Mechanisch quantum
Wetenschappelijk
Onze wetenschap is behoorlijk ver gevorderd. We hebben kennis van het ontstaan van ons universum door de Big Bang, we kennen de samenstelling van het atoom, en we begrijpen hoe chemische stoffen onze hersenen doen werken en welke invloed ze uitoefenen op ons bewustzijn en andere verstrekkende gebieden.
Men is van mening dat men op deze mechanistische manier uiteindelijk alles zal kunnen verklaren, inclusief hoe we vanaf de Big Bang materie zijn geworden en ons daarna verder hebben ontwikkeld als een ingenieuze machine. We zijn het product van onze genen en onze persoonlijkheid is daaruit ontstaan. We zijn uit dode stof tot leven gekomen en zijn door toevallige mutaties complexe biologische organismen geworden.
De machine
Het Universum
Het heelal wordt verklaard als een gelijktijdig ontstaan van materie, met de gelijktijdige schepping van ruimte en tijd, vanuit een uiterst klein punt dat geëxplodeerd is. Dit puntje was oneindig klein in een toestand zonder tijd en ruimte. Maar toch gebeurde er iets, ook al was het op een miljoenste van een seconde en produceerde het ruimte.
Onmiddellijk werden enorm hete deeltjes gevormd, zowel materie als antimaterie. Op een complexe manier werd het evenwicht tussen deeltjes en antideeltjes verstoord, waardoor er materiedeeltjes overbleven die na afkoeling ons universum vormden. (Onderzoek in CERN suggereert nu echter dat dit niet mogelijk is, en er dus geen materie is ontstaan bij de Big Bang.)
Het atoom
Ook het atoom is een soort mechanisme, bestaand uit een complexe mix van zeer nauw verbonden onderdelen met erg precieze fysieke eigenschappen, de subatomaire deeltjes. Eigenlijk is een atoom voor 99,99999…% leegte. Kleine deeltjes zoals neutronen vliegen er ongestoord doorheen.
Het probleem met subatomaire deeltjes is dat ze bijna geen levensduur hebben, slechts fracties van een seconde.
Atomen worden tegenwoordig als vanzelfsprekende dingen beschouwd, waarbij ieder deeltje zijn aparte eigenschappen en wetmatigheden heeft. Het atoom is een grote leegte, ook al lijkt het steenhard. Het atoom bestaat uit een ongelooflijk complexe structuur van verschillende deeltjes met aparte karakters die in een precieze wiskundige formatie heel exact hun juiste plaats en evenwicht innemen en blijven bewegen met enorme snelheid.
Maar dat is toch allemaal vanzelfsprekend? Of niet?
Men zoekt naar de oeronderdelen die alle andere deeltjes kunnen vormen en komt uit bij quarks. Er zijn echter zes soorten met elk aparte eigenschappen, en alleen met de juiste combinatie van enkele soorten kun je bijvoorbeeld een meson, pion of kaon verkrijgen om een baryon te vormen, die een soort hadron is. Tenminste, als de juiste quarks in het exacte aantal bij elkaar worden gehouden. Daarvoor is een soort lijm nodig, de gluon. Dit lijkt nogal complex, vooral omdat alles zo precies moet zijn en omdat er al zoveel deeltjes gevonden zijn dat men het de “deeltjeszoo” noemt. Daarom wilde men een basisonderdeel vinden waar alle andere deeltjes uit opgebouwd zijn, de quark. Er blijken echter zes soorten nodig te zijn.
Kortom, het bolletje dat we atoom noemen, is voor 99,999…% leeg, maar een zeer complex bewegend mechanisme.
De wetenschap acht met deze theorie, samen met de singulariteit, het hele heelal te verklaren.
Als we de redenering omdraaien en in plaats van naar steeds kleinere bouwstenen te zoeken (die beïnvloed zijn door het onderzoek met de versneller en de botsingen), het heelal en zijn atomen eens van het begin af aan in elkaar knutselen, zien we dat het zo simpel niet is.
Als je dus over subatomaire deeltjes beschikt en die toevallig op de juiste tijd en plek schikt, kun je een atoom vormen. Maar let wel op als je die quarks of wat dan ook vindt. Hun levensduur is bijna niets, tenzij ze bijeengehouden en stabiel gehouden worden in het atoom. Immers, ook al vormen ze een subatomair deeltje en worden ze samen met de andere juiste onderdelen een proton, bedenk dan dat dit deeltje ook slechts heel kort leeft als het niet in evenwicht wordt gehouden door eenzelfde hoeveelheid elektronen. Als je ooit zoekt naar een quark, weet dan dat een quark nooit ergens alleen kan bestaan, maar alleen als die vergezeld is van minimaal één andere.
De nieuwe theorie zegt dat die quarks eigenlijk maar verschijningsvormen zijn en in werkelijkheid ribbels van ruimtetijd: de string. De stringtheorie vereist echter elf dimensies en multiversums (vele-werelden-theorie). Dit lijkt nogal fantastisch, dat er duizenden ‘ikken’ zouden rondlopen in evenveel werkelijk bestaande universa… In ieder geval, het kleinste deeltje verdwijnt in de mist en is dus eigenlijk geen deeltje.
Ziezo, verklaard, je ziet wel hé…
Wat ik bedoel, is dat de wetenschap zich tot doel stelt uiteindelijk alles te verklaren doordat ze alles beschouwt als een soort mechaniek die natuurkundige regels volgt. Wij worden gezien als machines en ons bewustzijn als een gevolg daarvan. Iets dat geen machine is, wordt als onwetenschappelijk en dus onmogelijk beschouwd. Ons karakter wordt bepaald door ons DNA, puur mechanisch dus. Ons bewustzijn is slechts het gevolg van een levend geworden pakket moleculen, bepaald door onze genen. Onze vrije wil wordt gezien als een illusie, want volgens de wetenschap wordt alles in de hersenen geregeld door biochemische processen. Het bewustzijn, en dus ook het beleven van het leven, zou dan geen enkele zin hebben. Zo ver staat onze wetenschap al.
Maar ik denk dat de wetenschap hier ook vastloopt. Ofwel lost men een probleem op door het met een mistige verklaring te omhullen die eigenlijk niet kan (bijvoorbeeld de Big Bang en het daardoor ontstaan van ruimte/tijd, materie en energie). Ik zeg niet dat deze theorie geheel fout is, maar zoals het nu wordt gesteld, kan het gewoon niet dat iets uit niets ontstaat.
Ook zijn bepaalde redeneringen absurd, maar men gebruikt ze als wetenschap. Zo wordt ons bewustzijn gezien als een gevolg van de machine “lichaam”, die het resultaat is van onze genen. Ons bewustzijn zou dan ontstaan uit levenloze moleculen die toch beginnen leven, wat in een andere wetenschap als absoluut onmogelijk wordt beschouwd. Een toevallige combinatie van levenloze stoffen kan nooit aan alle vereisten voor leven voldoen. Het toeval zou dan immers op een magische manier betoverd zijn. De evolutie zou bestaan door puur toevallige mutaties waarbij de sterksten overleven. Daarbovenop moet het organisme ook nog eens toevallig in staat zijn zichzelf voort te planten. Om aan zoveel “toevallige” eigenschappen te voldoen, is onze planeet simpelweg niet oud genoeg.
Goed, men kan dan wel stellen dat de Big Bang gewoon een hypothese is en de verklaring ervoor nog in het duister tast, maar dan zou men die niet zo lang als waarheid moeten verkondigen. Wel heeft er natuurlijk iets plaatsgevonden, want onze zon zou anders niet zo heet zijn.
Er zijn natuurlijk nog wazige gebieden te verkennen in de wetenschap, maar de wetenschap doet alsof ze overal antwoord op heeft en indien ze dat niet heeft, het wel kan verklaren met mechanistische wetten, ook al gaat het om een levend wezen. Geestelijke eigenschappen of kunsten moeten volgens hen naar het rijk der fabels worden verwezen, ook al zijn er veel getuigen voor. Hoe minder we iets met deze mechanische (of chemische of elektrische “mechaniek”) kunnen verklaren, hoe meer wilde wetenschap er in omloop is die wetenschappelijk wil zijn maar dat totaal niet is. Zo probeerden psychiaters al honderden jaren een “dokter” te worden en hebben ze dit duister, onverklaarbaar mysterie nu aan chemie in de hersenen toegeschreven. Niet langer elektrisch dus en ook niets meer met ons bloed te maken zoals daarvoor.
Evolutie en bewustzijn
Ook de atoomfysica tast in een duister gebied en om verder te kunnen onderzoeken, moet men steeds grotere invloeden op “deeltjes” uitoefenen om hun natuur te kennen. Misschien creëert men ze op die manier zelfs zelf. Het is bijvoorbeeld ook heel moeilijk om mechanistisch (materialistisch) te verklaren hoe een virus ‘besluit’ zich te transformeren (muteren) naar een andere functionele vorm met een geheel ander uiterlijk, zodat het ons immuunsysteem te slim af is. Hoewel een virus uit een combinatie van moleculen bestaat, leeft het op een bepaalde manier toch. Het virus dringt immers een cel binnen, die het wil overnemen, en vervangt bepaalde moleculen van onze 3 miljard DNA-deeltjes, waardoor de code van de cel verandert en het virus zich kan kopiëren. Blijkbaar is het virus zich ook bewust van ons afweersysteem, want zodra het herkend wordt en door ons systeem onschadelijk wordt gemaakt, zoekt het een andere camouflage, waardoor het virus weer onschuldig lijkt en het immuunsysteem het niet herkent.
Er zijn ook dieren, vissen en insecten die zich ongelooflijk goed kunnen camoufleren. Ze nemen als het ware het patroon van hun omgeving automatisch over, zodat ze zo goed als onzichtbaar zijn. Sommige vissen slagen er zelfs zo goed in dat ze niet te onderscheiden zijn van hun ondergrond, wat die ook is. Hoe ze dit doen? Het zal wel iets mechanisch zijn, of speelt er toch ook iets geestelijks mee?
Zelfs als iets onbewust gebeurt, zal het wel mechanisch zijn, ook al tast men compleet in het onbegrijpelijke. Wij en de wereld waarin we ons bevinden, worden gezien als machines waarin alles toevallig op elkaar is afgestemd door een evolutie die volledig op toevallige mutaties berust. Het universum daarentegen is ontstaan uit iets dat we theoretisch hebben geminimaliseerd tot één oneindig klein puntje, waar dit puntje dan die magische eigenschappen vandaan mocht halen. Hoe meer de wetenschap deze materialistische wetten volgt, hoe meer ze op een dood spoor lijkt te raken en hoe vaster ze zich in een hoekje manoeuvreert.
De golf/deeltje-dualiteit heeft men verbonden met waarneming door een bewustzijn. Daar gaat de quantumtheorie de geestelijke wereld in, ware het niet dat men zich liever op vaste, bekende, materialistische grond houdt. Het is een feit dat een golf en een deeltje eigenlijk hetzelfde zijn, maar veranderen door de manier waarop we ze waarnemen. Aangezien men deze dingen niet begrijpt en het te zweverig wordt, sluiten wetenschappers dit gedeelte af of houden ze dit opzettelijk buiten bespreking.
Nu heeft ook paranormaal onderzoek aangetoond dat ons bewustzijn wel degelijk invloed uitoefent en zelfs dingen kan veranderen. Dit is een goed voorbeeld van iets waar wetenschappers liefst zo ver mogelijk van wegblijven omdat ze er niet in slagen om een mechanistische verklaring te vinden voor het feit dat bijvoorbeeld licht zowel als golf als deeltje wordt waargenomen. Het deeltje bestaat alleen als het gemeten of waargenomen wordt (het zogenaamde meetprobleem in de quantummechanica). Om alle zweverigheid te vermijden, besluit men dan maar dat alles uit deeltjes bestaat. Zo kan men tevens eindeloos zoeken naar deeltjes waaruit het atoom zou zijn samengesteld. Dit is een buitengewoon dure kwestie die een goedbetaalde carrière belooft aan zo’n 2.000 tot 3.000 wetenschappers in CERN alleen.
Daar doet men de proeven zonder rekening te houden met beïnvloeding of bewustzijn en zondigen de wetenschappers dus tegen een van de basisregels van de quantumtheorie. Het is zelfs nog zo dat de theorie is ontdekt. Waar men iets niet kan verklaren, zoekt men een nieuw deeltje dat het probleem oplost. Je mag deeltjes blijven verkleinen in onderdelen, maar op die manier verklaar je materie niet, want er blijven volgens die theoretische onderzoeksmethode steeds deeltjes over.
Zo is het ook met de Big Bang. Alles begon met singulariteit, een oneindig klein, tijd- en ruimteloos puntje supermaterie waar door een of andere reden een explosie uit ontstond, waaruit normale materie zou zijn ontstaan. Men lost het ene mysterie op met een ander, in plaats van toe te geven dat er ook wel eens iets anders dan materialisme (mechanisch) zou kunnen bestaan.
De geest en zijn chemische storingen
Toch worden we in de waan gehouden dat materie en mechanismes daarvan het enige zijn wat bestaat. Zelfs kwesties van de geest, die men niet kan ontzien, zoals schizofrenie, worden toegeschreven aan chemische verstoringen in de hersenen, waardoor geestdokters ineens specialisten in hersenmechanica worden. Er is echter nog nooit aangetoond dat dit ook echt het geval is. Het is zelfs totaal onjuist en hun kennis is puur opgedragen door de farmaceutische industrie, die toepassingen zoekt voor bepaalde chemische combinaties en aandoeningen beschrijft die men zou kunnen herkennen. Dit is dan leerstof voor psychiaters, die 100% van hun kennis gewoon uit medicijnfolders en de DSM-5 halen, die ook door dezelfde industrie is samengesteld. Dit is geen grap, maar letterlijk waar.
Bovendien is er geen enkel medicijn dat ooit iemand daadwerkelijk heeft geholpen, laat staan “genezen”. Integendeel, de bijwerkingen zijn vaak erger dan de kwaal. Op die manier werden hoofdverzorgers van de psychiatrie ineens dokters. Ze konden plots medicijnen voorschrijven en houden ons al meer dan 100 jaar voor dat de psychiatrie voor een grote wending staat, terwijl we in die 100 jaar nog niets vooruit zijn gegaan.
Dit komt omdat het plaatje gewoonweg niet klopt. Het past wel in de wetenschappelijke discipline. Tegenwoordig wordt aangenomen dat iemand die depressief is, dat zou zijn als gevolg van een storing in de hersenen, niet door bijvoorbeeld een vechtscheiding. Het wordt gezien als een ziekte. In geen enkele “wetenschap” wordt er onder specialisten meer ruzie gemaakt dan onder psychiaters, zoals ik vernam uit een boek over dit onderwerp, geschreven door een professional in geestesziekten.
In Amerika zijn ook psychologie en psychotherapie afgewezen omdat geestelijke problemen als ziektes worden gezien die alleen kunnen worden behandeld met chemische stoffen. De psychiatrie vocht jarenlang om de status van dokter te verkrijgen. Onze hersenen worden beschouwd als een machine en onze persoonlijkheid als een product van onze genen. Er is geen plaats meer voor begrip of luisteren, en men weert zelfs meestal de uitleg van de patiënt, want die is immers gestoord.
Zelfs zaken zoals bijna-doodervaringen en het zien van geesten zouden hallucinaties zijn door stoornissen. Maar men kan blijkbaar wel stemmen opnemen van overledenen of je zojuist gesneuvelde zoon aan je bed zien staan in de oorlog om afscheid te nemen. Of je kunt zien en horen terwijl je uit je lichaam bent. Dergelijke kwesties zijn immers aangetoond.
Veel problemen worden bijgevolg veroorzaakt door geesten. Daar heb ik wel genoeg bewijzen van gezien en ook opgenomen. Ik spreek dan uiteraard over psychose, stemmen horen, meerdere persoonlijkheden die switchen, zelfverminking, slaapverlamming… Als je plots stemmen hoort, zoek dan niet om je heen wie dat zou hebben gezegd, maar zoek het ook niet in je hersenen. In de psychiatrie worden dergelijke zaken niet aanvaard en is er niets aan die ziektes te doen; het is allemaal voor levenslang. De enigen die een kans hebben om ervan af te komen, zijn degenen in zelfhulpgroepen voor bepaalde stoornissen. Verder zijn er een massa patiënten die zeggen dat ze genezen zijn om van de psychiatrie los te komen.
Het toppunt is dat “geestelijk” niet bestaat. Alles zijn chemicaliën. Er is geen plaats voor eigen creatieve gedachten. Zoals lust verband houdt met hormonen, en zoals drugs de binding van de geest met het materiële losser maken, zo zou alles in onze hersenen gestuurd worden door zulke stoffen. Onze gedachten zijn het resultaat van die stoffen en geen bijverschijnsel. Zo gaan hersensignalen bepaalde lichaamsfuncties uitvoeren, zoals lichamelijke veranderingen bij seksuele opwinding.
Is het niet erg dat psychiaters geen ruimte meer laten voor de “geest”? Geest is immaterieel en bestaat dus niet. Zo is alles in onze wetenschappelijke kijk afgebakend met een afsluiting zodra er geestelijke zaken zouden betrokken worden. Laat staan dat er een collectieve geest zou kunnen bestaan die alles op elkaar afstemt. Die vicieuze cirkel is ook puur toeval door natuurlijke selectie en geen geestelijke ontwikkeling door aanpassing aan de omgeving.
De hele wereld die we kennen is dus een toevallige constructie als van legoblokken die toevallig op hun plaats vallen en waarvan de toevallige creatie op een mechanische manier bewustzijn verwerft.
Let op, ik zeg nu niet dat je de schepping zoals in de Bijbel moet nemen, “op de eerste dag schiep…”. Er heeft daar zeker niemand gestaan met een toverstok.
Maar is er voor zulke complexe systemen niet eerst een werkend plan nodig, waarna men kan starten met de benodigde voorwaarden en het einddoel?
Stof om eens over na te denken.