Kan het dat men een bijna doodervaring had maar er zich niets van herinnert?
Al meerdere jaren worstel ik met de vraag of een BDE niet kan gewist zijn waardoor men er men zich niets of slechts zeer weinig van herinnert. Slechts 1 op 3 die even dood was, herinnert zich een bijna doodervaring. Anderzijds zijn er toch velen emotioneel veranderd die zich er geen herinneren maar wel even klinisch dood waren. Nu zijn dat wel aanwijzingen dat een BDE inderdaad gewist kan zijn.
Twee topics vanuit ons forum “Samenvallen droom met wakende toestand” en “droom over vader en grootvader” geven hier ineens het inzicht. Immers, in het ene topic herinner ik me de droom bij het wakker worden, de tweede droom begint “deze morgen werd ik wakker met de volgende droom”.
Een droom in onbewuste toestand herinner je je alleen als die overgaat tot bewustzijn. Je zal alleen die dromen onthouden waarbij je ook wakker bent geworden. Meestal is dat de ochtenddroom. Iedereen droomt iedere nacht en slechts weinigen herinneren zich de droom. Deze morgen werd ik zelf wakker met een droomherinnering.
Na de complicaties na mijn openhartoperatie herinner ik me geen BDE. Nochtans wist ik zeker even dood geweest te zijn. Ik herinner me dat moment dat ik ineens in de duisternis was en dit is het begin van veel BDE’s. Ik was ook van mening tijdens mijn coma eens te zijn uitgetreden maar weet de details niet meer, het is immers meer dan 15 jaar geleden. Ik was echter opgemerkt waar ik me herinnerde te zijn geweest. Men had me op intensieve hartchirurgie in de coma gehouden na een open hartoperatie waarna een dag later een zeer zware bloeding van een hartslagader optrad waardoor opnieuw een spoedoperatie nodig was. De klonter bloed welke na verwijdering vanonder de long en het hart gehaald moest worden vereiste 6 zakken bloed om terug aan te vullen. Mijn lichaam zou koud geweest zijn zoals van een overledene en dat had men niet gemerkt. In allerijl werden de chirurgen opgeroepen en enkele uren later, op een zondagnacht, werd ik opnieuw geopereerd. Naar info van de dokters op intensieve hadden ze me intussen “een soort gel gegeven om mijn hart iets te geven om rond te pompen” (letterlijk). Zo is het door hen gezegd bij de uitleg aan mijn vrouw. Ik overleefde deze complicaties amper. Men zei dat dit alles samen met andere complicaties zoals dubbele longontsteking door ziekenhuisbacterie en hartritmestoornissen, niet voor herhaling vatbaar was. Ik was volgens dokters door een onmogelijk klein oog van de naald gekropen. Zelf wist ik ergens dat ik nog eens terug moest komen. Maar hoe kon dat als ik geen BDE gehad had?
Ik moest veel dingen opnieuw leren. Zo moest ik bv. opnieuw leren eten doordat ik mijn ledematen opnieuw moest leren besturen. De eerste keren was dit bijna een onmogelijke zaak om een lepel of vork naar mijn mond te brengen zonder dat alles er onderweg afviel omdat ik constant moest sturen om die lepel of vorm recht te blijven houden en dat was blijkbaar heel ingewikkeld met al die spiertjes die zich gelijktijdig moeten aanpassen aan andere bewegingen . Ik was net een baby.
Ik bleef daarna echter met de vraag omtrent een mogelijke BDE worstelen. Het was een opdringerige vraag waar ik nog geen antwoord op had. Hoe kon ik na 3 weken op intensieve hartchirurgie verzorging, zo emotioneel veranderd zijn? Ik heb het er zeer lastig mee gehad en nog. Het had niets met het doodgaan zelf te maken, noch met het inzicht dat we alles achterlaten en deze verworvenheden dus niets betekenen in het hiernamaals (wat ik me wel herinner). Ik was hevig getroffen door emoties en inzichten zodanig dat dit me wel wat veranderd had. Ik had een veel gevoeligere kijk op het leven op deze tijdelijke aarde en omgang daarbij met anderen. Ook dit is moeilijk te omschrijven want voor zo’n dingen kan ik nog steeds de woorden niet vinden. Taal schiet hopeloos te kort en dus werd ik meer in mezelf gekeerd ipv. vele dingen te zeggen, het leek onbegonnen werk om bepaalde menselijke dingen onder woorden te brengen zodat ze ook juist begrepen konden worden.
Op een moment lang na de complicaties kreeg ik een nogal overtuigend inzicht. Allen wie zich hun BDE herinneren zijn mensen geweest die vanuit hun BDE-ervaring terug naar bewustzijn zijn gekomen. Meestal komt dat door reanimatie waardoor zeer snel van een noodtoestand naar bewustzijn werd gekomen en zoals bij de dromen, de herinnering in het bewustzijn geplant werd. Hoe dan ook weet ik nu nog niet of het klopt en of ik nu een BDE zou gehad hebben, maar wat ik zeker ben, is dat ik niet bij bewustzijn ben gebracht na reanimatie. Het zou dus kunnen. Ook dit viel me moeilijk te posten. Het is een eigen beleving, iets wat ik eigenlijk weet en toch niet weet. Erg moeilijk om uit te drukken.
Bijkomend las ik in zeer goed onderzochte BDE’s in een reeks van levensfilms van http://www.near-death.com/ hoe iemand terug kon keren nadat hij bij zijn levensfilm ook een stuk toekomst had mogen zien waarbij ze hem bij vertelden, dat als hij dat wilde zien, ze dat ook uit zijn geheugen zouden moeten wissen.
Weet iemand duidelijkere aanwijzingen om uit te maken of het kan dat bij sommige een BDE soms niet herinnerd wordt? Dan kan je me contacteren via de contact pagina van deze site.
Denis