Kan het dat men een bijna doodervaring had maar er zich niets van herinnert?
Al meerdere jaren worstel ik met de vraag of een BDE niet kan gewist zijn waardoor men er men zich niets of slechts zeer weinig van herinnert. Slechts 1 op 5 die even dood was, herinnert zich een bijna doodervaring. Anderzijds zijn er toch velen emotioneel veranderd die zich er geen herinneren maar wel even klinisch dood waren. Nu zijn dat wel aanwijzingen dat een BDE inderdaad gewist kan zijn.
Twee topics vanuit ons forum “Samenvallen droom met wakende toestand” en “droom over vader en grootvader” geven hier ineens het inzicht. Immers, in het ene topic herinner ik me de droom bij het wakker worden, de tweede droom begint “deze morgen werd ik wakker met de volgende droom”.
Een droom in onbewuste toestand herinner je je alleen als die overgaat tot bewustzijn. Je zal alleen die dromen onthouden waarbij je ook wakker bent geworden. Meestal is dat de ochtenddroom. Iedereen droomt iedere nacht en slechts weinigen herinneren zich de droom. Deze morgen werd ik zelf wakker met een droomherinnering.
Na de complicaties na mijn openhartoperatie herinner ik me geen bijna-doodervaring (BDE). Toch wist ik zeker dat ik even dood was geweest. Ik herinner me dat moment van plotselinge duisternis, wat vaak het begin is van veel BDE’s. Ik was ook van mening dat ik tijdens mijn coma een uittreding had gehad, maar de details zijn me ontschoten, het is tenslotte meer dan 15 jaar geleden. Ik was echter opmerkzaam over waar ik dacht geweest te zijn.
Men had me op de afdeling intensieve hartchirurgie in coma gehouden na een openhartoperatie, waarna een dag later een zware bloeding van een hartslagader optrad, wat een spoedoperatie noodzakelijk maakte. De bloedklonter die verwijderd moest worden van onder de long en het hart, vereiste zes zakken bloed om aan te vullen. Mijn lichaam was naar verluidt koud zoals dat van een overledene, zonder dat iemand het opmerkte. De chirurgen werden haastig opgeroepen en enkele uren later, op een zondagnacht, werd ik opnieuw geopereerd. Volgens de informatie van de dokters op de intensive care hadden ze me intussen “een soort gel gegeven om mijn hart iets te geven om rond te pompen” (letterlijk). Dit werd zo aan mijn vrouw uitgelegd. Ik overleefde deze complicaties ternauwernood. Men zei dat dit alles, samen met andere complicaties zoals een dubbele longontsteking door een ziekenhuisbacterie en hartritmestoornissen, niet voor herhaling vatbaar was. Volgens de dokters was ik door het oog van een naald gekropen. Zelf had ik ergens het gevoel dat ik nog eens terug moest komen. Maar hoe kon dat als ik geen BDE had gehad?
Ik moest veel dingen opnieuw leren. Zo moest ik bijvoorbeeld opnieuw leren eten omdat ik mijn ledematen weer moest leren besturen. De eerste keren was het bijna onmogelijk om een lepel of vork naar mijn mond te brengen zonder dat alles er onderweg afviel, omdat ik voortdurend moest sturen om de lepel of vork recht te houden. Dat was blijkbaar heel ingewikkeld door alle spiertjes die zich gelijktijdig moesten aanpassen aan andere bewegingen. Ik was net een baby.
Ik bleef daarna echter worstelen met de vraag of ik een bijna-doodervaring (BDE) had gehad. Het was een opdringerige vraag waar ik geen antwoord op had. Hoe kon ik na drie weken op de intensieve hartchirurgie emotioneel zo veranderd zijn? Het had niets te maken met het doodgaan zelf, noch met het besef dat we alles achterlaten en dat deze verworvenheden niets betekenen in het hiernamaals (wat ik me wel herinner). Ik was diep geraakt door emoties en inzichten die me enigszins hadden veranderd. Ik kreeg een veel gevoeligere kijk op het leven op deze tijdelijke aarde en op de omgang met anderen. Dit is echter moeilijk te omschrijven, want ik kan nog steeds de woorden niet vinden voor zulke zaken. Taal schiet hopeloos tekort, waardoor ik meer in mezelf gekeerd raakte in plaats van veel te zeggen. Het leek een onbegonnen werk om bepaalde menselijke ervaringen onder woorden te brengen zodat ze goed begrepen konden worden.
Lang na de complicaties kreeg ik een overtuigend inzicht. Mensen die zich hun BDE herinneren, zijn degenen die vanuit hun BDE-ervaring weer bij bewustzijn zijn gekomen. Meestal gebeurt dit door reanimatie, waardoor men zeer snel van een noodtoestand naar bewustzijn wordt gebracht, en zoals bij dromen, wordt de herinnering in het bewustzijn geplant. Hoe dan ook, ik weet nog steeds niet zeker of het klopt en of ik een BDE heb gehad, maar wat ik wel zeker weet, is dat ik niet bij bewustzijn ben gebracht na reanimatie. Het zou dus kunnen. Ook dit vond ik moeilijk om te delen. Het is een persoonlijke ervaring, iets wat ik eigenlijk weet en toch niet weet. Erg moeilijk om uit te drukken.
Bijkomend las ik in zeer goed onderzochte BDE’s in een reeks van levensfilms van http://www.near-death.com/ hoe iemand terug kon keren nadat hij bij zijn levensfilm ook een stuk toekomst had mogen zien waarbij ze hem bij vertelden, dat als hij dat wilde zien, ze dat ook uit zijn geheugen zouden moeten wissen.
Weet iemand duidelijkere aanwijzingen om uit te maken of het kan dat bij sommige een BDE soms niet herinnerd wordt? Dan kan je me contacteren via de contact pagina van deze site.
Denis