Zelfmoord

Bij zelfmoord zijn er spirituele gevolgen. Dit is goed te merken in bijna doodervaringen en op te maken uit spiritistische conversaties met overledenen. Er zijn blijkbaar drie mogelijkheden.

• Men verblijft vaak in een duistere geïsoleerde sfeer – een echte hel
• Men blijft heel vaak op aarde rond degenen die men heeft verlaten en kan niet meer deelnemen aan het leven. Men moet de gevolgen van zijn daad onder ogen zien.
• Men wordt probleemloos opgenomen door het licht. (bij euthanasie gevallen van zelfmoord)

Een zelfmoord-ervaring

Anoniem was in een zeer depressieve uitzichtloze toestand geraakt. Om daaraan te ontsnappen pleegde ze zelfmoord. Haar klinische dood bracht haar echter niet de standaard bijna-doodervaring zoals door velen is beschreven. Dit komt door haar eigen ingrijpen. Het is bekend dat “een eind maken aan je eigen leven” een van de grootste fouten is die men kan begaan. Als men echt in de miserie wil geraken is dat wel de weg. Velen komen in een uitzichtloze toestand terecht met behoud van hun problemen waarvoor ze juist zelfmoord pleegden. Daarbij komt dat ze nu niets meer aan hun problemen kunnen doen. Ze moeten de toestand en de gevolgen van hun daad dragen tot hen iemand helpt om daaruit te geraken of tot hun normale uur van sterven is gekomen.

A. werd wonderlijk gered uit haar klinische dood. Toen ze bijkwam, had ze nieuwe geloofsovertuigingen en een totaal andere opvatting van het leven. Haar leven was voorgoed veranderd en ze schreef er een boek over.

Het overzicht van haar leven.

Ik vertaal nu letterlijk haar eigen woorden

Ik ging over in een andere sfeer. Mijn ziel was niet meer verbonden met mijn lichaam en ik hoorde een zoemend geluid dat alsmaar luider werd. De vibratie trok me alsmaar dieper naarmate deze toenam. Tot ik me realiseerde dat er een groot scherm voor mij stond. Ik werd meegenomen in een driedimensionale vertoning van mijn levensfilm, waar de gebeurtenissen in chronologische volgorde voor mij opnieuw tot leven kwamen. Daarbij hoorde nu een begrip en gevoel van iedere situatie. Ik wist exact hoe iedere persoon zich voelde die ooit met mij had omgegaan. De beelden flitsten razendsnel voorbij maar ik kon ieder moment goed in mij opnemen. Hoe verder mijn leven evalueerde hoe sneller alles verliep en in een ogenblik had ik de 27 jaar van mijn leven herbeleefd inclusief dat ik mezelf zag sterven en door een tunnel zag gaan. Toen stopte de film abrupt.

De ontmoeting met andere zelfmoordenaars.

Ik werd omhuld door de duisternis. Ik zag zo goed als niets, er was geen licht. Ik draaide me om, in de hoop in de “afwezigheid van licht” toch nog iets te zien en ik botste schouder tegen schouder tegen iemand anders aan. Er waren er meerdere en ze waren allen tieners. “Oh, wij moeten zeker allemaal zelfmoordenaars zijn”, stamelde ik nog voordat ik mijn mond opendeed. Mijn gedachte alleen bracht het geluid voort. Ik was echter niet zeker of iemand me gehoord had, maar er kwam reactie van degene die naast me stond. Hij sprak geen woord, maar bekeek me zonder uitdrukking op zijn gezicht. Hij en alle anderen stonden samen met mij in een eindeloze leegte. Wat verder stond een ouder tienermeisje. Wat sommigen intuïtie noemen of het zesde zintuig, blijkt hier de gangbare manier van communicatie te zijn. Onuitgesproken gedachten werden hier geluid. Ik oefende mij in mijn nieuw vermogen om “aan te voelen”. Ik werd “deze manier om te weten”, snel gewoon daar ik wist dat ik die vroeger ook nog had gebruikt. Het was een langvergeten, natuurlijke vaardigheid. Ze nam echter geen contact op met mij. Haar lege glazige blik leek zich niets aan te trekken omtrent mijn aandacht die ik op haar richtte. Ze was als de rest, keek vooruit starend naar het niets zonder interesse. Ze was dood, net als de anderen en net als ik.

Plots werd ik weggezogen door een ondefinieerbare kracht en liet de tieners achter. Ik landde aan de grens van een schaduwrijke sfeer, verzonken in duisternis, waar ik enkel wat kon waarnemen aan de grens van mijn gezichtsvermogen. Ik wist dat ik in de hel was, maar dit was geen hel zoals ons geloof ons voorschotelt. Er was geen vuur. Het woord “boetedoening” fluisterde door mijn gedachten. Mannen en vrouwen van alle leeftijden stonden zich hier te verwonderen over de sfeer waarin ze terecht waren gekomen. Sommigen mompelden iets in zichzelf. De duisternis zat bij hen allen diep geworteld, en straalde zich gezamenlijk uit in een aura dat ik duidelijk aanvoelde. Iedereen zat duidelijk diep in zijn eigen mentale en emotionele miserie geworteld. Ze hadden de mogelijkheid wel om tot elkaar te communiceren maar ze werden door elkanders duistere gevoelens ingesloten. Geleidelijk aan werd ik me bewust van caleidoscopische geluiden en stemmen. Ik realiseerde me dat deze de geluiden van de communicatie waren. Het was meer een gezoem van gedachten. Een geluid zoals je kan horen tijdens de pauze van een theaterstuk.
Naast mij stond een zestiger. Hij straalde niets meer uit, zelfs geen zelfmedelijden. Ik wist dat zijn ziel hier voor eeuwig zou verrotten omdat hij koos om aan niets te denken. Hij was alles gewoon aan het afwachten.

Als mijn bewustzijn meer informatie trachtte te verzamelen, voelde ik een ontzaglijke teleurstelling. Ik kon de betekenis van alles rondom mij begrijpen door het me gewoon af te vragen. Het ergste was mijn groeiend gevoel van eenzaamheid tussen deze menigte. Ergens voelde ik ook de woede van iemands razende haat. De ervaring was verschrikkelijk.

De ontmoeting met het licht.

Plots hoorde ik een krachtige stem, niet luid, maar diep doordringend. Een stem die het universum kon vernietigen indien ze dat wilde, maar die tegelijk zo’n ontzettende liefde uitstraalde.
“Is het dat wat je echt wilt?”
Ik voelde en aanschouwde zijn geweldig krachtig licht zonder dat dit mijn ogen brandde. Ik wist dat ik nu in de aanwezigheid van God was. Het was een wezen van licht, niet enkel uitstralend van binnenuit, niet verlicht van binnenuit, maar – gemaakt – van puur licht. Die ervaring van warmte, liefde, schoonheid en goedheid was zo intens dat ze niet te beschrijven valt. Ik zag dat niemand anders in dezelfde sfeer zich bewust was van zijn aanwezigheid. De man die naast me stond zag wel dat ik mijn aandacht aan iets wijdde.
“Is dat wat je echt wilt?”
klonk het opnieuw.
“Weet je dan niet dat dit het ergste is wat je kan doen?”.
Ik kon zijn frustratie voelen omdat ik mezelf het leven had benomen en mezelf zo had afgesneden van Hem en zijn leiding. Ik voelde me betrapt en antwoordde dat mijn leven zo ongenadig hard was.
“Noem je dat hard? Het is niets vergeleken bij wat je voelt als je jezelf het leven beneemt”
“Het leven behoort hard te zijn, je kunt geen stukken overslaan. We hebben het allen meegemaakt en zijn er allen doorgekomen”

Ik voelde dat hij mijn leven perfect verstond en er alles van afwist. Hij wist er alles van hoe hij mij erdoor kon helpen en hoe mijn andere keuze zowel bitterheid als nieuwe wijsheid betekende.
“Begrijp je dan niet dat ik dit alles deed voor u?”
Ik voelde zijn doordringende liefde en voelde ook de pijn die hij door mij in zich droeg.

Mijn spirituele ogen werden geopend.
Ik wist plots waar ik het verkeerd had gedaan. Ik had buiten zijn bestaan gerekend. Hij was bij me geweest gedurende zijn ganse leven, maar ik had hem niet vertrouwd.

De strijd tussen het licht en de duisternis.

De duisternis leek een beetje te verdwijnen. Toen ik de duistere gevangenis voor het eerst binnenkwam, lette ik enkel op de duisternis en de aanwezige mensen. Maar eens ik genoeg licht ingenomen had van God en mijn spirituele ogen geopend waren, zag ik een nieuwe dimensie in de duisternis. Nu kon ik zien, dat ook wezens van licht rondom mij waren.

De hel is – terwijl ze een specifieke dimensie is, is in de eerste plaats een geestelijke toestand. Als we sterven zijn we gebonden aan onze gedachten. Ook duisternis kan zich in onszelf ontwikkelen en die kunnen we dan meenemen in het leven na de dood. Als we sterven komen we ook in een sfeer terecht, waar gelijkaardige wezens, met dezelfde gedachten zich bevinden.

Ik maakte minder en minder deel uit van de sfeer der duisternis met ieder lichtdeeltje dat ik accepteerde. Ik voelde mijzelf niet van de grond gaan, maar ik zweefde nu boven de velden der duisternis, mee met de lichtwezens.

Ik kon de drijfveer van de lichtwezens voelen, die het werk van God op deze manier een handje hielpen. Men vertelde me dat de aarde in de laatste momenten is vóór de terugkeer van de Nieuwe redder. Er werd me ook uitgelegd dat de oorlog tussen licht en de duisternis op aarde nu zo intens is, dat als we niet naar het licht zoeken, de aarde verloren zal gaan. (later hierover meer)

Ik wilde mijn leven terug verder zetten, nog nakijkend op deze erbarmelijke zielen. Plots voelde ik een krachtige energiebron dat me terugbracht. Plots was ik terug in mijn lichaam liggend op het ziekenhuisbed.

      Denis

© 2002 Aura-Oasis – Denis Dhondt