Morfogenetische velden
Het mysterie van de vorm
De Engelse Bioloog Rupert Sheldrake die al meer van zich liet horen, trok de conclusie dat het onmogelijk was dat iedere cel uit ons lichaam zou kunnen weten welk lichaamsdeel ze dient te helpen bouwen. Zoals we weten bestaat ons lichaam uit levende cellen. Die zijn grotendeels gevuld met water.
DNA
Een stuk DNA string die laat zien hoe complex de moleculaire structuur in elkaar zit. Nu hebben we wel allen geleerd dat in iedere cel een genetische code zit, die ons uiterlijk bepaald, inclusief onze lichamelijke kenmerken, gevoeligheden voor ziekten, erfelijkheid van allerlei factoren en zo meer.
Iedere cel bestaat uit een membraam en een vloeistof met daarin een string moleculen die de genetische code bevat. Daarin ligt vast hoe groot je zult worden, welk geslacht je krijgt, hoe je gezicht eruit ziet, hoe groot je lever wordt en welke eigenschappen die bezit. Ook hoe goed je weerstand biedt tegen kanker, hoe snel je veroudert, hoe sterk je wordt en zo meer. Het verplaatsen van de DNA kennen we al door het klonen, maar ook door het bestaan van eeneiige tweelingen (die dezelfde DNA string hebben). Zo zouden we Einstein terug kunnen laten geboren worden (of althans een identiek exemplaar) door uit zijn graf enkele cellen te nemen, de DNA eruit te nemen en te vervangen met de originele uit een nieuwe cel waarna deze in de baarmoeder wordt teruggezet. Onze wetenschap is zover. (ze blijven nog niet in leven)
Klonen is niet zonder gevaar. Neem bijvoorbeeld het geknoei op lukraak creëren van nieuwe planten, zelfs virussen…Vele zijn waarschijnlijk reeds het gevolg van genetische manipulatie. Feit is zeker dat men dit (heeft aangewend of nog steeds) aanwendt voor militaire doeleinden.
Vanzelfsprekend bezit een lichaam haren, huid, nagels, tanden, hersenen en enkele andere onderdelen die toch serieus verschillen. Hoe weet de cel welk deel ze moet helpen bouwen en welke de uiteindelijke vorm moet zijn? We bezitten miljarden cellen en laten we ons slechts 1 onderdeel voorstellen. Een groep cellen dient het tweede beentje te vormen van de linkse middenvinger. Zoals je weet is een been nogal onregelmatig van vorm, onder en boven en links en rechts zijn niet gelijk. Bovendien dient het botje nog precies te passen zodat het soepel kan samenwerken met de andere botjes, de spieren die eraan gehecht zijn en de huid die er rond zit. Nemen we nu in gedachten slechts 1 cel dan dient te weten waar ze zich ergens bevindt en welke vorm ze nog uit welke stoffen ze moet maken. Alles zit nu wel bepaald in het DNA; maar…iedere cel van wat ook, haar, tanden of bot, bevat dezelfde DNA! Hoe krijg je op deze manier een levend lichaam in elkaar? Bovendien bezit ons lichaam nog een herstelmechanisme dat bij bijvoorbeeld een vleeswonde het letsel probeert te herstellen al zijn de uiteinden verbroken. De beschadigde delen dienen terug naar elkaar te groeien en te hechten, liefst zo recht mogelijk. Bovendien vernieuwt iedere cel zich iedere 7 jaar, zodat we iedere zeven jaar over een totaal nieuw lichaam beschikken waar geen enkele cel nog dezelfde is. Toch verouderen we omdat dat genetisch is bepaald.
Tweelingen
Studie van gescheiden tweelingen levert nog ongelooflijkere factoren op. Zo kan de ene zich in New York op zijn 15de een hond aanschaffen en hem Bo noemen terwijl zijn genetisch dubbel die in Parijs woont en niets van die hond afweet zich hetzelfde ras aanschaft en het ook dezelfde naam geeft (bijvoorbeeld de Jim Lewis tweeling). Dit alles zonder dat men van elkaar iets weet. Dit is echter stof voor een ander artikel. Waar het hierover gaat is dat het lichaam een vorm krijgt die vooraf bepaald is, en waarvan het plan in de DNA-code geprogrammeerd is. Hoe iedere cel met dezelfde DNA dan weet waaraan ze meewerkt is blijkbaar toch via een soort informatie-uitwissseling en zeker samenwerking. Met andere woorden welk orgaan, hoe groot, welke eigenschappen, op welke plaats ze zich bevindt en wat er nog dient te gebeuren. Een radio ontstaat toch ook niet door een hoop onderdelen te laten liggen, of zomaar bij elkaar te voegen?
De Hypothese over de vorm
Volgens de bioloog Rupert Sheldrake wordt er te gemakkelijk gesproken over een genetisch programma. Volgens hem kunnen onmogelijk verschillende vormen ontstaan als het programma in de genen is opgeslagen. We starten immers met dezelfde cellen die allen dezelfde code bevatten. Dus deze theorie kan het absoluut niet verklaren.
Rupert kwam voor het eerst met de hypothese dat er een soort velden moeten bestaan die de vorm vertegenwoordigen en in staat zijn gezamenlijk informatie te delen. Afgekort noemen we dit nu de M-velden. Hoewel dit een hypothese is die nu nog moeilijk te bewijzen is, moest er dus een methode te vinden zijn die kon aantonen dat die velden bestaan. Rupert vond het logisch dat ze bestonden en dat ze daardoor onvermijdelijk ook informatie zouden bevatten en doorgeven aan soortgenoten. Daarvoor is de bewijskracht logisch en konden tekenen hiervoor worden gevonden.
Sheldrake ontdekt dat kennis holistisch is.
Zijn hypothese dat M-velden ook onder soortgenoten informatie zouden uitwisselen won veld door de reeds voor hem gedane ontdekking dat een aangeleerd gedrag sneller wordt aangeleerd door de erop volgende generaties. Zo hadden proeven met ratten aangetoond dat ratten die onder water hun uitweg uit een kooi moesten zoeken konden leren uit hun ervaringen.
De kooi had namelijk twee uitgangen. De ene was verlicht en afgesloten, waardoor ze er niet naar buiten konden, de andere was donker maar de weg naar de vrijheid. Van nature uit was het logisch dat de ratten de verlichte uitgang kozen tot ze na maanden pas leerden dat de donkere uitgang de juiste was. Al snel ontdekte men dat deze kennis werd doorgegeven aan de volgende generatie ratten. Ze leerden dit veel sneller aan. Deze theorie steunt de hypothese dat deze kennis in een bepaalde mate via de genen zou kunnen worden overgedragen. Dus tot hiertoe is er nog niets bewezen dat op morfogenetische velden wijst. De volgende generaties ratten deed het inderdaad opmerkelijk beter om de uitgang te vinden.
Toen anderen met soortgelijke proeven begonnen, ontdekte men echter dat deze ratten, die niet van de geleerde generatie afkomstig waren deze techniek ook veel sneller onder de knie kregen.
Dit overtuigde iemand die reeds eerder dergelijke dingen waren opgevallen, door een groep apen te observeren, die op een volledig afgesloten eiland geleerd hadden hun voedsel te wassen. Spoedig begonnen apen over de hele wereld dit gedrag te vertonen. Dus niet alleen door nieuwe generaties werd een gedrag aangeleerd, maar ook op een manier naar andere soortgenoten. Dit is dus met andere woorden een soort telepathische kennis die sterk duidt op de werkelijkheid van een holistische wereld. Ook blijkt evolutie volgens de theorie van Darwin zich sneller te verspreiden dan op basis van erfelijk mogelijk is waardoor een der grondvesten van aanpassing op basis van overleving en erfelijkheid nu onder vuur ligt.
In 1921 ontstond een plaag van mezen die geleerd hadden het aluminium van melkflessen door te prikken. Dit verspreidde zich onder alle mezen op een zeer korte tijd. Dit was vreemd daar mezen niet ver vliegen en daar overal mezen melkflessen begonnen door te prikken. De menselijke reactie op die plaag was dat men begon met de melkflessen binnen te zetten. Toen men na de oorlog in 1947 weer begon met melkflessen buiten te zetten zag men dat ditzelfde fenomeen zich herhaalde. Geen enkele mees kon evenwel deze kennis aan zijn jongen hebben geleerd, zeker niet daar er verschillende generaties tussen zaten. Zo ontstond een onderzoek om te zien of een aangeleerd gedrag overgeërfd kon worden. (Mc Doughall van de Harvard Univercity) Men begon zo de proeven met de ratten tot men ontdekte dat generaties die het niet konden hebben geërfd het ook veel sneller onder de knie kregen.
Het afstemmen op collectief niveau noemt Rupert Sheldrake Morfische resonantie. Het is echter een feit dat men met deze bevindingen ook niet rond het feit “telepathie” kan. Het geheel is dus een holistische kennis die hierbij aan de soortgenoten wordt doorgegeven. Aan dit feit kan men momenteel gewoon niet meer onderuit. Zoals ik al eerder vermelde komen de eerste holistische theorieën niet uit de biologie maar uit de natuurkunde door de interpretaties van de kwantumtheorie. (Nog soortgelijke conclusies komen uit het hersenonderzoek, maar dit is weer een ander onderwerp)
Alles wat leeft wisselt informatie uit
Recent ontdekte men ook dat bomen waaraan geknaagd wordt door giraffen, zich verdedigen door een geur te verspreiden die de giraffen op afstand zouden moeten houden. Het eigenaardige is wel dat alle soortgelijke bomen uit de omgeving die geur beginnen te verspreiden. De bomen zenden dus een alarmsignaal uit naar hun soortgenoten, waardoor deze zich beter kunnen beschermen. Ook dit wordt te gemakkelijk verklaard door de hypothese dat de bomen zouden reageren op de geur die hun soortgenoten uitstoten. Tot dusver is deze theorie ook heel aanvaardbaar. De geur die de eerste boom uitstoot zou een gevolg zijn van een soort pijn die deze boom ervaart. Ook al hebben bomen geen zenuwstelsel toch kunnen deze reacties momenteel elektronisch gemeten worden. Een boom bezit dus wel degelijk een gevoel.
Dit is niet de eerste ontdekking die men op dit gebied doet. Men ontdekte reeds vroeger dat bomen die geveld worden een pijnsignaal ervaren. Merkwaardig is echter dat bomen uit de omgeving duidelijk met een soortgelijk signaal reageren.
En wat te zeggen van de ontdekkingen dat bloemen gunstig reageren op muziek en inderdaad ook liever groeien als men ertegen praat. (men geeft ze aandacht en liefde En wat te zeggen van het onderzoek dat uitwees dat healing op planten een significant resultaat laat zien tegenover een controlegroep die niet geheald wordt? Men vergiftigde sojazaden met een sterke zoutoplossing, de test wees uit dat ongeveer 10 maal meer zaden uitschoten als ze geheald werden en dat de doorgekomen plantjes ook veel sneller groeiden tegenover de controlegroep. Deze test deed men opnieuw en opnieuw zoals dit gebruikelijk in de wetenschap. Ook in andere laboratoriums ondernam men soortgelijke testen met dezelfde resultaten. Het artikel hierover is reeds vroeger verschenen in ons tijdschrift. Het resultaat is dat Rupert Sheldrake sterk is gaan geloven in het holisme en daaruit vanzelfsprekend voortvloeiende gevolgen zoals het bestaan van telepathie. Deze kennis draagt hij dan ook uit met de sterke argumenten die ervoor gevonden zijn.
Denis
© 2003 – 2004 Aura-Oasis – Denis Dhondt