis terug, het verblindende licht en ik kwam terug in die zandweg met de bomen, nog steeds was het daar aangenaam warm en die vogeltjes floten maar. De droom verschoof ineens naar het punt waar we de laatste keer waren gebleven. Mijn pa nodigde me uit om met hem samen door te wandelen want hij had een verrassing voor mij. Ik had op dat moment niet het gevoel om te wenen, maar eerder een gevoel van liefde en vrede, en ik had daar willen blijven bij mijn vader, alles was zo rustig, en ik was zo gelukkig. We wandelden het weggetje door wat ineens lang niet meer zo lang bleek te zijn als bij mijn eerste ervaring. Mijn vader was ondertussen redelijk wat verjongd, hij leek een man te zijn van midden 50 jaar oud. Zo heb ik hem tenslotte het meest gekend eigelijk, zo zit hij altijd in mijn geheugen, hij droeg nu geen zomer hemdje meer maar droeg losse kledij van beige kleur, te vergelijken met een kamerjas. Er zat een soort riem rond zijn midden om de kamerjas dicht te houden maar het viel me op dat deze riem op één of andere manier een gloed van licht uitstraalde. Vader mankeerde een stukje van zijn vinger, opgelopen met een accidentje op het werk bij familie, om hen te helpen door de drukke tijden van de landbouw. Deze vinger was terug normaal gekomen had ik gezien. Ik durfde het hem eigelijk niet te vragen hoe dat kon. Ik kon het echt niet laten en vroeg hem om een knuffel, hij gaf me een knuffel die ik nooit zal vergeten, Het was zo intens en warm en de liefde straalde er zo van uit. “Kom, zei hij mij, we gaan naar mijn huisje, Ik was verbaasd dat men daar huisjes zou hebben. We naderde een klaterend riviertje, waar ik zo de vissen in kon zien. Ik zag zijn huisje in de verte al staan op een open plek in laat ons maar zeggen “het bos”. Toen we daar aankwamen vroeg ik of ik mocht binnengaan, maar hij vertelde me dat dit voor veel later zou zijn. Ik zag ook andere mensen rondlopen, ze groeten elkaar hartelijk en gingen hun weg, soms na wat te staan praten met elkaar. Naarmate de tijd vordert herinner ik me meer en meer van die droom, en ik heb het vage vermoede dat ik zijn beste vriend gezien heb die over een dik jaar terug was overleden (zijn buur en beste vriend William Hunter) die iedereen kende onder de naam Bill.

We hebben wat zitten praten op het terrasje van zijn witte huisje en hij zij dat hij dit klaarmaakte tegen de tijd dat ons ma zou komen, ik vroeg hem of dat nog lang zou duren? Maar daarop wou hij niet op antwoorden. Hij heeft me gevraagd om mijn belofte te houden die ik hem in het aardse leven had gemaakt, namelijk voor zijn vrouw te zorgen, te helpen waar het kan. Ik had hem toen al gezegd, dat ik nooit mijn moeder in de steek zou laten, en heb het nogmaals bevestigd. Daarna namen we afscheid en hij wandelde nog even met me mee terug door het weggetje. Op een moment stopte hij en zij me dat ik nu alleen verder moest gaan. Toen dat gezegd was werd ik terug wakker, Onderweg had hij me beloofd dat ik hem mocht komen bezoeken zoveel als ik wou en ik ben dat wel van plan… Ik probeer het elke nacht. Hij heeft me ook gezegd dat ik zijn wereld mocht verkennen, enkel wanneer ik andere probeer te overtuigen dat men geen schrik hoeft te hebben om te sterven aangezien het toch maar een overgang is, en dat hij zich nu pas levend voelt. Ik heb na het ontwaken van die droom algauw op een blad papier alles zowat gekribbeld in de hoop dat ik het niet zou vergeten, maar zoals de eerste droom, was het niet nodig want ik heb weer een herinnering meer aan mijn vader.

Vliegen over het paradijs

Sinds de voorvallen met vader ben ik me sterk gaan verdiepen in het alternatieve. Ik heb meerdere uren op het internet gezocht, aan vrienden raad gevraagd op mijn zoektocht achter middelen tegen kanker, en heb daar hele bundels informatie over gevonden. Tijdens deze zoektochten vond ik ook links naar andere sites die puur over het spiritualisme gingen, het was werkelijk een mix gaande van het katholiek geloof, new-age, reiki, Yoga en andere spirituele hulpmiddelen. Ik heb via al deze informatie een eigen opvatting gekregen over het hiernamaals en de dood op zich zelf. Als ik vroeger nog maar dacht over sterven dan kreeg ik al kippenvel, nu heb ik geleerd en ben er honderd procent van overtuigd dat sterven op zich geen erge toestand is, hoe dan ook zullen we er ooit allemaal zelf doormoeten. Waarom dan niet proberen via meditatie reeds een glimp op te vangen van de plaats waar we ooit zullen naartoe gaan.

Na mezelf helemaal relax gemaakt te hebben via de voorheen beschreven handelingen kan ik (en waarschijnlijk kan iedereen dat na wat oefening), mezelf laten overgaan van deze plaats naar een compleet andere plaats. Het voordeel hiervan is dat je geen nachtmerries krijgt maar echt vredevolle, warme en mooie dromen krijgt. Je kan misschien zeggen dat dit een fantasie is van uw slapende brein, maar ik ervaar het in ieder geval als echt, en al geloof je er niet in, mij heeft het in ieder geval geholpen door de moeilijke dagen achter vader zijn heengaan. Dit wil niet zeggen dat er nog momenten zijn dat je de rouw gevoelens niet kunt bedwingen, maar ze komen wel minder frequent voor dan voorheen.

Na helemaal relax te liggen komt het suizen in de oren terug, stilletjes, niet zo erg luidruchtig als bij mijn eerste ervaringen, ook zie ik telkens een bol van licht op me toekomen die speels rond mij begint te draaien en vervolgens me helemaal omcirkelt, dan voel ik de gezellige warmte over me heenkomen, alles baadt op dat moment nog steeds in een puur wit verblindend licht, soms zie ik rondom het witte licht een reeks ogen naar me gluren, dit zijn volgens mij zielen die nog niet zijn overgegaan in het licht. Eigelijk ben ik nog klaarwakker terwijl het licht me omcirkelt, alleen kan ik op dat moment niets meer van mijn ledematen bewegen. Ik besef wel dat ik nog steeds in bed lig. Wanneer het licht verstuift en het suizen in de oren weg is gegaan kan ik me terug perfect bewegen, ik ben niet meer in bed maar elders. Ik weet ondertussen dat ik nu aan het dromen ben over het paradijs. Als je beseft dat je nu niet gebonden bent aan de aardse zwaartekracht, kan je jezelf laten zweven. Dit geeft een heerlijk en vrij gevoel. Vanaf dat moment kan je over de prachtige landschappen vliegen. Ik heb dit nachten na elkaar kunnen doen, en doe dit tot op heden nog steeds. Af en toe (niet altijd want ik denk dat er toestemming voor moet gegeven worden) kom ik terecht bij mijn vader en dan praat ik uren over wat er de afgelopen dagen is gebeurd, hij kan soms echt smakelijk lachen over de dingen die ik hem vertel en dat vind ik gewoon zalig…

Een vlucht over het paradijs:

Nadat het licht was verstuift in kleine deeltjes volgde een kleine periode van wazig beeld als in een mist. De mist klaarde uit en ik was niet met mijn voeten op de grond, maar ik zweefde op een redelijke hoogte boven een prachtig groen landschap met heuvels. Ik dacht eraan dat ik rechtdoor wou gaan en ik begon naar die richting te zweven. Het landschap verschoof en ik zag onder mij formaties van bomen, beekjes en in de verte zag ik de oceaan. Ik maakte een bocht omdat ik niet over het water wou vliegen maar de grond wat dichterbij wou bekijken. Ik daalde wat af en zag kleine huisjes, dorpjes, spelende kinderen en mensen die gezellig met elkaar aan het babbelen waren. Deze mensen zagen er precies uit zoals jij en ik op één detail na, ze waren allemaal gekleed in zachte kledij, zoals ik de laatste keer bij mijn vader had gezien. Ik merkte op dat de kinderen een andere kleur hadden, namelijk licht blauw, er waren mensen die roze gewaden aanhadden, beige, licht groene en er liepen ook mensen tussen in witte gewaden. Deze laatste straalde een enorme licht energie uit en je kon moeilijk hun gezichten zien door de uitstraling die ervan uitging… Dit bleek echter alleen voor mij zo te zijn want blijkbaar hadden de inwoners van die dorpjes daar geen last van. Plots werd ik naar beneden getrokken en bevond ik mij terug in het land weggetje dat naar mijn vader zijn huisje gaat. Ik wou hem ook even gaan bezoeken natuurlijk, maar hoe lang ik ook wandelde er kwam geen einde aan de weg. Ook nu weer was de geur terug en hoorde ik vogeltjes fluiten. Opeens hoorde ik een stem die tot me zei dat ik nu terug moest gaan naar waar ik toebehoorde. Ik smeekte om toch even naar mijn vader te mogen gaan, maar er was geen antwoord meer te horen, geleidelijk aan vervaagde het landschap en voelde ik me terug op mijn bed liggen en werd wakker met een zalig warm gevoel. Ik wist dat ik weer in het paradijs was geweest.

Op een volgende vlucht belande ik na wat mooie landschappen gezien te hebben in een dorpje, ik zag er mensen die ik in jaren niet meer gezien had en realiseerde mezelf dat deze mensen al reeds enkele jaren geleden gestorven waren, niet iedereen erkende ik maar toch wel een aantal. Hier op deze plaats speelde er muziek, lichte hemelse muziek te vergelijken met klassiek, maar toch net even anders. Het was in ieder geval rustgevend en vooral mooi, mijn gemoed kwam er vol van, en ik kreeg een overwelvend gevoel van liefde doorheen mezelf. Een liefde die je niet kan beschrijven, alles was zo mooi. Ineens hoorde ik een bekende stem achter mij, het was mijn Peter die reeds jaren lang geleden gestorven was, toen ik zelf nog maar een jaar of 10 zal geweest zijn. Hij herkende mij, en hij zag er nog net hetzelfde uit als toen hij nog leefde. Hij vertelde me dat hij onze pa al reeds was gaan bezoeken en er verbaasd over was dat deze reeds hier was, er was hem niets over verteld geweest en normaal gezien weten zij wanneer er een familielid zou overgaan, want zij gaan dan de mens zelf helpen over te gaan van de ene wereld naar de andere. Hij verwelkomde mij maar hij wist dat ik slechts korte duur kon blijven. Zonder het te beseffen was ik terug in mijn bed gesukkeld en werd terug wakker in deze realiteit. Er zijn nog tal van dromen geweest over het paradijs, allen al even mooi en het is echt een plezier om daar te zijn. Vanaf het volgende hoofdstuk zal ik alle dromen die ik over het paradijs in de toekomst krijg, bij aan dit document toevoegen.

Datum: 24-06-2001 – Droom van Vader

Vrijdag de 23 vertrokken we op weekend naar de kust, na een vermoeide reis, door de files in Antwerpen, kwamen we op bestemming aan. De Camping waar we regelmatig samen met mijn gezin en mijn moeder naar toe gaan (wanneer het goed weer is). Na alles uitgeladen te hebben zijn we maar meteen gaan slapen. Ik had mezelf een koptelefoon opgezet en wat rustige muziek opgezet om gemakkelijker in slaap te kunnen geraken. Na een tijdje (ik weet niet juist hoelang aangezien ik even weggedroomd heb en daarna terug wakker was geworden) bevond ik mij ineens in een soort van tunnel. Dit heeft niet lang geduurd want ik zag ineens mijn vader zitten op een zonnige dag. Hij zat daar een boek of een krant te lezen op een bankje aan zijn kleine witte huisje. Ineens veranderde de droom en zag ik uit de ogen van mijn vader. Hij zag in de mooie blauwe hemel ineens een gat komen en daaruit werd ik geslingerd. Op dat moment zag ik terug uit eigen ogen, en ik zag mijn vader zijn hand omhoog steken. Hij riep naar mij “STOP, ga terug, jij moet hier nu nog niet zijn”. Toen werd ik weer wakker…

      Denis

© 2002 Aura-Oasis – Denis Dhondt