Getuige van BDE

Tijdens mijn uittreding zag ik mijn vriend zijn lichaam verlaten

Veel hebben we hier al geschreven over uittredingen, Bijna doodervaringen, sterfbedvisioenen en iedereen weet maar goed wat men kan zien als we getuige zijn van iemand die overlijdt. Hij sluit de ogen en verder toont men geen spoor dat men ergens overleeft of er een leven is na de dood (tenzij bij sterfbedvisioenen). We zijn aangewezen op de getuigenissen van de vele Bijna doodervaarders. Maar hoe ziet het eruit van de onstoffelijke zijde gezien als iemand overlijdt? Mogen we zonder kritiek de getuigenissen van Jozef Rulof geloven van zijn beschrijvingen en die beweert via zijn vele uittredingen met zijn gids van zoveel getuige is geweest? Als we Rulof geloven hoe weten we dan dat het werkelijk allemaal zo letterlijk is? Daarvoor dienen we natuurlijk een getuige te hebben van onstoffelijke zijde, die het bovendien nog kan navertellen. Dit levert antwoorden op voor wie zich dingen afvraagt zoals ” hoe verlaat iemand het lichaam”. “Ziet men er hetzelfde uit?”. “Is men gekleed?”

Een getuigenis van een uittreding die andere ziet overlijden en met bewijsmateriaal. Stof voor sceptici…en nieuwe kennis voor ons. Een pluim voor Jozef Rulof.

Het verhaal van een oorlogslachtoffer

In 1970 zat ik hopeloos gevangen in de tragedie van de Vietnamoorlog. Op 30 April 1970 maakte president Nixon bekend dat de U.S. troepen een grondoffensief zouden beginnen tegen het Communistisch verzet in Cambodja.

Ik werd per schip ter plaatse gebracht om er deel te nemen met nog 40.000 andere troepen in “10de Combat division”. Op de eerste oktober was mijn afdeling naar het westen aan het optrekken toen we plots slachtoffer werden van een verassingsaanval. Ik probeerde een veilige schuilplaats te vinden toen ik plots een geweldige schreeuw hoorde. Ik keek en het was mijn “buddy” die in een hagel van kogels was getroffen door de vijand. Instinctmatig moest ik echter voor mijn eigen leven vluchten en om voort te blijven lopen.

Toch kon ik het niet laten om een vriend die me zelf al zo eens uit de nood had geholpen, te proberen helpen, en ik liep terug naar hem, roepend om medische hulp. In enkele seconden liep ik 150 meter naar hem toe, tot ik plots zelf door geschut van de machinegeweren geveld werd. Een erge pijn scheurde door mijn benen en ik viel voorwaarts. Het volgende dat ik me dan herinnerde was dat ik de scène zag vanaf ongeveer 5 meter hoogte. Ik zag hoe mijn lichaam verschillende keren was geraakt, vooral in het rechterbeen en ook minimaal éénmaal in het linkse. Ik was ervan overtuigd dat ik zou doodbloeden en dat ik mijn vrouw en mijn ongeboren kind niet meer zou terugzien. Mijn droefheid werd echter vervangen door grote verwondering en verwarring: “zo dit is de dood?”.
Ik kon denken, voelde geen pijn, geen angst vooral, ik voelde mij eigenlijk niet anders dan indien ik nog zou leven…Ik keek naar mijn lichaam en vroeg me af wat er nu zou gebeuren.

De dood van mijn vriend

Het lichaam van mijn vriend lag naast mijn lichaam op de grond.

PLOTS ZAG IK EEN MISTIGE VORM ZIJN HOOFD VERLATEN. DEZE MIST WERD EEN EXACT DUPLICAAT VAN ZIJN LICHAAM. IK ZAG DAT ZIJN NIEUWE LICHAAM VOLLEDIG INTACT WAS EN HET ENIGE WAT VERSCHILDE WAS, DAT ER EEN SOORT GLOED ROND HEM HING.

(Zijn fysiek lichaam miste een hand en een stuk van zijn arm.) Pete zag er wat verdwaasd uit en ik riep op hem. Hij voegde zich onmiddellijk bij mij en we bediscussieerden wat er nu moest gebeuren. We ontdekten dat een jonge zwarte medicus ondertussen onze lichamen had gevonden en we sloegen hem gade, beiden tevens verwonderd toekijkend op onze eigen lichamen.

Eerst controleerde de medicus Pete en daarna mij. Hij sloeg Pete snel over en begon aan mijn lichaam te werken. Pete concludeerde daaruit dat hijzelf vermoedelijk dood was, maar dat ik nog blijkbaar een kans had. Hij schudde mijn hand en sprak me aan:

“Ik bedank je dat je zo een goede vriend was, en vooral omdat je probeerde mijn leven te redden. Ik weet niet waarom, maar ik heb het gevoel dat ik hier niet blijf. Ik ga naar een plaats waar ik vroeger was. Het voelt alsof ik naar huis ga. Ik weet dat het vreemd klinkt, maar zo voelt het. Ik weet dat het niet uw tijd is om te gaan en dat je terug zult gaan. Als je kind een jongen is wil je die dan noemen naar mij? Ik antwoordde “Ok, je kan er op rekenen Pete.” “IK GA NOG PROBEREN AFSCHEID TE NEMEN VAN MIJN MOEDER”. IK STREKTE MIJN ARM NOG UIT OM HEM EEN SCHOUDERKLOP TE GEVEN MAAR HIJ LOSTE OP IN EEN FLITS VAN LICHT.

Ik zag hoe verschillende soldaten en medici nu verder aan mij werkten terwijl ze me wegdroegen. Ik was volledig overmeesterd door de wens om bij mijn vrouw te zijn en bij mijn ongeboren kind. Plots had ik het gevoel alsof ik van 50 meter naar beneden viel en bevond me plots terug in mijn lichaam. Door de verschillende zware kwetsuren werd ik een maand later naar huis gevlogen. Ik had niet de kans gekregen om de begrafenis van mijn vriend mee te maken. Maar toen ik weer beter was deed ik alle moeite om zijn familie terug te vinden en zo belde ik zijn moeder.

Hij had afscheid kunnen nemen van zijn moeder

Toen ik zijn moeder belde vertelde deze me dat hij was haar komen bezoeken, exact het moment nadat hij pas was overleden. Zij had dit bezoek gekregen via een zeer heldere droom waarin hij lang genoeg aanwezig was om haar te verzekeren dat hij overleden was en was overgegaan was naar de andere zijde. Daarbij werd hij levendiger en levendiger en zij kreeg het gevoel dat hij werkelijk bij haar was. Hij had haar gevraagd niet te treuren om hem en haar gezegd dat hij zeer gelukkig was. Hij strekte zijn armen uit en een licht kwam naar hem toe. Een mooi stralend kind vormde zich naast hem. Het was een 5 tot 6 jarige jongen met aangeboren krullend haar en hazelbruine ogen. Hij had sproeten rond zijn neus en op zijn kaken. Zij had hem gevraagd wie dat was, waarop hij geantwoord had: “Wel, dit is kleine PETE” Pete wou meer weten over zijn vader, hoe hij het stelde, hoe zijn leven eruit zou zien en wat hij te verwachten had. Kleine Pete en ik zullen nog een hele tijd bijeen zijn, zeg hem dat hij daar kan op rekenen. Hij pakte dan het kind op en verdween.

Pete’s moeder wou alles weten over haar zoon, waar hij was, hoe het gebeurde, of hij kansen had… De figuur van het kind was haar duidelijk in het geheugen bijgebleven. Waar kon ze naartoe om haar kleinzoon te zien, was hij al geboren? Wat bedoelde Pete toen hij zei dat zijn kind moest leren van het aardse leven?
Al deze vragen hadden haar al al die tijd achtervolgd. Haar vragen waren groter geworden toen bleek dat ze haar zoon Pete exact op het hetzelfde tijdstip dat zij hem had ontmoet overgegaan was. Zij voelde echter ook dat hij een bewijs had gegeven dat alles in orde was met hem en dat hij leefde in een andere sfeer. Alleen het kind dat hij bij hem had en dat hij “kleine Pete” noemde was voor haar nog een mysterie gebleven, een mysterie waarvan ze wist dat ze dit nog moest verhelderen.

Ik vertelde haar over de zwangerschap van mijn vrouw en de belofte die ik Pete had gedaan om indien ik een zoon kreeg, hem naar hem te noemen. Ik suggereerde dat hij misschien het kind was dat zij gezien had tijdens die bewuste verschijning van haar zoon. Ik beloofde met haar contact te houden en haar foto’s op te sturen van mijn zoon wanneer hij binnen enkele weken zou geboren worden.

Mijn zoon “PETER” werd geboren op 31 oktober 1971. Hij was kaal, maar had wel hazelbruine ogen. Op zijn tweede verjaardag stuurde ik opnieuw foto’s naar Pete’s moeder in Colorado. Ze belde om me te bedanken. The foto’s kwamen nu overeen met de figuur van de wel iets oudere jongen die ze in die droomverschijning gezien had.

Toen Peter zes jaar werd kwam ze per vliegtuig af, om onze familie te bezoeken. Ze barstte in tranen uit toen ze onze zoon zag. Er was geen twijfel mogelijk, dit was dezelfde jongen die haar zoon haar had laten zien toen hij aan haar was verschenen via een lucide droom. We doopten haar “Grootmoe Thelma”. We bleven met elkaar in contact doorheen de jaren via telefoon en brieven. Ze koesterde iedere foto van Peter.

Recent ging ze ook over. Peter en zijn vrouw Karen bezochten haar de week ervoor nog in het hospitaal. Ze wist dat ze haar zoon spoedig zou ontmoeten, maar ook haar man die ze tijdens de tweede wereldoorlog had verloren. Ze was dankbaar voor de reunie en bedankte speciaal “kleine Peter”, ondertussen 27 jaar; om voor haar de kleinzoon te zijn die ze altijd al had willen hebben. Peter vertelde haar verder nog dat hij het gevoel had al altijd beschermd geweest te zijn door Pete, speciaal tijdens zijn missie in operatie “Desert Storm”. Deze levenservaring was levendig en gaf mezelf het geloof dat als we sterven we wel degelijk voortbestaan en dat we al onze voorgegane kennissen terugzien. Vanaf mijn ervaring zovele jaren geleden, heb ik het leven steeds in een ander licht gezien. Ik heb echter geen idee wat het grote beeld hierachter is. Ik weet niet alle antwoorden op al de vragen die dit bij mij oproept, maar ik weet, dat indien iedereen nu moest denken zoals ik sedert die ervaring doe, er nooit meer oorlog zou zijn.

      ingezonden Paul (anoniem)

      (vertaling) Denis

© 2001 Aura-Oasis vzw – Denis Dhondt