Nachtelijke schimmen

Schimmen en andere fenomenen

Als je spreekt van een nachtelijke ervaring die aanvoelt alsof er iemand op je borstkas zit, wordt dit al gemakkelijk verklaard door slaapverlamming. Wetenschappers geloven immers niet in andere verklaringen. Toch is dit slechts een hypothese en zijn de feiten veel te weinig onderzocht.

Ik vond net een ingezonden melding voor aura-oasis vzw terug uit 2001:

Dit kan geen toeval meer zijn. Toen ik 13 jaar was, heb ik eens drie maanden achter elkaar nachtmerries gehad. Krijsen, uit bed lopen, slaapwandelen—de volgende dag had ik gewoon geen stemgeluid meer door het krijsen. Daarna stopte het gewoon en heb ik nooit meer last gehad van slaapproblemen. Tot ik een jaar of 17 was. Toen had ik de nare ervaring dat ’s nachts mijn lakens werden weggetrokken en er iets zwaars achteraan het bed op mijn voeten zat. Maar ik dacht dat het enkel nachtmerries waren.

De grote problemen begonnen pas in 1991, toen ik al getrouwd was en mijn eerste zoontje had, die toen 6 maanden oud was. Ik zag toen ’s nachts schaduwen in de slaapkamer, maar ik bleef mezelf wijsmaken dat het nachtmerries waren. Tot nu, het laatste jaar, begonnen de schaduwen echter te veranderen. Het waren niet enkel schaduwvormen meer, maar echt de gestaltes van mensen (zelfs met kleur). Toch dacht ik nog steeds dat dit niet werkelijk kon zijn, dat het iets was dat ik waarnam tijdens het inslapen (de eerste slaap).

Tot de dag dat mijn kinderen er ook last van begonnen te krijgen (ik heb nu 3 zonen). Mijn tweede zoon D… (nu 6 jaar) kwam hysterisch huilend naar me toe en vertelde dat er een wezen op zijn borst zat en zijn keel dichtkneep (dat is tweemaal gebeurd). Toch suste ik mijn kind en zei dat het maar een nare droom was.

Tot het laatste voorval, enkele maanden geleden. We sliepen toen allemaal boven in één en dezelfde kamer (de grote kinderkamer, omdat we onze kamer aan het herinrichten waren). Ik zag die nacht twee wezens aan het raam nabij het stapelbed van mijn kinderen (met lange zwarte mantels) die naar mij keken. Hun lichaam zag je niet echt, maar wel hun gezicht (een angstaanjagend gezicht om nooit meer te vergeten). Het was zo schrikwekkend en zo werkelijk dat ik het uitgilde van de schrik (het zal rond 4 uur in de ochtend geweest zijn). Ik ben toen maar gewoon terug gaan slapen omdat ik dacht dat ik het mij allemaal maar verbeelde.

Die ochtend vertelde ik mijn vrouw wat ik gezien had, waarop mijn vrouw antwoordde dat dit hetzelfde voorval was als wat onze oudste zoon haar eventjes daarvoor verteld had. S…, onze oudste, had mijn vrouw verteld dat hij ’s nachts een vreemde gestalte achteraan op het bed had gezien, kijkend naar het bed van zijn biologische vader. Toen zijn vader luidkeels begon te gillen, verdween dit individu van het bed (hij gaf hierbij ook exact dezelfde beschrijving van het individu als zijn vader). Dit kon nu toch echt geen toeval meer zijn, dat vader en zoon precies dezelfde nachtmerrie hadden op hetzelfde moment.

Eveneens hebben wij hier echt periodes waarin allerlei rare gebeurtenissen plaatsvinden, die je eigenlijk vanzelfsprekend vindt: lampen die constant springen, toestellen die het begeven, en dit allemaal op dezelfde momenten van de nachtelijke bezoeken.

© 2012 Aura-Oasis – Denis Dhondt