Ingezonden
|
 |
Febr.1997 ben ik in een zwaar depressie gevallen, mijn gedachten waren alleen nog maar zelfmoord, ik ging op mijn bed liggen en dacht na hoe ik het zou doen. Plots zag ik mezelf opgebaard liggen, ik schrok terug recht maar bleef bij het idee dat ik het toch zou doen.
Op het moment dat ik het wilde doen zag ik mezelf aan twee koorden hangen, ik had de kracht niet meer om ze vast te houden. En viel in een tunnel met een mooi helder licht. Ik kan dit niet beschrijven zo mooi, het gaf me een vredig gevoel gewoon onvoorstelbaar. Dag in dag uit bleef dit beeld bij me.
17-07-1997 werd ik door een depressie terug afgetakeld, het was juist of ik de dood voelde. Iedere dag zei ik tegen mijn vrienden en familie, ik haal het niet meer ik ga dood. Stilaan nam ik afscheid van alles, waarom weet ik niet? Ik voelde het einde naderen, mijn lichaam deed enorm pijn, mijn luchtwegen gingen precies dicht en mijn borstkas werd volledig ingedrukt en wou gaan liggen, maar ik voelde precies of ik achteruit getrokken werd. En riep naar mijn kameraad hou me vast want ik ga weg. Op dat moment schoot ik uit mijn lichaam de tunnel en het licht was er weer maar ditmaal ben ik door het licht gegaan. En heb gesproken met iemand daarboven. Mijn familie en vrienden die overleden zijn, waren daar ook, alles was daar zo mooi maar toch moest ik terugkomen. Opeens voelde ik mezelf terug in mijn lichaam, mijn lichaam schokte en kreeg overal tintelingen. Het was ergens heel mooi, ik voelde me helemaal nieuw maar achteraf was ik enorm kwaad om het feit dat ik terug moest komen.
Daarna heb ik drie dagen en drie nachten films gehad, maar is te moeilijk om op te schrijven. Ik heb dit redelijk verwerkt, vergeten zal ik het nooit maar toch heeft me dit veel problemen gebracht en mij een stuk veranderd. Graag zou ik mensen willen ontmoeten met dezelfde ervaring. Gelieve mij per é-mail een berichtje te willen versturen indien u mij kan helpen,
S. V. L.
Enkele jaren geleden was ik op een party. We waren een groep mensen die gewoon wat aan het kletsen waren. Plots was ik buiten mezelf, ik kon mijn eigen rug zien. Bovendien hoorde ik mezelf praten. Ik weet niet waar ik me bevond, in ieder geval buiten de groep. Ik dacht nog “Waar praat zij (ik) over?”. Was dit een buitenlichamelijke ervaring?
Ik had er ooit nog zo eens een. Ik sliep en ik ontwaakte omdat ik me niet zo goed voelde. Ik was zo misselijk dat het leek alsof ik ronddraaide in bed. Plots was het echter zeer rustig en kon ik mezelf zien liggen op bed. Het zag er uit alsof ik sliep. Graag uw commentaar?
S. N
Spontane uittredingen komen soms voor. Als je je rug ziet is dit zeker een uittreding. Het is zeker niet telkens zo dat je uit je lichaam dient te stappen. De nieuwe Monroe (Stephen Moon) waarvan ik hier delen van zijn dagboek heb, treedt dikwijls uit door zich plots elders te vinden. Andere keren rolt hij uit zijn lichaam.
Het draaierig gevoel dat optreedt bij bijvoorbeeld dronkenschap kan ook zoiets zijn. Doordat je niet echt meer goed vastzit in je lichaam lijkt alles te tollen. In werkelijkheid tol je echter echt maar dan buiten je lichaam. Vooral bij bewusteloosheid die bij ziekte of een ongeval kan voorkomen komt uw tweede ervaring veel voor. Iemand anders die ik zeer goed ken, zag haarzelf liggen bij een ongeval met een bromfiets. Ze stond bij de nieuwsgierigen en dacht nog: “Hoe kan ik nu mijzelf daar zien liggen”. Het is ook niet steeds noodzakelijk jezelf te zien, meestal ben je gewoon plots elders. Het beroemde en zeer goed geïllustreerde geval van de soldaat Richie ontdekte zijn “lijk” pas dagen nadien (waarover hij een boek schreef: ). Voorheen begreep hij niet wat hem was overkomen.
Hier mijn relaas over mijn uittreding vorige nacht. Ik had qua werk een heel drukke en stresserende week achter de rug, en vrijdagavond kwam ik zo goed als kapot thuis… ik was doodmoe, maar tegelijkertijd ook gespannen. Ik ben naar mijn bed ‘gestrompeld’ en ben onmiddellijk als een blok in slaap gevallen. ’s Anderendaags rond 10.00 ’s morgens werd ik terug wakker, en ik voelde me kiplekker. Ik zou die slaap wel nodig gehad hebben, dacht ik, want alle dagen om 05.59 ’s morgens de trein naar Brussel moeten nemen, om ’s avonds rond 19.00 terug thuis te zijn is wel echt zwaar… en in de loop van vorige werkweek heb ik slechts 2 à 3 uur per nacht geslapen, dus ik vond het niet echt onrustwekkend dat ik vrijdagavond mijne klop kreeg.Zaterdag had ik dus een erg goede en uitgeruste dag, en alles verliep vlotjes… tegen de avond kreeg ik het echter serieus lastig en hoe langer hoe meer vielen mijn ogen dicht. Van zodra ik in bed lag, vielen mijn ogen echt dicht en ik kreeg ze niet meer open, hoe ik mijn oogleden ook forceerde… Ik begon beelden te zien, heel scherpe en realistische beelden, en ik hoorde muziek, net zoals ik met een hoofdtelefoon naar de Hifi zou aan het luisteren geweest zijn. De beelden volgden elkaar zeer snel op, zo snel dat ik ze me op ’t moment echt niet meer herinner. Wat ik me wel heel sterk herinner is:
- dat ik bij volle bewustzijn was, ik was WAKKER
- ik vond die beelden en die muziek heel aangenaam, het leken wel een soort visioenen, en ik maakte van de gelegenheid gebruik om uit die beelden toekomstvoorspellingen te filteren… ik bleef dus die beelden bewustoproepen met als doel te voorspellen… ik ‘speelde’ er als het ware mee…want ik dacht ‘nu ik eindelijk de kans heb om haarscherpe beelden op te roepen, mag ik ze zeker niet laten liggen’.
Ik was erg ontspannen, ik was nog bij volle bewustzijn, maar ik voelde me echt geborgen en ontspannen… ik wikkelde me in mijn donsdeken alsof het van satijn zou zijn etc etc… het was een prachtig gevoel…
Doordat ik zo sterk ontspannen was, liet ik me dus ook niet van de wijs brengen toen opeens het volgende gebeurde:
plots werd ik vastgenomen aan de benen en aan de armen, en voor ik het besefte, was ik uit mijn lichaam getild… ik dacht nog op dat moment ‘oeps, daar gaan we weer’ (omdat ik in het verleden nogal eens een uittreding had meegemaakt)… en ik liet maar begaan, want ik was zodanig ontspannen dat ik zeker geen angst had om in uitgetreden toestand nieuwe wegen te gaan verkennen. Tijdens het naar boven zweven hoorde ik klaar en duidelijk muziek… die muziek was echt hemels, ik bedoel, aangename, liefdevolle, rustgevende muziek boordevol positief karakter. Die muziek was heel duidelijk, trouwens, het was net alsof ik met een hoofdtelefoon naar de Hifi aan het luisteren was, zo duidelijk was die muziek. Ik wou mijn ogen opentrekken om te zien waar ik mij bevond… maar dat ging erg, erg moeilijk, ik moest me echt 100 % forceren, maar ik zette door, en opeens kreeg ik mijn ogen toch open…. wat ik toen zag was het volgende:
een bodemloze, oneindige ruimte met een dikke mist waar je amper door zag… en ik stond toen oog in oog met een echt beeldschone dame… het was een brunette, met kort haar, ze nam mijn handen vast, en ze lachte naar mij. Het was de mooiste en de liefste dame die ik ooit had gezien, en ik kon haar ook echt ‘voelen’ zoals ik mezelf ook kon betasten… het leek dus ‘echt’ en zuiver realistisch. Toen nam die vrouw mij vast en maakte aanstalten om me te zoenen, ik voelde aan dat ze de bedoeling had om de liefde te bedrijven. Maar op dat moment kwam er een kink in de kabel, want ik maakte toen de grote fout om plots aan mijn lichaam te denken… ik dacht ‘hoe zou het zijn om mezelf in bed te zien liggen?’ en toen was het te laat… ik werd terug naar mijn lichaam gezogen.
Eenmaal terug in mijn lichaam vond ik het erg jammer dat het niet had kunnen verder duren, want het was echt een ‘hemelse’ ervaring… Maar niet getreurd… nog geen enkele minuten later tilde men me opnieuw op, en was ik weer vertrokken voor een reis naar de andere sfe(e)r(en). Maar hoe dan ook, toen was het gedoemd om te mislukken, want ik kon het toen niet meer laten om aan mijn lichaam te denken… ik hoefde me maar gewoon te realiseren dat ik mijn lichaam had verlaten, en ik werd weer onherroepelijk terug gezogen! Een keer of 3 werd er nog geprobeerd, maar omdat het steeds weer mislukte, stopte men daarna….. ik heb toen nog een kwartiertje wakker gelegen in mijn bed, de ervaring overschouwd, en toen ben ik in slaap gevallen.
Tot zover mijn ervaring van vorige nacht, zondag 15/02/1998
M
Enkele jaren geleden verhuisde ik voor een nieuwe job. Ik ontwikkelde een vriendschap met een van de vrouwen uit het kantoor en werden uiteindelijk verliefd nadat ze me een droom vertelde waarin ik haar had beschermd tegen een gevaar. Op zichzelf was dit niet noemenswaardig maar enkele dagen daarna droomde ik van haar. We keken toe bij een favoriete muziekgroep. Toen ik haar dit vertelde vervolledigde ze het verhaal en wist dat we toekeken vanaf een plat dak. Ze wist ook dat we er niet af konden om dichter bij de groep te komen. Dit was exact dezelfde droom die ik had gehad.
Enkele dagen later had ik een soortgelijke droom en ik vertelde haar dat ik had gedroomd over dansers…toen ze me opnieuw onderbrak, “Je stond onder de groene overtrek toen ik naar je toe wandelde en mijn armen rond je middel sloot”. Dit was weerom hetzelfde wat ik had gedroomd.
Bij een laatste droom geraakte ik toch overtuigd: ze zei me dat ze een verrassing voor me zou hebben. Weken nadien droomde ik dat de verrassing een schilderij was die ze net had afgemaakt. Ze wou het me geven, maar deze was nog niet volledig droog. Toen ik haar dat de dag erna vertelde, lachte ze erom dat we beiden de verrassing hadden opgeheven.
Ongeveer 5 jaar geleden was ik bij de luchtmacht. Het was daar dat ik mijn sceptische kijk op ouijaborden verloor. We werken in een 24 uur shop en we hadden daar verschillende ouijaborden. Een van deze was een Parker Bros. Een nieuwe rekruut vroeg of hij dit bord even kon meenemen. Hij zei dat hij ervaring had met het communiceren met geesten en dat hij erin geloofde. Ik wist zeker dat die nieuwe rekruut geschift was. Binnen enkele dagen begon hij ongelooflijke verhalen te vertellen. Sceptisch als ik was, daagde ik hen dan maar uit om dat dan maar eens te bewijzen. Ik ging toen met hen naar de barrak en we startten een sessie. De aanwijzer bewoog nogal snel tussen de letters, bijna te snel om bij te houden. Ik dacht nog steeds dat de andere dat deden en daarom stelde ik enkele persoonlijke vragen die zij onmogelijk konden weten. Bovendien deed ik zelf niet mee aan het bord. De expert van het bord was er niet erg zeker van of dit ging lukken maar de aanwijzer ging sterk naar “JA”. Het bord gaf me niet alleen mijn persoonlijk veiligheidsnummer, maar ook de naam van mijn vader, mijn moeder en mijn vrouw. Daarna begon de aanwijzer de geboortedatums van deze te schrijven. Ik stond stomverbaasd. Sedert die dag geraakte ik eraan verslaafd en geraakten we op de duur met 20 tot 30 man die dit bord dagelijks gebruikten.
Toen begon er van alles te gebeuren. Om een lang verhaal kort te maken, manifesteerde het bord op de duur zichzelf. Het veranderde zelfs van plaats als we ergens naartoe gingen waar we het niet nodig hadden. Toen ik op het werk met het ouijabord bezig was, zwaaide er juist een deur open die op slot was! Met vieren zagen we een figuur naar ons toekomen en dan verdwijnen. Elke keer dat we dat bord wilden gebruiken gebeurde dit opnieuw. Alleen, het werd alsmaar slechter. Op de duur begonnen de pannen op het dak te daveren, werd er op de muur geklopt, en hoorden we geluiden van pratende mensen. Bbedenk dat dit een bewaakte security-omgeving was op een 24 uur basis. Niemand kon on daar voor de gek houden. Onnodig te zeggen dat onze ouija-sessies daarmee ophielden en persoonlijk raakte ik sedertdien geen enkel bord meer aan. Maar na die 5 jaar ben ik nog steeds onder de indruk. Om het zo uit te drukken: het bord maakte van mij een gelover.
L B.
- Mijn vriend vroeg me u te schrijven omdat ik enkele jaren geleden zeer duidelijk een geest heb gezien. Ik herinnerde mij niet dat ik hem het gebeurde had verteld, maar het was dramatisch realistisch. Het was geen vormeloos ectoplasma, maar een duidelijke vrouwelijke blauwachtig vibrerende persoonlijkheid. Ze kwam naar mij toe op ongeveer een halve meter van de grond zwevend met een gezichtuitdrukking die veranderde naargelang ze dichter kwam. Normaal gezien vertel ik dit aan niemand. Zoals je weet, is het niet te erg goed voor je reputatie om over geesten te spreken. Ik geloofde er voor deze ervaring nooit echt in, maar ik was ook nooit sceptisch . Ik dacht dat indien er geesten bestonden, ze geen bewustzijn of ziel zouden hebben maar een soort rest van een indruk over een gewezen figuur. Sedert dan ben ik echter hard aan die opvatting gaan twijfelen daar ik een geest zag die duidelijk een levend en bewust wezen leek te zijn.
- Een andere getuigenis vertoont opvallend veel gelijkenissen met iets wat ik ooit zelf eens beleefde (noot: Denis):
Op een morgen werd ik wakker, en terwijl ik alleen slaap lag er iemand achter mij en raakte mijn rug aan. Er werd ook aan mijn voeten getrokken alsof iemand me uit het bed wilde trekken. Dit gebeurde verschillende keren toen ik mezelf astraal probeerde te projecteren. Dit gebeurde zo’n 10 jaar geleden. Al die tijd leek het of ze me wilden helpen om uit te treden. - Ik had een vreemde ervaring toen een vriend van mij zelfmoord had gepleegd. Ik moest zijn crematie verlaten om me terug te begeven naar mijn werk in een natuurwinkel. Zijn ouders hadden me verteld dat het enige dat hij bij zich had, mijn telefoonnummer en adres was. Ik vroeg me de hele dag af, of hij soms van plan was geweest om me op te bellen voor hij stierf. Ik was erg aangedaan, en voelde spijt dat ik hem niets meer kon zeggen. Ik hield van hem, maar was gebonden aan een ander. Zodra ik terug in de winkel ging, begonnen de lichten aan en uit te gaan. De zuster van mijn vriend vertelde me dat ze bij haar thuis net hetzelfde had beleefd, vlak na zijn dood. Dit gebeurde verschillende keren die dag, en alleen als ik in de achterkamer was, anders deden de lichten dit niet. Toen ik klaar was om te vertrekken, boog ik me om mijn portefeuille op te rapen. Toen ik rechtop kwam voelde ik een lieve warme hand op mijn schouder. Ik voelde zelfs een lichte kneep die erg vreedzaam aanvoelde. Ik voelde dit slechts enkele seconden en ik zag geen verschijning, maar het voelde wel duidelijk aan als een echte hand. Het had een duidelijk gewicht, en het voelde warm. Enkele dagen later vertelde ik een vriend van mij over deze ervaring. We zaten toen in de living. Mijn vriend was eigenlijk een zeer sceptisch persoon en vroeg me “denk je werkelijk dat een dode lichten aan en uit kan doen?”. Op dat moment sprong een lamp met een heldere flits. Mijn vriend rende letterlijk uit het huis. Mijn arme overleden vriend had blijkbaar nog een soort gevoel van humor. (alle getuigenissen anomiem)
anonieme getuigen
Ik probeer informatie te zoeken bij mensen die al eens poltergeistaktiviteiten hebben meegemaakt.
Ik maakte dat mee toen ik 12 was. Dit was in 76 of 77. De activiteit was stenen gooien. Dit hield zo’n 3 maanden aan. Mijn vriend leek de persoon rond wie het draaide. Dit was erg bizar.
Zelfs de politie werd er verschillende keren bijgehaald. Stenen van alle groottes kwamen van overal uit het niets. Niemand kon er een verklaring voor vinden. Dit gebeurde in Arcadia/Temple City, Californië.
Gedurende maanden werd er onderzoek naar gedaan door de Duke Universiteit. Het verscheen ook in de LA Times gedurende 6 weken. Ik zou graag anderen horen die soortgelijke dingen meemaakten.
Voor meer informatie en het volledige verhaal (in het Engels) klik hier
Cindy (Californië)
Psychokinetische verschijnselen na het Ouijabord
Ik kan iedereen zeker verwittigen, op te letten bij het gebruik van het Ouijabord. Deze historie is echt gebeurd en waar en er kunnen geen andere genegeerde verklaringen of psychische invloeden een rol bij gespeeld hebben. Dit is geen fictie, dit verhaal verteld alles zoals het echt is gebeurd en niets is eraan toegevoegd noch overdreven.
Enkele jaren geleden, besliste een ex-vriendin van mij een Ouijabord-experiment te doen. Ze was nog vrij jong, een puber en nogal zeer psychisch begaafd. Zij en enkele vrienden zetten het experiment op in de slaapkamer, en starten ermee te spelen (eigen noot: dit is geen spel!). Ik ben wel niet zeker over de hoeveelheid informatie die ze verkregen.
Opeens viel de hele kleerkast om van de muur!
Plots kantelde een kleerkast die tegen de muur stond, miste op een haar mijn vriendin en kwam terecht op het Ouijabord. Deze kleerkast was zeer lang en zwaar. Wie niet genoeg spierkracht heeft, zou deze kast moeilijk kunnen kantelen. Ze vluchten van het bord weg, geschrokken door de gebeurtenis, maar zonder dat ze dachten dat er iets occult’s gebeurd was.
Kort daarna, begonnen opnieuw de psychokinetische effecten. Het huis was zeker bezet door een aanwezigheid. Het meisje overkwam een griezelig aandoende ervaring. Een entiteit drong haar binnen en maakte haar leven tot een hel. Ze werd dikwijls wakker met verwondingen en zelfs met beten. Dingen bewogen vanaf de kasten, ze werd uit bed gegooid, het deken werd afgerukt van het bed. Ook eens volgde deze duistere entiteit ook een vriend van haar naar huis.
De vlucht
De wanorde en de poltergeisteffecten werden zodanig, dat ondanks dat het gezin in deze dingen geloofde, toch besloot te gaan verhuizen. Maar de entiteit verhuisde mee. Zij sloot zich af van al haar psychische vermogens, maar de geest bleef latent aanwezig. Toen ontmoette ik haar en maakte haar psychische centrums vrij en daarmee maakte ik de entiteit wakker. Ik zag heel vreemde dingen en kwam enkele keren in contact met de entiteit. Ik weet waar dit huis zich bevind en ik weet dat daar een geopende poort naar het astrale is. Nu ontwikkel ik mijn vermogens en als ik sterker ban geworden, ga ik terug naar deze plaats om deze entiteit te verwijderen. Deze entiteit is extreem sterk en nu is daar een terrein van enkele buurtwoningen, die daardoor totaal onbewoonbaar zijn geworden.
Een van de vreemde dingen die er gebeurden, was dat in een van de woningen een blinde vrouw woonde. Ze woonde daar in haar eentje. Ze voelde handen die probeerden haar de trap af te duwen. Toen ze bij een raam was, voelde ze een tocht. Denkend dat het raam open stond, reikte ze naar het raam en ging met haar hand door de ruit!
Deze entiteit probeerde me ook veel lastig te vallen (en probeerde me zelfs eens te vermoorden). We konden een akkoord maken om elkaar met rust te laten. Hoe dan ook, als ik de krachten ervoor heb verwijder ik deze entiteit. Omdat deze entiteit zo duister en krachtig is, wens ik daar niet te vroeg aan te beginnen, omdat deze me dan aanvalt en me in serieuze moeilijkheden brengt.
Als iemand een advies heeft, gelieve me dan te helpen. Ik veronderstel dat de uitspraak “Pas op met wat je oproept en wat je uithaalt met het bord” hier direct van toepassing is.
Jason
Zojuist heb ik uw artikel gelezen. over hoe ik in staat zou zijn om een trip door mijn innerlijke dimensie te maken. Ik wil zo graag mijn vraag ergens kwijt, en er het liefst ook antwoord op krijgen. Mijn naam is *** en ik hoop over twee maanden 40 jaar te worden. Al zo lang ik me kan herinneren, ben ik geïnteresseerd geweest in het bovennatuurlijke. Ik heb dan ook heel wat boeken gelezen waar onder andere ook boeken bij zaten over uittredingen en hoe je die techniek eigen kan maken. Het lijkt op de techniek die door jou wordt beschreven alleen gaan deze een stapje verder. Nu ik wou dat zo verschrikkelijk graag meemaken dat ik heel wat heb afgeoefend met in het begin als enig resultaat een diepe staat van ontspanning met het gevoel wel heel licht te worden maar net niet los te komen van mijn lichaam. Ik ben er toen een hele lang mee bezig geweest maar heb toen de moed opgegeven en het ook min of meer weer losgelaten totdat ik een paar weken geleden niet kon slapen en besloot om mijn ontspanningsoefeningen te doen.
(Twee jaar later) Het lukte me al vrij snel en voelde dat mij lichaam steeds zwaarder en zwaarder werd. Echter mijn geest was zo helder als wat en totaal niet moe. Opeens begon mijn lichaam ontzettend te tintelen zo erg dat het gewoon zeer deed. Ik was echter niet in staat om mij te verroeren maar had het gevoel uit elkaar te knappen. Net op het moment dat ik het niet meer kon houden, werd ik als het ware uit mijn lichaam getrokken en ‘vloog’ ik door het heelal. Ik heb hele mooie plekken gezien en ook mogen ervaren en elke keer als ik weer op weg ging naar een plek verder op, begon mijn lichaam weer zo te tintelen en werd ik als het ware weer weg geschoten. Nu ik wist uit de boeken die ik toen had gelezen als dit een uitreding was, ik mijn lichaam ook kon sturen en dat heb ik toen geprobeerd. Ik wist niet wat er aan de hand was, maar dat ik niet aan het dromen was wist ik zeker. Zo probeerde ik o.a. mezelf naar Indonesië te vliegen waar ik een paar jaar geleden een fantastische tijd heb meegemaakt. (Ik heb daar twee maanden rond gezworven en had het gevoel daar thuis te horen.) Ik wou wel weten hoe het met al mijn vrienden daar ging. Ik heb ze ook gezien, en ik heb zelfs weer gedoken in die prachtige diepblauwe zee vol met de prachtigste vissen een ervaring die je nooit van je leven meer vergeet. Reizen onder water, zonder zuurstof tank gewoon te kunnen ademen en te kijken, waanzinnig gewoon. Alles ging dus perfect, tot op het moment dat ik contact probeerde te maken met de mensen daar, ik probeerde ze aan te spreken. En dat was het moment dat ik weer terug kwam in mijn lichaam. Ik weet het is misschien een warrig verhaal en voor een buitenstaander wat moeilijk te begrijpen, maar weet jij of misschien iemand van jullie team wat ik heb meegemaakt? Was dit nu een uitreding of niet? Ik wil deze ervaring als heel bijzonder omschrijven, iets wat me niet meer los laat. Iets wat ik graag nog een keer zou willen meemaken, behalve die tintelingen, want die zijn gewoon te pijnlijk om te negeren.
anoniem
Verschijning en aanwezigheid van mijn vader
Mijn vader is enkele jaren geleden overleden. Wij hielden altijd veel van elkaar en waren zeer vertrouwelijke vrienden. Wij hadden een soort mentale verbinding.
Op een nacht werd ik wakker en stond mijn vader aan het voetstuk van mijn bed. Het aloude gekende verhaal… Hij vertelde mij dat hij stervende was en dat hij wou dat ik bij hem was als het zover was. Hij zou op mij wachten. Laat in de namiddag van de volgende dag belde mijn stiefmoeder op om te zeggen dat we hem aan het verliezen waren. Ik nam de eerstvolgende vlucht en kwam zeer vroeg in de morgen ter bestemming. Van zodra ik bij hem was, kuste ik hem op zijn kaak en hield zijn hand vast. Toen ik zijn hand nog steeds vast had, overleed hij.
Sedertdien zie ik hem af en toe in mijn huis. Misschien is het de mentale impressie van de dingen die hij deed, zoals de trap opwandelen en andere gewone dingen. Maar eigenlijk denk ik dat hij in de buurt is, en wil zien dat zijn kleine prinses OK is.
Jo L.
Hoeveel mensen zagen een geest zoals ik?
Ik zag ooit een geest in mijn eigen huis toen ik op de computer aan het werken was. Ik zag dit vanuit mijn ooghoeken en ik verwachtte dan ook dat als ik mijn hoofd draaide dat de verschijning weg zou zijn. Maar dat was niet het geval. Ik had niet lang ervoor een chirurgische ingreep gehad aan mijn knie en het was de eerste keer dat ik het zo lang aan de computer kon uithouden. Toen ik mijn hoofd draaide zag ik heel duidelijk een grote man, duidelijk en in volle kleur. Ik zag hoe vreedzaam zijn ogen waren. Hij zei niets maar ik voelde duidelijk dat hij kwam kijken of alles OK met me was.
De tweede keer dat dit gebeurde was iedereen al in bed. Ik zag iemand komen vanuit de kamer van mijn zoon en naar de keuken gaan (doordat de keuken een verbouwde garage was dicht bij de slaapkamer). Ik stond op uit mijn bed om te zien of het mijn zoon was. Toen ik in de keuken kwam was er niemand meer te zien. Ik zat even neer en plots zag ik de jongen terug gaan naar de deur van mijn zoon’s slaapkamer. Hij verdween aan de deur van zijn slaapkamer.
P.
Dit is zo´n 15 jaar geleden gebeurd.
Op een dag bleef ik thuis, en na gegeten te hebben, ging ik zonder erbij na te denken op bed zitten met een spiegel in mijn hand en begon naar mij mijzelf te kijken, dat na verloop van tijd veranderde in het staren van de pupillen.
Op een gegeven moment voel ik mijn “zelf” uit mijn lichaam treden, en zie mijzelf op het bed zitten.
Mijn “ziel” zag het lichaam zitten, roerloos, in dezelfde houding, hoeveel tijd is er voorbij gegaan?
Ik voel me vrij en vreemd, ik denk bijmezelf, ben jij dat nou “klootzak”, en het moment dat ik mezelf ZIE keer ik terug in mij lichaam.
De volgende 3 dagen is het of ik opnieuw “zo voelde ik me” geboren was.
Ik ben nu 42 jaar en heb de halve wereld afgerezen en ben al het een en ander vergeten ,maar deze ervaring vergeet je nooit.
Venezza
Enkele maanden geleden beleefde ik ook een uittreding.
Misschien eerst even vertellen wat vooraf ging. Het gebeurd soms dat ik vrij moeilijk inslaap door pijnen die me kwellen. Als ik dan een beetje begin in te dommelen begint mijn lichaam te schokken en word ik enorm bang.
Het lukt me dan echter niet van me daaruit te wekken en probeer ik kreten door mijn keel te laten in de hoop dat mijn vrouw me hoort en me zo kan wekken. Dat lukt echter niet altijd.
Ik word pas echt bang als ik mezelf op dat bed zie beven en wil dan terug. Soms lukt dat maar soms ook niet. Dit is reeds 4 a 5 keer gebeurd maar ik ging toen niet verder dan de slaapkamer van mijn zoon of bleef ik gewoon in onze kamer.
Nu de eerste reis.
Ik weet niet meer waar het was, maar het was toch ver. Er gebeurde toen hetzelfde als boven beschreven, maar op een fractie van een seconde was ik in een vreemd land waar een aardbeving had plaats gevonden. Ik stond te midden van het puin en het stof van de ingevallen huizen vloog nog in het rond.Tevens had ik het erg koud.
Er zat een oud vrouwtje te wenen en stammelde wat, wat weet ik niet. Ik hoopte bij me zelf “hier moet ik vlug weg” en kwam met een flits terug in mijn lichaam terecht.(het lijkt dat dit fenomeen geen minuut duurde) Ik schrok onmiddellijk wakker en begon het stof van mij af te vagen. Ook mijn vrouw was van dat wilde manoeuvre wakker geschrokken en vroeg wat ik aan het doen was.Ik vertelde mijn ervaring maar ik maakte mezelf wel wijs dat het een droom was.
Die ochtend hoorde we op de radio wat er daar gebeurd was. Ik geloof dat ik die ochtend nog nooit zo bleek ben geweest.
Nu ben ik nog steeds bang dat dit me weer overkomt, alhoewel het nu al wat geleden is. Ik vraag U nu, Moet ik hier bang van zijn ? Ik sprak er eens met iemand over en zei me dat het wel eens kan gebeuren dat ik ondersteboven terug intreed of dat er iemand anders in mijn lichaam kan treden.Kan dat ? Ik ben nogal bang van deze situatie en maak het liefst ze niet meer mee. Heb jullie soms tips als het toch nog gebeurd ? Ik zou jullie dankbaar zijn.
Jan
Ja ik geloof in UFO’s. Ik ben er heel zeker van dat ze bestaan, ik zag er 2 keer 1. Het volgende gebeurde in mijn jeugdjaren. Samen met een vriendin waren destijds langs de straat aan het spelen in de nabijheid van het kasteel. We zagen dan plots hoe een “vliegende schotel” die net over de bomen vloog, landde op de binnenkoer van het kasteel. We zochten snel iets om op te gaan staan en er stonden zo’n soort trapjes langs de muur, zodat we over de muur konden kijken. Toen zagen we daar inderdaad een vliegende schotel staan. Er kwamen gewone mensen uit! Ze hadden ons ook gezien en ik zwaaide er zelfs naar. Ze zwaaiden gewoon terug. Ze zetten iets op de grond (2x) en vervolgden hun vlucht daarna. De dag erna gebeurde precies hetzelfde, daarna heb ik dit nooit meer gezien. Het enige dat ik er kan van zeggen is dat die UFO daar gewoon landde en we die zagen van zeer dichtbij. Ongeveer vanaf 10 meter. Het is moeilijk om nu na al die jaren nog precies te omschrijven hoe hij eruitzag, maar het was een “vliegende schotel” zoals ze worden voorgesteld. Metaalkleurig, schotelvormig. Het ding stond op een drietal poten.
Intussen is dit verhaal onderzocht door 2 onderzoekers. Een zeer gedetailleerde versie van deze getuigenis, inclusief foto’s is verschenen in ons tijdschrift van juli 2002.
Een lerares (plaats gebeuren, in een deelgemeente van Merelbeke) Eigen mondelinge reportage
- Verschijning van mijn grootvader
Toen mijn opa pas was overleden heb ik hem nog gezien, hij zat op de bank in mijn kamer en ik lag in bed maar sliep niet. Ik keek op omdat ik sigarettenrook rook, en zag dat mijn opa op de bank zat een sigaret te roken (hij was al lang geleden gestopt wegens longkanker) Hij zag er gezond uit en zat heel rustig. Ik was ook rustig en verbaasde me niet over het feit hem daar te zien. Ik zei ” Hoi opa”, en hij zei ” hoi meisje, is alles goed?” “ja hoor opa”. En toen draaide ik me om en ging slapen. Ik heb hem nog een paar keer gezien in mijn dromen en die waren altijd heel geruststellend. - De neerdrukkende handen
Mijn verhaal is het volgende. Een aantal jaar geleden was ik bij vrienden wezen eten en bij het afscheid nemen werd ik plots naar beneden geduwd door een hand op mijn hoofd die heel stevig drukte. Ik schrok en keek om wie dat deed, maar daar was niemand. Het was heel duidelijk een hand en door de kracht boog ik door mijn knieen. Een aantal jaar later vertelde een vriend die daar bij was dat hij op dat moment hetzelfde gevoeld had, maar het heel eng vond en er daarom niets over gezegt heeft. Nu heb ik verder nooit over dat incident nagedacht tot ik vanacht door een soort gelijk iets uit mijn slaap gehaald werd. Ik weet nog dat ik droomde maar was tegelijk bewust van mijn lichaam dat in mijn bed lag. Ik voelde een groot gedaante van boven af op mij af komen, en naar mate hij dichterbij kwam besefte ik mij dat ik wakker moest worden. Ik werd echt wakker toen ik heel duidelijk een hand op mijn hoofd voelde drukken en werd met een schreeuw wakker. Het was niet eng, al was de gewaarwording van een gedaante wel vreemd. De hand drukte op mijn kruin, en duwde dus niet mijn hoofd in mn kussen, maar ik voelde wel heel duidelijk een hand, en het was zeer krachtig. Nu vraag ik mij af of beide ervaringen van de zelfde soort zijn, en of iemand wel eens eerder over iets dergelijks gehoord heeft (specifiek met handen). Ik meen mij te herinneren dat iemand daar een keer een naam voor had, maar ben dat vergeten, en zou er dus graag meer over willen weten.
Brbr
Ik lag in bed en was zwaar ziek en ik voelde me dagelijks aftakelen. De medicamenten hielpen niet en ik had verschrikkelijke pijnen.
Mijn gedacht was dat ik ging sterven. Ik zag mijzelf gans alleen wandelen in een onbekend gebied. Plotseling liep ik in een donkere tunnel, ik probeerde eruit te komen, maar dat was niet mogelijk. Door dit doolhof gaan was angstaanjagend en verschrikkelijk, omdat je bleef rondzwerven. Bij het verder lopen kwam ik een vreemde donkere man tegen en ik vroeg de goede weg, maar hij kon mij niet helpen. Dus liep ik verder door, maar ik was hopeloos en verloren. Ik smeekte en keek naar boven om me te helpen. Plotseling liep ik op een rechte weg en in de verte een lichtpunt. Ik had het gevoel dat ik begeleid was. Hoe korter ik bij het licht kwam hoe intenser en verblindend. Toen stond ik op de grens van grijs en het witte licht. Ik stapte door het schitterende licht, ik dacht dat ik blind werd; maar ik voelde geen pijn.
Voor mij zag ik een prachtig park gebaad in een wit schitterend licht. Twee vrouwen zaten op een bank te praten en zij straalden van geluk, warmte en sereniteit. Midden in het park zag ik een groepje wezens van licht en één ervan was groter. Toen ik naar die keek hoorde ik een stem die zei, dat is het Opperwezen.
Zonder mij te verplaatsen stond ik voor het Opperwezen, wat ik toen zag is met geen woorden te beschrijven. Het Opperwezen straalde zoveel warmte, liefde, licht, goddelijk. Eerst kon ik niet onderscheiden of het een man was of een vrouw, maar toen zag ik duidelijk dat het een man was. Hij keek dwars door mijn ziel en knikte van ja. Hij gaf een teken dat ik hem moest volgen. Hij ging aan de rechterkant van mij staan en wij hadden een nauw verband en een telepathisch contact.
Hij zei tegen mij er is een goede weg en een slechte weg. Je moet terug, want je taak is niet volbracht. Hij wees mij een groot grijs gebouw dat ik daar naar toe moest. Ik smeekte hem om te mogen blijven, omdat het hier zo mooi was, geen ziekte, geen pijn, geen zorgen zoals op aarde. Het Opperwezen heeft mij vergezeld in dat grijs groot gebouw. Verder herinner ik niets meer. Plotseling werd ik terug gezogen naar het licht, daar stond het Opperwezen op mij te wachten. Dolgelukkig was ik toen ik het Opperwezen terugzag. Hij stak zijn hand naar me uit en samen hand in hand wandelen we in dat schitterde licht als een koppel.
Het Opperwezen heeft mij een belofte nagelaten. Nu is je tijd nog niet gekomen, je moet je taak volbrengen, maar nadien blijf je bij mij voor eeuwig. Deze ongelooflijke ervaring heeft mij totaal veranderd en gevoeliger gemaakt. Vooral geestelijk en het meeleven met je medemensen. Het is mijn taak om het te vertellen dat dood niet het einde is, maar een prachtig voortbestaan.
Daniëlla
Ik ben 16 en in de zomer van ’99 kwam ik iets raars tegen! Iedereen heeft al wel eens gehoord van geesten oproepen, zo met een omgedraaid glas en cijfers en letters.
Ik was met een paar vrienden, 3 meisjes en mijn vriend. Mijn vriend geloofde er niet veel van ook ik had mijn twijfels! Dus kwamen we op het gedacht het spelletje eens te spelen. We zakten de rolluiken en stelde ons in een kring, we hadden 3 kaarsen aangestoken voor wat licht. Een vriendin van mij had al meer ervaringen en wist hoe we ons moesten gedragen, we moesten elkaars handen vasthouden en iedereen moest hetzelfde zeggen na elkaar en we probeerden het, we hadden niet veel succes maar gaven niet op.
Iedereen moest vervolgens een vinger contact houden met het glas, er kwam beweging in maar ik was nog niet overtuigd. Iedereen zou eens een duwtje kunnen gegeven hebben !
Het glas werd niet heet maar een lichte warmte voelde we wel, we begonnen vragen te stellen ! Het glas kwam moeizaam vooruit maar er kwam naar verloop van tijd toch meer en meer beweging in. Het was een jonge kerel genoemd Jan en ik denk dat hij maar een 29 jaar was, over zijn doodsoorzaak was er niets los te krijgen. Wij hebben thuis een zaak en vroeg of hij die kende, en ja hij kende ze maar mij kende hij niet.
We vroegen hoe oud ik ging worden en dat wou hij eerst ook niet zeggen maar op het laatste vroeg ik het terug en ik ging rond de 80 jaar worden zei hij, of dat klopt zal ik toch nog moeten afwachten. Hij heeft waarschuwingen gegeven aan ieder van ons, voor de toekomst. Nu had ondertussen toch iedereen eens zijn vinger van het glas gedaan. We mochten van hem, dat hadden we wel gevraagd.
Nu vroeg ik of hij in mij kon komen en zo spreken tegen de rest en dat wilde hij wel doen terwijl wij hem nog steeds vragen stelde. Na een kleine 5 min. voelde ik mijn hand waar ik het glas mee aanraakte warm werd, zo ook mijn arm en mijnrechter kant van mijn gezicht, het deed geen pijn. Mijn hele lichaam voelde warm aan en mijn hart begon sneller te slaan, mijn vrienden zagen dat en er begon zelfs een meisje te schreewen van schrik ! Ik vroeg ok ik mijn T-shirt mocht uitdoen om het mijn vrienden te tonen, dus deed ik het uit het zweet droop in tranen van mijn borst. Mijn vriendin vraagt me of het nog gaat maar ik voelde geen pijn maar wel een hitte. Praten via mij is er niet gebeurt, maar we zijn wel voort vragen aan’t stellen geweest na zeker een uur hebben we afgesloten maar we waren iets vergeten! Ja vergeten uit mijn lichaam te gaan !
Het was zaterdagavond en ik was moe en niet meer van plan weg te gaan, maar nu wel de hitte ging over maar mijn hartje bleef slaan en had handen vol energie. Mijn vrienden waren ongerust, Jeroen ben jij het nog? Gaat het? Ik voelde me gewoon mezelf maar had gewoon veel goesting om weg te gaan en te fuiven! Die nacht heb ik niet geslapen en de nacht daarop ging het terug, ik heb mijn hartslag toen gemeten 120/min, dat slaat voor twee kan je wel zegen, ik heb daarna van geen last gehad of zoiets het leven gaat gewoon door. Nu word daar niet meer over gepraat bij ons, maar ja wie gelooft nu zo’n maf verhaal. Ik heb anders nog geen ervaringen meegemaakt, en ik hoop dat mijn verhaal gepubliceert word om te zeggen aan iedereen, dit was geen spelletje meer!
bewerking Denis
inzending anoniem gepost
Uittreden, een ingezonden ervaring
Uw uiteenzetting over uittreden geniet mijn bijzondere aandacht, temeer daar ikzelf vele uittredingen heb mogen ervaren, uw symptoom-beschrijving is identiek hetzelfde zoals ik ze heb ervaren.
Ik vind het uittreden zo wonderbaarlijk, in het begin speelden mijn uittredingen zich enkel af in mijn onmiddellijke omgeving, daarna mocht ik verder en verder op deze aarde, na enkele jaren mocht ik het hiernamaals bezoeken en alle verdere uittredingen speelden zich daar af, ik heb door vele sferen mogen reizen. Vele reeds overgegane familieleden, vrienden en kennissen heb ik kunnen ontmoeten. Ieder uittreding gaf mij het gevoel alsof ik een injectie had gekregen met positieve energie, ik voelde mij nadien steeds in prima conditie.
Wat mijn uittredingen betreft, deze zijn spontaan en begonnen in november 1975, plots werd ik toen ’s nachts wakker en ik voelde mij heel anders, zo vrij en zo gelukzalig, ik rolde spontaan naar de andere kant van mijn bed en keek terug waar ik zojuist had gelegen. Tot mijn grote verwondering zag ik daar een lichaam liggen, ik kon mijn ogen niet geloven toen ik mijn eigen lichaam waarnam, ik rolde terug in mijn lichaam en terug eruit, dit gaf mij een onbeschrijfelijk gevoel. Een paar maanden later mocht ik dit terug ervaren maar toen begon de uittreding met geweldig gesuis in mijn hoofd, waarvan de frequentie steeds verhoogde tot het niet meer hoorbaar was en dit was dan het moment dat ik mijn lichaam kon verlaten. In latere uittredingen werd mij duidelijk gemaakt dat het verhogen van die trilling merkelijk kon versneld worden door rustig en diep te ademen en door de ogen naar boven te richten naar het derde oog.
Het evolueerde zelfs zodanig dat ik na enkele jaren geen gesuis meer hoorde en steeds onmiddellijk voelde dat ik mijn lichaam kon verlaten. Ik moet U wel vertellen dat ik steeds om bescherming heb gevraagd en steeds de toelating heb gevraagd om bepaalde entiteiten te mogen ontmoeten, ik heb nooit angst gehad om uit te treden omdat ik de zekerheid had dat mijn Heer en meester “de Christus” mij zou beschermen, éénmaal heb ik zijn directe hulp nodig gehad maar daar vertel ik U later nog wel over. Ik mocht echt prachtige gebieden bezoeken en verschillende zielen op weg te helpen naar het licht, dit geeft zo’n voldoening, zo’n vreugde, dat dit moeilijk met onze beperkte menselijke hersenen na te vertellen valt. Ik heb vele gespreksavonden gehad in alternatieve en geïnteresseerde groepen over mijn ervaringen, maar steeds heb ik erop gewezen dat iedere beschrijving van mijn bezoek aan de sferen tekort deed aan de realiteit. Elk gesprek, elke ontmoeting in deze gebieden, bijzonder in de hogere, verloopt steeds zo vlot en ontspannen, maar als ik terug in mijn begrensd lichaam keer is het zeer moeilijk om alles terug na te vertellen, immers de communicatie is in het hiernamaals zo heel anders, zo vanzelfsprekend en zonder schroom.
Een garantie voor een goede bescherming bij uittredingen is vooral onze levenshouding, liefde, verdraagzaamheid, geduld, eenvoud en een diep respect voor de Hoogste Kracht. In het begin van de jaren 70 heb ik mensen geholpen, die op onvoorstelbare wijzen werden geplaagd door lagere entiteiten, daar kan ik ook heel wat over vertellen, maar dit is voor een volgende keer.
P
Naar aanleiding van een reactie op “mijn eigen uittreding” door een ongeval. Denis (webmaster en voorzitter van de vereniging Aura-Oasis).
Denis
Uw artikel “Déjà -vues verkaard” is een interessant stuk. Ik heb in het verleden ook vaak van deze “heldere” dromen gehad. Ik kan alleen niet spreken van een echt Déjà vu gevoel. Ik wist namelijk altijd in dat soort gevallen dat het ging om een reeds eerder gedroomde situatie. Na het blokkeren van alle vormen van zeg maar paranormale gevoelens e.d. heb ik tegenwoordig wel meer het Déjà vu gevoel.
Ik kan me verschillende situaties herinneren van verschillende dromen. Ik kan ook onderkennen dat ik bij het dromen wist dat die situatie niet in het heden speelt maar in de toekomst. Zo heb ik een mooi voorbeeld van een televisie programma. Er was een aankondiging van de laatste uitzending van dit programma, en dat je kaartjes kon bestellen. Ik wilde deze uitzending zo graag zien, dat ik ongeveer drie maanden voor de opname / uitzending de volledige serie heb mogen zien. Hierbij was alles exact hetzelfde. In mijn droom zat ik gewoon televisie te kijken… Op twee situaties na… Ik kan me herinneren dat er twee zeg maar scènes waren waarbij ik van uit een ander oogpunt dan de camera keek. Van een van die situaties zag ik dat er iets mis ging. Het was niet dramatisch, iemand struikelde over enkele spullen van opstelling of misschien beter gezegd liep iets omver. Het opmerkelijke was dat het geluid dat deze situatie veroorzaakte in de opname / uitzending (ik weet niet meer of het live was of niet) te horen was. Waarop ik reageerde dat die en die persoon ergens tegenaan liep. Mijn ouders reageerde nogal raar “hoe weet jij dat nou en hoe weet je dat zo zeker”. Waarna de presentator precies zei wat ik daarvoor zei.
Dit is misschien een voorbeeld van vele, maar wat ik persoonlijk verklaar en kenmerkend vind van deze dromen is dat ik ze meestal vanuit me zelf ervaar. Waarbij ik bij het dromen een dubbele gedachte gang heb. De dromen zijn namelijk heel vaak volledige weerspiegeling van de werkelijkheid (later). Met volledige weerspiegeling bedoel ik dat ik naast het waarnemen van alle “normale” zintuiglijke waarnemingen ook de gedachten heb van dat moment. Dit laatste vind ik zeer opvallend. Want bij het dromen in deze situaties heb ik een soort dubbele gedachtestroom. Een van het heden (het bewust zijn van het dromen en de analyse en de vele vragen van het fragment) en de toekomst.
Anoniem
Denis
Astrale reis of uittreding?
Het is moeilijk een keuze te maken welke ervaringen vertellen. Ik heb deze gekozen omdat ik daarna bevestiging kreeg.
Wij waren op vakantie met de kinderen. De eerste dag van de vakantie slaag ik erin mijn gewrichtsbanden in mijn enkel te scheuren, zodat al onmiddellijk geïmmobiliseerd in het gips werd. Weg : luieren aan het strand, spelen in water en zand met de kinderen. In de plaats daarvan mag ik in de tuin zitten te lezen, gelukkig is er een tuin aan de flat. Mijn echtgenoot wordt gemobiliseerd tot kindermeisje en manusje van alles, en ik mag rusten. Na een tijdje word ik het rustig zijn en lezen grondig beu en om mijn kwaadheid weg te spoelen ga ik yogaoefeningen doen. Maar wat kan ik anders doen dan de lijkhouding. Dus ik lig daar zalig in het zonnetje en besluit te gaan reizen, innerlijk dan.
Ik heb daar een techniek voor, ik stel mij voor, ik stel mij voor dat ik op mijn matje door de ruimte vlieg, en na een tijdje lukt dit. In het begin kan ik niet sturen maar na een tijdje wel; ik vlieg zoals een vogel en kan genieten van het uitzicht. Ik moet ook uitkijken dat ik nergens tegenaan vlieg; d.w.z. ik omzeil alles: “bomen, palen, torens” vlieg over daken, kijk naar mensen, auto’s, alles, het is een zalig gevoel. In dit geval ben ik van Wenduine naar Mechelen gevlogen heb onderweg duidelijk de steden gezien waar ik overging. Ik kan ook versnellen, maar dit is gevaarlijk want geraak ik mijn weg kwijt, en kom soms op heel onbekend terrein en dan moet noodzakelijkerwijs mijn reis onderbreken. In Mechelen aangekomen, ga ik naar het ouderlijk huis. Het was de eerste maal dat ik dit deed, maar ik had dan ook heel veel tijd en zou niet gestoord worden. Ik vlieg over het dak, bewonder de rode dakpannen, het is allemaal ongelooflijk klaar, ook de rode sierstenen op de gevel, ik geniet hiervan. Ik ga even in de tuin kijken, daarna terug op de straat, daar zie ik wat mij niet bekend voorkomt. Een driewielertje van een kind is voor de voordeur geparkeerd.
Ik blijf kijken, een beetje later gaat de voordeur open; mijn moeder komt buiten met een jonge vrouw en een kind. Ik herken mijn nicht Jeannine die heel zelden op bezoek komt met haar zoontje Gils. Ze laden het fietsje in de auto, stappen in en rijden weg. Mijn moeder wuift hen uitgebreid uit. Tot daar dan mijn reis die spijtig genoeg onderbroken door een oorverdovend lawaai. Het bleek een langsrijdende ijsverkoper te zijn, die ik op dat ogenblik sterk verwenste. Wanneer er sterke geluiden of trillingen zijn stopt de ervaring altijd meteen en kom ik met een schok terug waarbij ik mij een tijdje niet zo goed voel en heel moe. Wanneer ik zelf mijn reis onderbreek kom ik zachtjes terug bij mezelf zonder nevenwerkingen, alleen een zalig gevoel waar ik nog lang op kan teren.
Later heb ik met mijn moeder gesproken en mijn nicht was inderdaad, diezelfde namiddag op bezoek, dus heb ik mij werkelijk op de ene of andere manier in de ruimte verplaatst. Ik kon onmogelijk weten dat die nicht zou komen want wij hebben zeer weinig contact met haar, haar bezoeken zijn heel uitzonderlijk zelf niet jaarlijks.
Anoniem
Aura-Oasis - inzending
Ik stel mij even voor mijn naam is Janusz Foucart, ik was aan het rondfietsen op internet met een zoekmachine naar de cassetten van het Monroe – Institute. Dit om uit te treden met behulp van deze cassette, nu ik had vroeger reeds spontane uittredingen meegemaakt en vond dit zeer boeiend, ik had totaal geen angst integendeel.
Ik ben toevallig (bestaat dus niet) op de oasis site gekomen en heb uw artikel ook gelezen. Ik zal u eens een verhaal vertellen wat ik zelf heb meegemaakt.
Ongeveer 9 jaar geleden reed ik met een oude Mercedes 200 diesel, op een bepaald moment begaf mijn linker voordeur raam het en kon deze niet meer naar beneden draaien. Dus ik was vroeger carrossier van beroep en demonteerde mijn deurpaneel om dit te herstellen. Er zat dan niets anders op om het raam te vervangen, nu had ik garagisten en autoslopers als klant en een daarvan had ik uitgekozen omdat deze Mercedessen in afbraak had.
Ik kom daar ter plaatse en vroeg of hij een zijraam had van de linker voordeur. “Ja daarachter staat er een haal hem er maar uit” Ik ging naar deze wagen en merkte dat deze wagen tot aan de instrumentbord in elkaar was gereden, de linker voordeur stond open zonder bekleding, dus ik kon het raam er zo uithalen. Ik deed een stap naar voor met de bedoeling het raam eruit te halen, plots hoorde ik een keiharde stem. Het was net of er iemand naast mij staat “AFBLIJVEN” Ik stond dus aan de grond genageld. Hoelang ik daar stond weet ik niet maar ik raak deze wagen niet meer aan. Dat wist ik wel zeker, géén twijfel meer mogelijk. Moest er op dat moment b.v. een persoon zeggen hier is 20 miljoen en vijs daar een vijs af of haal het raam eruit, dan antwoord ik klaar en duidelijk hou uw geld ik kom daar niet meer aan. Nu stond ik daar en wat moest ik nu zeggen, als deze garagist moest vragen “of het raam niet goed hij is?” zou hij mij gek verklaren. Uiteindelijk ben dan toch naar hem doorgestapt met de vraag heb je nog een andere Mercedes staan, “ja, daar staat er nog een” en oef… ik moest geen verklaring geven. En dat raam heb ik dan meegenomen en in mijn auto gemonteerd. Nu 2 jaar terug werk ik voor een andere firma en moet dus alle zelfstandigen bezoeken en ook in diezelfde gemeente, ik stond daar op straat voor het huis en ben doorgereden ik kom daar nooit meer binnen. Achteraf heb ik nog diep nagedacht over van waar deze stem kwam. Het was een duidelijke en doordringende stem. Ofwel kwam dat van mijn Gids of het kwam van de overleden persoon die rond zijn voertuig hangt. Dit wilde ik u eens vertellen, andere mensen geloven dit verhaal toch niet.
Janusz
Denis
Pendelen, spiritistische contacten
Ik heb een tijd gependeld waar ik mooie ervaringen maar ook heel slechte ervaringen mee heb gehad. Ik had me een boek gekocht en ben ermee begonnen, totaal onwetend maar nieuwsgierig naar het onbekende en het O! zo positieve dat je hoort op bijna al de sites. Om een lang verhaal kort te maken, ik kreeg allerhande rare situaties.
Het pendelen verliep niet altijd even vlot. Ik kreeg regelmatig storingen van andere en het houden van een communicatie verliep heel moeizaam, op een gegeven moment wist ik niet meer wie goed was en wie slecht. Ik kreeg vaak te horen: hij is daar en als ik dan vroeg wie, antwoordden ze de duivel. Dan moest ik ophouden en mijn woning met water reinigen en bidden. Je kunt je voorstellen dat ik op een bepaald ogenblik niet meer gerust was.
Op een keer was er weer zoiets voorgevallen, en besloot ik ermee te stoppen want dit werd me toch te bont. Ik ging naar de slager maar had een heel misselijk gevoel en; dat vergeet ik nooit, het meisje dat mij hielp zag er geel uit met een hele rare kleur ogen. Ik werd nog misselijker en de angst kwam echt op. Naderhand heb ik haar teruggezien en ze was doodgewoon. De dag erna ging ik naar het werk en ik kwam terug en zag dat ik een paar berichten op mijn antwoordapparaat had, ik beluisterde ze en hoorde een geruis met geluiden die ik niet kan terugbrengen en een soort gepraat waar je niet veel van verstond. Het waren geluiden die je niet hoort in het dagelijks leven en het was duidelijk een stem. Jammer genoeg heb ik het gewist uit paniek.
Een paar avonden later lag ik te slapen en op een gegeven moment zie ik een licht, van een zaklantaarn binnenschijnen, ik kreeg het gevoel dat er iemand binnen was en uit schrik dat hij mij iets zou doen bleef ik roerloos liggen, (niet al te slim maar ik was helemaal in paniek, dacht echt dat er iemand in was aan het breken). Ik zie het licht stilletjes naar mijn kamer komen en ik sluit mijn ogen uit angst voor wat er zou gebeuren. Ik voel zijn aanwezigheid en in een fractie van een seconde later voelde ik een wind en iets zwaars op mijn borst liggen, net alsof iemand over mij gekropen was en met zijn elleboog op mijn borstkast had gedrukt. Het was heel even, ik schreeuwde uit paniek maar het was al verdwenen.
Van toen af heb ik besloten nooit meer te pendelen. Het is heus niet zo ongevaarlijk als de meesten denken. Ik kreeg ook veel entiteiten aan de pendel die naar het licht gebracht wilden worden. Ik moest naar het kerkhof gaan en zeggen dat ze naar het licht mochten gaan, op een gegeven moment was de vraag niet meer te stuiten om naar het licht te gaan.
Ik ben nog altijd nieuwsgierig en ik zou er zoveel goeds mee willen doen maar ze hadden me gezegd dat als de tijd rijp is zij me wel contacteren en ik het niet moet doen.
Terloops had ook mijn gestorven vriend opgeroepen om een paar dingen op te helderen en hem te vertellen dat ik hem nog altijd miste en zo verder. Hij werd kwaad en zei dat ik hem nooit maar dan ook nooit mocht oproepen, dat je het verleden moet laten rusten. Dit is een wijze raad die ik dus mooi opvolg.
Een heel verhaal maar hoop dat sommigen er iets aan hebben.
Dipsy Ref: 010503
Ervaring van mogelijke onbewuste uittreding
Ik ben al heel lang geïnteresseerd in het paranormale. Mijn ouders zijn er kritisch in en geloven er niet al te veel in, dus dit ons verhaal.
We hebben geen poltergeistverhalen of geestverschijningen maar iets heel anders.
Mijn ouders zaten gezellig televisie te kijken toen ze me plots uit mijn kamer zagen komen. Dat kon niet omdat ik al was vertrokken met een vriendin, (we waren op dat moment gezellig gaan stappen) Er was niemand anders thuis en zowel mijn moeder als mijn vader zaten beiden in de woonkamer. De schaduw kwam uit mijn kamer ging naar de badkamer maar kwam er niet meer uit. Mijn ouders dachten dat ik het was die thuis was gekomen en naar de badkamer ging. Na een tijd bleek dat er niemand was terwijl ze beiden overduidelijk gehoord hadden dat er iemand uit de kamer kwam naar de badkamer.
Een paar weken later hadden ze ongeveer hetzelfde aan de hand. Er kwam iemand uit mijn kamer, ze zagen mijn schaduw aan de deur en mijn ouders vroegen of ik al thuis was. Omdat ik de late had waren ze verwonderd dat ik thuis was. De schaduw antwoordde hun op hun vragen met mijn stem, en ging daarna weer mijn kamer in. Je kunt het gezicht van mijn ouders voorstellen toen ik een paar uur later doodgewoon binnenkwam, doodop van het werk.
In diezelfde tijd zat ik in mijn kamer tv te kijken en iedereen was het huis uit. Op een gegeven moment hoor ik voetstappen buiten en kleine stapjes, lopend naar de deur. Had toen een klein broertje van 3, dus ik was ervan overtuigd dat het mijn ouders en mijn broertje waren. Ik hoor de deur opengaan in de keuken en de voetstappen, (hakken van mijn moeder en de voetstapjes van mijn broertje)
Normaal gezien komt hij altijd regelrecht naar mijn kamer en ik verwachtte hem dus ook. Maar het was plots bijzonder stil geworden. Ik ging dus kijken en er was niemand. Buiten mezelf was het huis leeg.
Wie kan me deze ervaringen uitleggen?
Ref 010503
Paula
Verschijning van levenden komt voor, al is het zeer zeldzaam en meestal alleen in crisissituaties. Met andere woorden, dan kan iemand, soms zelf zonder het te beseffen, uittreden en waargenomen worden op een andere plaats. Toch lijkt me dit een vreemde ervaring, daar ik de extreme stress en crisis hier ontbreek. Ondanks dat ik hier mappen vol ervaringen heb, zal ik zoiets niet gemakkelijk terugvinden. Maar het kan, zoals gedocumenteerde ervaringen aantonen, dat bijvoorbeeld iemand gezien wordt en zelfs praat tegen anderen die niet uitgetreden zijn, terwijl de uitgetredene bijvoorbeeld in een uitzichtloze oorlogssituatie verkeert. Ook Monroe rapporteert tenminste één geval van een opzettelijke opgewekte uittreding van hemzelf, waarbij hij als schaduw werd waargenomen. (zie “uittredingen – Monroe”) De andere crisisverschijningen zijn meer realistisch, met andere woorden, lijken dus als 2 druppels water op de persoon zelf. Soms heeft die er weet van, soms niet. Veel meer komt het voor bij een plots overlijden van iemand. Dan is het ook meestal een afscheid nemen. Deze laatste ervaringen worden mij heel af en toe gemeld. Ik verander mijn emailadres op de site van waar je die postte, mijn nieuw staat hieronder. Wenst u dat anderen hun mening geven over je ervaring, dan kan je deze mail posten in het forum van www.aura-oasis.be (u heeft dan wel een netpaspoort nodig, indien niet, kan je dat snel aanmaken)
Denis
Klik op animatie om je eigen ervaring te posten.
Denis
© 2002 Aura-Oasis – Denis Dhondt