Intelligente materie

Als we iets willen leren, hebben we kennis en ervaring nodig. Als we iets willen maken, hebben we bouwstenen nodig. Vanzelfsprekend is een bouwsteen iets materieels, iets dat is samengesteld uit moleculen, die op hun beurt zijn samengesteld uit atomen. De kleinste ondeelbare eenheden.

Stof vinden we heel gewoon, maar we staan nooit stil bij de complexiteit van het atoom. Volgens onze hedendaagse opvattingen bestaat het uit een roterende kern met protonen en neutronen, en daarrond een enorme leegte met een magnetisch veld dat roteert met de lichtsnelheid. Als we het atoom vergroten tot de grootte van een kerktoren, dan is de kern zo groot als een erwt en de elektronen die eromheen cirkelen zo groot als een zoutkorrel. De rest is leegte. NIETS, geen lucht, want dat bestaat ook uit atomen.

We kunnen veel bouwen, tot en met nanotechnologische apparaatjes waarin bijvoorbeeld bluetoothzenders in een fractie van een vierkante millimeter zitten.

Maar stel je voor dat we ons in een kosmos bevinden waar geen tijd en ruimte bestaan, waar de temperatuur het absolute nulpunt bedraagt, waar dus niets kan bewegen, maar waar toch energie aanwezig is. Stel dat we daar zitten te bestuderen hoe we met onze nanotechnologische kennis ruimte, tijd, energie, licht en materie zouden kunnen maken zonder onderdelen, in een absoluut niets waar zelfs geen ruimte is.

Als we dan onze hedendaagse wiskundeboeken en quantumfysica erbij halen, moeten we concluderen dat we dit kleinste stofje nog niet eens begrijpen. Hoe laat je een elektron rond een kern draaien met zo’n kracht dat er tijd en ruimte ontstaan? Hoe maak je een elektron en hoe bepaal je de lading? Hoe creëer je de zwaartekracht waarmee dat elektron zo ongelooflijk snel rond zijn kern draait zodat het geheel een vaste vorm krijgt? Hoe komt het dat de elektronen niet terugvallen naar de kern, want dit is tegen de regels van de fysica?

Of moeten we wachten tot we een wit gat kunnen creëren dat massa’s materie uitspuwt en ruimte en tijd schept, al heeft dat witte gat eigenlijk geen tijd om te kunnen spuwen (Big Bang)? Momenteel wordt de Big Bang nog gezien als een opeengeperste superdichte materie die, hoewel er geen tijd bestaat, toch enkele miljardsten van een seconde krijgt om te ontploffen of materie uit te spuwen.

Maar laten we terugkeren naar het kleinere, het atoom. We hoeven slechts één atoom in elkaar te zetten voordat we van materie kunnen spreken. We kunnen stellen dat een atoom een eenheid is die bestaat uit honderden zeer nauwkeurig uitgebalanceerde onderdelen die perfect op elkaar zijn afgestemd zonder elkaar aan te raken en zonder eigenlijk in wezen deeltjes te zijn.

In CERN, na de eerste botsing in de LHC, proberen we de onmogelijke lijst van honderden verschillende deeltjes bij te houden die zelfs van karakter kunnen veranderen en waarvan nu wordt vermoed dat ze zijn opgebouwd uit snaren (stringtheorie), hoewel dit een complexe hypothese blijft. Men hoopt een duidelijker beeld te krijgen, maar lijkt hopeloos verloren.

Zo ingewikkeld kan het niet zijn, of het moet 100% zeker een intelligente creatie zijn met een bovenmenselijke schepper, want een evolutietheorie kan hier zeker niet gelden. Bovendien moet je bij zo’n werk een doel voor ogen hebben dat ons huidige biologische leven mogelijk maakt en dus toestaat dat atomen paren tot moleculen, energie en licht voorzien, en tijd en ruimte creëren om leven mogelijk te maken. Als je dan een kosmos hebt gebouwd waar leven mogelijk is, hang je de planeten niet aan draadjes of laat je ze niet via radarwieltjes ronddraaien. De zwaartekracht moet dat doen. Maar daar begrijpt men niets van. Terwijl men miljarden subsidies krijgt om de krachten in het atoom zelf te zoeken, vindt men ze niet in de hele kosmos.

Men vermoedt dat zwaartekracht door materie komt, maar dan heeft men geen verklaring voor zwaartekrachtsinvloeden in de ruimte die daar niet door komen (donkere materie) en die zelfs veel meer invloed zouden uitoefenen dan de grootste sterren.

Zou het niet kunnen, zoals ik in een meditatie begin te begrijpen, dat het atoom eigenlijk een soort zwart gat is? Een soort draaikolk waarbij het centrum alles opzuigt zoals een leeglopende gootsteen? Als we in die kolk een steel van een lepel zouden steken, zouden we een deel detecteren dat vaster van vorm is en druk uitoefent op die lepel en zich dus voordoet alsof het een vast deeltje is. Ruimte en tijd zouden gecreëerd worden door de energiekolk en bovendien zou de draaikolk, zoals een draaikolk in een rivier, een kleine invloed uitoefenen op het water buiten de draaikolk, waardoor een soort aantrekkingskracht op andere draaikolken ontstaat en zwaartekracht verklaard wordt.

Het geheel zou zich voordoen als een golf die roteert in een bepaalde frequentie en als een golf beïnvloed worden. Zodra we het willen aanraken of meten met iets, of er ergens invloed op laten uitoefenen, voelt het aan als een materiële kracht die in die snelheid als vaste materie aanvoelt.

In elektromagnetische golven met negatieve en positieve pieken heb je ook de punten waar de nullijn doorbroken wordt. Dit resulteert in drie posities: positief, negatief en neutraal. Vergelijk dit met protonen, elektronen en neutronen, wanneer de golf zich als deeltje voordoet.

De quantumtheorie stelt immers dat iets zich zowel als golf als deeltje kan voordoen. Het manifesteert zich als deeltje zodra het gemeten of waargenomen wordt; zonder waarneming blijven het golven.

Of zou onze werkelijkheid, gezien de complexiteit waar geen evolutietheorie kan gelden, een intelligent en bewust iets zijn? Misschien puur bewustzijn, zoals een droom?

Dit zou ook paranormale fenomenen kunnen verklaren.

	 Denis  

© 2006 Aura-Oasis – Denis Dhondt